Kolejna pozycja Alice Miller, w której autorka krąży wokół swego głównego tematu - krytyki wychowania dzieci opartego na dyscyplinie i posłuszeństwie, ignorującym odczucia i potrzeby samego dziecka.

Dziecko, które nie otrzyma przestrzeni do wyrażania siebie (w tym swych emocji i potrzeb), zamyka się w sobie, tłumi narastającą agresję, a potem w dorosłości odreagowuje ją na innych, w szczególności na własnych dzieciach (idealizując już własne dzieciństwo). W ten sposób błedne koło krzywdy się zamyka.

Ciekawa była uwaga autorki, że chroniczny wieloletni kaszel Nietzschego mógł wynikać z tłumienia przez niego wyrażania siebie, co zostało mu wdrukowane już w dzieciństwie.

A. Miller odrzuca jednak "terapie oparte na przebaczeniu". Wydaje mi się, że w jej rozumieniu przebaczenie zawsze zakłada stłumienie złości (i stąd nie zgadza się ona na proces przebaczenia). W moim przekonaniu przebaczenie prawdziwe zawsze musi zacząć się od przeżycia złości. Samo przebaczenie następuje później, jak efekt długiego procesu.

Kolejna pozycja Alice Miller, w której autorka krąży wokół swego głównego tematu - krytyki wychowania dzieci opartego na dyscyplinie i posłuszeństwie, ignorującym odczucia i potrzeby samego dziecka.

Dziecko, które nie otrzyma przestrzeni do wyrażania siebie (w tym swych emocji i potrzeb), zamyka się w sobie, tłumi narastającą agresję, a potem w dorosłości odreagowuje ją...