Drothe jest tak zwanym Nosem – węszy to tu to tam i zdaje raporty swojemu zwierzchnikowi. Jego zadaniem jest wyśledzenie przede wszystkim zdrady lub innych nadciągających niebezpieczeństw grożącym organizacji szefa. Kiedy pewnego dnia dostaje zlecenie wyniuchania szpiega odkrywa tajemnicę, o której mu się nie śniło. I chociaż już ta tajemnica wydaje się być okropnym wydarzeniem, to w cieniu kryją się znacznie gorsze następstwa.

Ogromnie zachwycił mnie świat, jaki udało się wykreować autorowi. Douglas Hulick opisywał go dokładnie, tak żeby nie było żadnych niedomówień, a jednocześnie nie miało się wrażenia, jakby wszystko po prostu zostało wyłożone na ławę, tylko po to, aby czytelnik wiedział, w jakim miejscu się aktualnie znajduje. Było to zrobione na tyle dobrze, że zupełnie nie poczułam, jakby był to debiut, choć ta książka właśnie nim jest. Realia świata przedstawionego są dosyć proste, szczególnie kiedy zostały tak dobrze nakreślone, a jednak czuć w nich powiew świeżości. Są tu, przede wszystkim, nieco inne odcienie magii niż te, które znaliśmy dotąd. Głównie dzięki temu nie mogłam oderwać się od lektury.

Chociaż sama nie lubię podziału literatury na płcie, to ta książka jest zdecydowanie męska. Nie ma tutaj miejsca dla siusiumajtków. W tej książce przeważa brutalność, siła i męstwo. Nawet postaci kobiecych jest tu niewiele, a i one są stworzone z grubej skóry. Wątek miłosny nie istnieje (z wyjątkiem szczypty czegoś na kształt tęsknoty, co wyłapią tylko uważni czytelnicy), co było dla mnie niezwykle miłą odmianą od innych książek.

Tym, co najbardziej podobało mi się w tej książce było to, że obrażenia bohatera nie goiły się w nadnaturalny sposób. Drothe jest zwykłym człowiekiem, nie posiada żadnych zdolności magicznych, nie jest też najwybitniejszy, jeśli chodzi o władanie mieczem, a co za tym idzie – często obrywał i to dość dotkliwie. W innych książkach fantasy spotykamy się zazwyczaj ze stworzeniami, które potrafią uleczyć swoje zadrapania w trzy sekundy, a jeśli nie to dziwnym trafem żaden z ich wrogów nie atakuje zanim nie zdążą wylizać swoich ran. W „Honorze Złodzieja” nie ma czegoś takiego. Nasz główny bohater jest napadany naprawdę często, zdarza się nawet że wraca do domu po jednej bijatyce, by wpaść w ręce następnych złoli. Nie jest wtedy ukazywany jako nadczłowiek, jako czytelnik wierzymy, że walczy on o życie. Jego obrażenia nie znikają też po jednej, czy dwóch stronach, ale w kolejnych rozdziałach autor pamięta, że bohater został poturbowany i wciąż przeszkadza mu to w funkcjonowaniu.
________
Na całość recenzji oraz dyskusję na temat książki zapraszam tutaj: https://atramentowaprzystan.blogspot.com/2022/08/honor-zodzieja-douglas-hulick.html

Drothe jest tak zwanym Nosem – węszy to tu to tam i zdaje raporty swojemu zwierzchnikowi. Jego zadaniem jest wyśledzenie przede wszystkim zdrady lub innych nadciągających niebezpieczeństw grożącym organizacji szefa. Kiedy pewnego dnia dostaje zlecenie wyniuchania szpiega odkrywa tajemnicę, o której mu się nie śniło. I chociaż już ta tajemnica wydaje się być okropnym...