A pacjenci psychiatryczni? Jako społeczeństwo niechętnie patrzymy w ich stronę. Tak jakby byli gorszymi ludźmi, których najlepiej zamknąć, odseparować. Podobnie z dziećmi. Chore na serduszko rozczulają, a leczone psychiatrycznie to już nie są takie „nasze dzieci”, lecz bardziej obce, inne.

A pacjenci psychiatryczni? Jako społeczeństwo niechętnie patrzymy w ich stronę. Tak jakby byli gorszymi ludźmi, których najlepiej zamknąć, o...

Andrzej przez szesnaście lat pracował jako salowy w dużym szpitalu psychiatrycznym. Przez ostatnie lata łączył obowiązki salowego z pracą ratownika medycznego w karetce. Szpital, a szczególnie pacjentów, wspomina z sentymentem. (...) - Jurek komunikował się ze światem za pomocą kilku wulgaryzmów i wyrażenia "U, Hitlerku". W zależności od tego, z jaką intonacją to wypowiadał, było wiadomo, czy jest zly, zadowolony, czy o coś pyta. Nic więcej się od niego nie uzyskało. Przy wydzielaniu papierosów mówiłem często: "Jureczku, chodź, dostaniesz pysznego, soczystego papieroska". On wręcz biegł i mówił "Uuu, Hitlerku" i było wiadomo, że się cieszy. Był zupełnie niegroźny, jedyny kłopot sprawiał tym, że załatwiał swoje potrzeby fizjologiczne tam, gdzie się znalazł. (...) Praca w szpitalu psychiatrycznym różni się od pracy salowego w innych szpitalach. Oprócz utrzymania odcinka w czystości salowy jest odpowiedzialny za przypilnowanie dużej gromady ludzi, gdy pielęgniarka musi wyjść do zabiegowego czy dyżurki. Wtedy miałem pod opieką kilkanaście-kilkadziesiąt osób. Musiałem nauczyć się, jak z nimi rozmawiać. Bo to nie są tylko chorzy psychicznie, ale też na przykład uzależnieni czy osoby z demencją. Przychodzili z bardzo różnymi sprawami, od błahostek, na przykład takich, że nie mogą znaleźć swojego misia, a skończywszy na problemach z załatwianiem potrzeb fizjologicznych. Takiego pacjenta trzeba było zaprowadzić do toalety, pomóc mu. Uczyłem się tam cierpliwości, okazywania troski. Ostatniego dnia pracy wyszedłem na odcinek ogólny podczas kolacji i powiedziałem: "Szanowni państwo, to jest mój ostatni dyżur i chciałem się z wami pożegnać, bo zmieniam pracę". Wszyscy zaczęli krzyczeć: "Zostań z nami, zostań z nami!". Uciekłem na wydzielony, bo łzy zaczęły mi spływać po twarzy. To była największa zapłata za szesnaście lat pracy.

Andrzej przez szesnaście lat pracował jako salowy w dużym szpitalu psychiatrycznym. Przez ostatnie lata łączył obowiązki salowego z pracą ra...

Czy w Polsce XXI wieku tak powinna wyglądać psychiatryczna opieka dla chorych dzieci i młodzieży? W Polsce, gdzie wydano sześćdziesiąt osiem milionów na wybory, które się nie odbyły, i dwa miliardy na TVP, żeby w pandemii w Dniu Kobiet robili drogie koncerty?". (183).

Czy w Polsce XXI wieku tak powinna wyglądać psychiatryczna opieka dla chorych dzieci i młodzieży? W Polsce, gdzie wydano sześćdziesiąt osiem...