Tytułowa Grace jest córką latarnika, która nade wszystko ukochała naturę. W jej życiu pojawia się mężczyzna, któremu i ona nie jest obojętna, mimo że jest on po słowie z inną panną.

Sto lat później dziewiętnastoletnia Mathilda Emerson wbrew swej woli, za to zgodnie z wolą rodziców, wyrusza z Irlandii do Ameryki. Niezamężna dziewczyna czas ciąży ma spędzić u dalekiej krewnej opiekującej się latarnią morską na Rhode Island.

Kluczowe dla powieści postacie zyskują głos w pierwszej osobie, ale mamy też szereg bohaterów drugiego planu, nie mniej istotnych dla treści. Między innymi Sarah Dawson, wdowa z dwójką dzieci cierpiąca na depresję po śmierci nowo narodzonego dziecka, a niedługo potem ukochanego męża. A to przecież nie koniec tragicznych wydarzeń w jej życiu.

Cudowna i wielopłaszczyznowa fabuła tej powieści od razu skradła moje serce. Poznajemy dzieje kobiet nierozerwalnie splecione nicią przewrotnego losu i przeżyjemy wraz z nimi wiele dramatycznych chwil. Doświadczymy tu spektrum emocji od straty, smutku i bólu, po ciepło, radość i miłość. Z każdego opisu przebija umiłowanie natury, a jej ujęcia są niezwykle barwne i plastyczne. Zaznajomimy się z pracą i życiem codziennym latarnika.

"Grace, córka latarnika" Hazel Gaynor to piękna, wzruszająca i niezwykle dramatyczna historia o silnych kobietach, oparta na prawdziwych wydarzeniach.

Tytułowa Grace jest córką latarnika, która nade wszystko ukochała naturę. W jej życiu pojawia się mężczyzna, któremu i ona nie jest obojętna, mimo że jest on po słowie z inną panną.

Sto lat później dziewiętnastoletnia Mathilda Emerson wbrew swej woli, za to zgodnie z wolą rodziców, wyrusza z Irlandii do Ameryki. Niezamężna dziewczyna czas ciąży ma spędzić u dalekiej...