„Co miesiąc miliony zainteresowanych z całego świata zapisywało się do procesu wirtualizacyjnego, zdawało proste testy psychologiczne, i, po pożegnaniu fizycznego świata, udawało się w podróż w jedną stronę – do lepszej wersji Ziemi, ludzi i ich nowego, nieskończonego życia.”
Czy na pewno lepszej?

Zawsze byłam sceptyczna do książek science fiction i uważałam, że one nie są dla mnie. Okazało się, że sama sobie stawiałam barierę. Bo dobra książka to po prostu dobra książka. I tak, po kilku spotkaniach z tym gatunkiem, SF zostało w moich oczach odczarowane. „Iluzja” to jedno z nich.

Autor bez znieczulenia zabiera nas do świata Tytanu.🪐Od pierwszych stron trzyma za gardło, już na początku serwując samobójstwo nastolatki. To z jej matką, Lou Soleco, wypraną z emocji inżynierką oprogramowania, będziemy przeżywać tę przygodę. Pierwszą warstwą jest oczywiście chęć dowiedzenia się przez Lou, dlaczego jej córka się zabiła. Za tym stoi większa intryga i polityczny spisek, których z oczywistych względów wam nie zdradzę. Pod powierzchnią (bardzo!) ciekawej fabuły, kryje się zaś jeszcze więcej – równoległy świat, w którym dziennikarstwo sterowane jest odgórnie, fake newsy są streamowane korowo, a wolność mediów jest tylko iluzoryczna. Brzmi znajomo? To już niekoniecznie takie science fiction, jak się wydaje…

💡Ten świat to Aaru, metawersum w Sieci. Wydaje się to bajką – jest rok 2336, rozrywki i używki są zdigitalizowane, dowolne lokacje symulowane, ziemskie bary i uczucia wydają się reliktem przeszłości, a sama Lou nigdy nie była na analogowej randce. Poza pracą na Tytanie najważniejsze jest dbanie o swój hardware, a żeby być jak po 20-godz. śnie, wystarczy łyknąć odpowiedni stymulant. Niby fajnie, ALE czy życie na granicy realu i wirtualu, to prawda czy już tylko ILUZJA?

Ta książka naprawdę pozwala oderwać się od rzeczywistości i buduje wiarygodny świat. Być może przewiduje przyszłość. Udogodnień jest mnóstwo - jednak czy jako ludzie radzimy sobie lepiej? Niekoniecznie. Nadzieję daje jedno - bez względu na rozwój technologii, najważniejsze pozostają prawdziwe emocje, prawdziwy dotyk, zapach. Real. Nie zastąpi ich żadna symulacja i ja też w takim świecie chcę pozostać.

„Co miesiąc miliony zainteresowanych z całego świata zapisywało się do procesu wirtualizacyjnego, zdawało proste testy psychologiczne, i, po pożegnaniu fizycznego świata, udawało się w podróż w jedną stronę – do lepszej wersji Ziemi, ludzi i ich nowego, nieskończonego życia.”
Czy na pewno lepszej?

Zawsze byłam sceptyczna do książek science fiction i uważałam, że one nie są...