Książka ta jest opowieścią o ludziach elity społecznej sprzed dwustu lat, a jej głównym narratorem jest Elżbieta (Eliza) z Branickich Zygmuntowa Krasińska. Słabo dotąd znana obszerna korespondencja żony poety z lat 1835-1876, a więc z lat jej panieństwa, małżeństwa i wdowieństwa, staje się kanwą i pretekstem do snucia tej fascynującej opowieści, której początki sięgają końca XVIII wieku i wiodą nas przez wiek XIX aż do lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia. Pani Eliza swymi listowymi wyznaniami prowokuje, zmusza do refleksji, do szukania korzeni faktów i zachowań kształtujących osobowości "błękitnej" elity, która odegrała tak znaczącą rolę w dziejach kultury materialnej i duchowej XIX stulecia. Jej korespondencja pozwala wydrzeć zapomnieniu, ukazać blaski i cienie, przybliżyć i zrozumieć przeszłość, która odeszła bezpowrotnie, a bez której nasza współczesność byłaby w obecnym kształcie nie do pomyślenia. Bardzo szerokie jest pole akcji tej opowieści - od żyznych ziem Ukrainy, poprzez Petersburg, Królestwo Polskie i Galicję, modne uzdrowiska i szlaki XIX-wiecznych podróży, aż po głośne stolice państw zachodnich (Paryż i Rzym); na tej szerokiej panoramie świata głównymi bohaterami będą przede wszystkim reprezentanci dwóch możnych rodów: Branickich i Potockich, oraz skoligaconych z nimi rodów: Krasińskich, Zamoyskich i Raczyńskich. Biografie najwybitniejszych ich przedstawicieli, ich zmagania się z życiem, uwikłania w problematykę nurtującą epokę stają się treścią niniejszej opowieści.