„Bez policyjnych baz, bez techników. Bez traseologii, odcisków palców, no i oczywiście bez DNA. Narzędziem Niny w tym śledztwie były tylko słowa. Kłamstwa, wzajemne zaprzeczenia, niedomówienia.
Jednym słowem – stara szkoła”.

Można mieć recenzenckie plany i zobowiązania. Można mieć listę książek wraz z kolejnością ich przeczytania i skrupulatnie jej przestrzegać. Wszystko to są bez wątpienia chwalebne zwyczaje, którym sam staram się być wierny. Wystarczy jednak, że do mojego domu przyszła pewna kobieta, aby cały ten misterny porządek unieważnić. Powiedzcie jednak sami: czy można odmówić Ninie Warwiłow?

Osobiście jestem zdania, że absolutnie nie. Takiej kobiecie się nie odmawia. Starannie odłożyłem więc pozostałe książki na bok i z wypiekami na twarzy przystąpiłem do lektury „Gniazda”. Piąty tom o przygodach pani komisarz ukazał się tradycyjnie nakładem wydawnictwa Czarne. Byłem bardzo ciekawy, co Jędrzej Pasierski wymyślił tym razem. Dobrze pamiętałem swoją recenzję „Kłamczucha” i swoisty apel, jaki wtedy skierowałem do autora. Jakże się cieszę, że zostałem wysłuchany.

„Gniazdo” to lektura obowiązkowa dla wszystkich miłośników komisarz Niny – czyli osób takich jak ja. Nie ukrywam, że bardzo przypadła mi do gustu ta bohaterka. Jak dobrze czyta się o policjantce, która nie pije, nie ćpa ani nie jest uzależniona od lekarstw. Czy oznacza to jednak, że pani komisarz jest chodzącym ideałem? Nie, ale przecież tacy ludzie nie istnieją. Jej życie osobiste przypomina śledztwa, które prowadzi – liczne wątki mieszają się ze sobą, a odkrycie tego, czego tak naprawdę pragnie, nie jest dla Niny łatwe. Jednak po skończonej lekturze piątego już (jak ten czas leci) tomu z jej przygodami, jestem w pełni usatysfakcjonowany. Nawet nie tyle zagadką kryminalną (o tym za chwilę) co postacią Niny właśnie. Otóż czytając książkę, nie miałem poczucia, że Warwiłow gdzieś nam zaginęła. Nie, tutaj jest ciągle na pierwszym planie – od pierwszej do ostatnie strony. Po prostu lubię tę postać – autorowi udało się stworzyć taką osobę, która przypadła do gustu czytelnikom. Stąd też – jestem o tym przekonany – popularność całej serii. Ninie kibicujemy, ale też jesteśmy na nią wściekli, nie zgadzamy się z nią, czasem nie rozumiemy jej wyborów – jednym słowem nie jest nam obojętna. To bohater, który angażuje czytelnika, który wzbudza emocje. Już wiecie, co teraz napiszę – swoją nową powieścią Jędrzej Pasierski udowadnia, że jest w formie. Zarówno on, jak i Nina. Duży plus za miejsce akcji – miejmy nadzieję, że Nina już nie wróci do Warszawy. Pasierskiemu wyraźnie pasuje osadzenie fabuły w małych miejscowościach, z ich niepowtarzalnym klimatem.

W Beskidzie Niskim zbliżają się święta Bożego Narodzenia. Jednak mordercy nie mają świąt. Przekonuje się o tym sama Nina, gdy w parku zostają znalezione zwłoki kobiety. Kim była? Dlaczego zginęła? Śledztwo zdaje się znajdować w martwym punkcie. Sama Warwiłow zaś musi toczyć wojnę podjazdową z prokuratorem. Postanawia pójść na urlop i odpocząć. Gdy jednak na komendzie zjawia się grupa ludzi wyrzucona z hotelu, Nina odnajduje swoją szansę. Postanawia udać się na miejsce i przesłuchać właściciela pensjonatu, Gabriela Koniarskiego. Gdy policjantka dociera na miejsce – na szczyt góry – pogoda odcina ośrodek od świata. Nina zostaje uwięziona i – chcąc nie chcąc – spędza święta z dość dziwną rodziną. Gdy jednak zaczynają ginąć ludzie, sytuacja staje się jeszcze bardziej napięta. Na jaw wychodzą wzajemne animozje, dawno skrywana niechęć i skrywane na co dzień pretensje.

Nina rozpoczyna dziwne śledztwo – bez policyjnych techników, baz danych, całego nowoczesnego sprzętu. Sama, zamknięta w ośrodku, w którym – to jasne – przebywać musi też morderca. Czy pani komisarz uda się rozwikłać tę skomplikowaną sprawę? Czy nie zawiedzie jej instynkt? Wreszcie – jak ułoży się jej życie osobiste?

Jędrzej Pasierski stworzył intrygę w swoim stylu. Jest to kryminał, w którym akcja biegnie powoli, bez zbędnych fajerwerków. Głównym orężem Niny jest dedukcja i obserwacja. Jak wstrząsająca okaże się prawda?

Już wiecie, że zdecydowanie polecam lekturę „Gniazda”. Z pewnością i tak sięgną po tę powieść wszyscy miłośnicy Niny. Ja tymczasem już czekam na szósty tom serii. Zwyczajnie polubiłem tę bohaterkę – kolejne książki o jej przygodach to jak spotkanie z przyjacielem, na którego przyjazd czekamy.

Wojciech Sobański