To, co mówi Tatarkiewicz o niemieckim idealizmie, to domysły i mity. Myśl europejska od Kartezjusza po Kanta też potraktowana całkiem powierzchownie, co stanowi (dla mnie przynajmniej) pewien paradoks, biorąc pod uwagę, że Tatarkiewicz studiował, o ile pamiętam, w Marburgu, gdzie przecież filozofię Kanta bardzo skrupulatnie badano i interpretowano. To, iż ta książka ma charakter "klasyka", wcale nie usprawiedliwia jej niedomagań. Wynikają one po części z faktu, że nie da się uprawiać historii idei bez dokładnej znajomości samej idei, a Tatarkiewicz wybitnym filozofem za bardzo nie był. Ubrane to w analityczny kostium, który umożliwia przemycenie autorowi w roli faktów kilka głupkowatych uwag (np. na temat Hegla), ale nie służy wcale precyzji i jasności, chyba że za precyzję uznamy żonglerkę specjalistyczną terminologią.

Nie narzekam, co istotne, na uproszczenia, tylko właśnie na niezdolność autora do wyłuskania pewnych podstawowych, ważnych myśli u każdego z omawianych myślicieli. To doskonale czyni Hegel, a Tatarkiewicz zdolny jest tylko przedstawić bezmyślną enumerację przekonań danego autora i przeciwstawić je komuś innemu (zamiast zastanowić się, czy przeciwieństwo tu rzeczywiście zachodzi, czy może mowa, np. o komplementarności).

To, co mówi Tatarkiewicz o niemieckim idealizmie, to domysły i mity. Myśl europejska od Kartezjusza po Kanta też potraktowana całkiem powierzchownie, co stanowi (dla mnie przynajmniej) pewien paradoks, biorąc pod uwagę, że Tatarkiewicz studiował, o ile pamiętam, w Marburgu, gdzie przecież filozofię Kanta bardzo skrupulatnie badano i interpretowano. To, iż ta książka ma...