Mona Chariot pisze o czarownicach, Jess Zimmerman z kolei bierze na tapet mityczne potwory, analizując je z perspektywy feministycznej. Trzeba pamiętać, że mity stworzyli też mężczyźni, więc wizerunki kobiet w nich są takie, jak chciała je widzieć męska połowa ludzkości. Meduza, Hydra, Furie... generalnie jest to tylko przyczynek do rozważań o feminizmie i odwiecznych kobiecych problemach, takich jak spełnianie standardów urodowych (nie możesz nie grać w tę grę, będąc kobietą, bo nawet jeśli sama postanowisz się z niej "wypisać" nie przejmując własnym wyglądem, to i tak inni będą cię oceniać pod tym kątem), podwójnych standardów, tłamszenia kobiecych ambicji, inteligencji i talentów. Znowu to napiszę - nie jest to nic nowego, poza tym, że po raz pierwszy chyba spotkałam się z analizą niepłatnej kobiecej "pracy emocjonalnej" (w odróżnieniu od pracy fizycznej), takiej jak organizowanie życia czy wsparcie udzielane członkom rodziny.
Podobnie jak Rebeka Solnit, tekst jest momentami w dosyć abstrakcyjnym tonie. Z drugiej strony autorka opowiada też o swoich osobistych sprawach, trochę zanadto wg mnie ekshibicjonistycznie -no ale to już jej wybór. Generalnie kolejna pozycja w...wionej naszą rzeczywistością kobiety. A co jeśli potwory też bywają samotne, smutne i przerażone?

Mona Chariot pisze o czarownicach, Jess Zimmerman z kolei bierze na tapet mityczne potwory, analizując je z perspektywy feministycznej. Trzeba pamiętać, że mity stworzyli też mężczyźni, więc wizerunki kobiet w nich są takie, jak chciała je widzieć męska połowa ludzkości. Meduza, Hydra, Furie... generalnie jest to tylko przyczynek do rozważań o feminizmie i odwiecznych...