Tak po prawdzie, najmocniejszą stroną tej książki jest prolog – 80 stron czystej mięsistości, świetny pomysł na fabułę (bo umówmy się – potężne, tajemnicze, kosmiczne rośliny produkujące absurdalnie ogromne ilości cyjanowodoru, które nagle pojawiają się na Ziemi i swoją obecnością tworzą strefy śmierci w samym środku wielkich miast – to brzmi fascynująco). Od początku dużo się dzieje, no jest wspaniale!

A później trochę to wszystko trafia szlag i dostajemy Milkę, która jest dziewczyną jakby wyciągniętą z jakiejś słabej komedii romantycznej – nieśmiała szara myszka, podkochująca się w dowódcy drużyny Os (swoją drogą – tajemniczy i niedostępny, no wykapany bad boy z tej samej komedii), która dodatkowo nie zna swojej wartości, nie wie czy się nadaje na członkinię tak elitarnej ekipy, nie spodziewała się, że komukolwiek mogłaby się podobać – i generalnie te wszystkie cechy nakładając się na siebie sprawiają, że jest irytująca do granic możliwości.

Takim oto sposobem skupiamy się na Milce, a cała akcja (która przecież zapowiadała się tak ekscytująco!) i ta mała warszawska apokalipsa związana z Fiołkiem gdzieś się gubi, zwalnia i ogólnie rzecz biorąc, schodzi na boczny tor. Żeby to nadrobić, autorka dorzuca różne wątki sensacyjno-kryminalne, ale to tylko wprowadza więcej chaosu – a jak powszechnie wiadomo, łapanie kilku srok za ogon jednocześnie nigdy nie kończy się dobrze.

Całą sytuację trochę ratuje styl pani Kozak – bo jest lekki, sprawia, że przez książkę wręcz się płynie i mimo sporej objętości można przeczytać ją na dwa razy.

Tak po prawdzie, najmocniejszą stroną tej książki jest prolog – 80 stron czystej mięsistości, świetny pomysł na fabułę (bo umówmy się – potężne, tajemnicze, kosmiczne rośliny produkujące absurdalnie ogromne ilości cyjanowodoru, które nagle pojawiają się na Ziemi i swoją obecnością tworzą strefy śmierci w samym środku wielkich miast – to brzmi fascynująco). Od początku dużo...