Zbigniew Sudolski pisze niezwykle ciekawie i przystępnie.
A Zygmunt Krasiński to najbardziej tragiczny romantyk, jakiego znam.
W tym człowieku najlepsze jest to, że kocha wszystkich- i Mickiewicza, i Słowackiego, pomaga młodemu Norwidowi. Nawet gdy się z nimi nie zgadza, dalej ich szanuje. Ma też wiele wad i skłonności do niepotrzebnego zadawania sobie cierpienia. Za bardzo lubi chodzić na cmentarze i pogrzeby znanych osób. Przeżywa każdy Wielki Tydzień bardzo emocjonalnie, choć nie zawsze ma nadzieję na zmartwychwstanie. Wierzy w Boga i wierzy w romantyzm, ale panteizm trochę go przeraża. No i kocha swojego prorosyjskiego ojca Wincentego (który zrobi świetlaną karierę w każdej sytuacji politycznej) i zazwyczaj ma zbyt słaby charakter, by w czymkolwiek się mu przeciwstawić. Potrafi dostrzec piękno nawet w takich toksycznych osobach jak Delfina Potocka (i to go gubi) i nie czuje się godny miłości kogoś takiego jak jego żona Eliza, którą wybrał dla niego ojciec. I przez to właściwie cały czas cierpi, bo choć jest bardzo mądrym człowiekiem, to dopiero pod koniec życia uświadamia sobie, że spędził życie na fałszu u boku anioła. A Eliza jako żona kogoś tak złamanego jak Zygmunt jest po prostu cichą, najlepszą bohaterką. I zasługuje na osobną książkę.
Sudolski nie wybiela postaci trzeciego zdetronizowanego wieszcza, ukazuje wszystkie jego ułomności, zaślepienia, egotyzm. Ale nade wszystko ukazuje jego tragedię jako syna, patrioty, arystokraty, poety, kochanka, męża, no i wreszcie wielkiego romantyka.

Zbigniew Sudolski pisze niezwykle ciekawie i przystępnie.
A Zygmunt Krasiński to najbardziej tragiczny romantyk, jakiego znam.
W tym człowieku najlepsze jest to, że kocha wszystkich- i Mickiewicza, i Słowackiego, pomaga młodemu Norwidowi. Nawet gdy się z nimi nie zgadza, dalej ich szanuje. Ma też wiele wad i skłonności do niepotrzebnego zadawania sobie cierpienia. Za bardzo...