Przyjemnie opowiedziana historia na jeden wieczór.
Czytało mi się dobrze, choć bez dreszczyku emocji i wypieków na twarzy. Główna bohaterka wzbudza sympatię i myślę, że nie minę się z prawdą, jeśli powiem, że czytelnik ani przez moment nie ma wątpliwości, że Toni ma całkowitą rację, iż nie wierzy w samobójstwo narzeczonego i kibicuje jej od pierwszych stron powieści.
Muszę jednak przyznać, że opisy dotyczące jej rozpaczy wydają mi się ciut niedopracowane (nie wiem, może to skutek niezbyt udolnego tłumaczenia, a może kwestia tego, że to debiut pisarski pani Henson i musi ona jeszcze popracować nad warsztatem), natomiast scena kulminacyjna jest po prostu tak naiwna, że aż uśmiechnęłam się przy czytaniu. Dosłownie niczym w amerykańskim filmie, jeden czarny charakter ledwie dysząc marnuje najmarniej kwadrans na wyjaśnianie swej ofierze swoich motywów, a drugi ze zbrodniarzy w tym samym czasie cierpliwie krąży wokół nich i na to pozwala. Nic to, że czas nieubłaganie płynie, że znajdują się na miejscu przestępstwa, że w każdej chwili może się ktoś zjawić i przerwać im tę przyjemną pogawędkę oraz udaremnić ich mordercze plany, grunt, żeby ich ofiara wiedziała dlaczego ginie i jak do tego doszło, że kat stał się katem... No i dokładnie tak jak w kinie, na skutki marnowania czasu nie trzeba długo czekać...
W każdym razie książkę oceniam na tyle pozytywnie, że chętnie skuszę się na kolejną pozycję tej autorki, o ile tylko taka zostanie wydana.

Przyjemnie opowiedziana historia na jeden wieczór.
Czytało mi się dobrze, choć bez dreszczyku emocji i wypieków na twarzy. Główna bohaterka wzbudza sympatię i myślę, że nie minę się z prawdą, jeśli powiem, że czytelnik ani przez moment nie ma wątpliwości, że Toni ma całkowitą rację, iż nie wierzy w samobójstwo narzeczonego i kibicuje jej od pierwszych stron powieści.
Muszę...