Trochę „Intruza” Stephanie Meyer, szczypta „Mad Maxa”, odrobina „Kronik czerwonej pustyni” Moiry Young i „Drogi” Cormaca McCarthy’ego , kawałeczek „Aplikacji” Lauren Miller i wielu innych. Powieść Nicka Clarka Windo można by opisać jako zlepek wielu różnych filmów i i książek, jakby wziął on po trochu z każdego dzieła o podobnej tematyce. Autor w swoim debiucie sięga bowiem po elementy znane już fanom dystopii i fantastyki naukowej z wielu innych wytworów kultury.

Nick Clark Windo roztacza przed czytelnikiem wizję świata przyszłości, w której doszło do cyberkatastrofy. Feed, sieć łącząca całą ludzkość, pozwalająca na swobodną komunikację i wymianę myśli i uczuć, nagle przestała działać. Wielu ludzi nie poradziło sobie z nagłym zerwaniem połączenia. Ci, którzy ocaleli, pozbawieni wiedzy o tym, co czują i myślą inni ludzie, muszą na nowo nauczyć się działać, podejmować decyzje, a nawet mówić. Muszą też bronić się przed nowym, nieznanym zagrożeniem, które podczas snu przejmuje ludzkie ciała i zamienia zwykłych ludzi w morderców. Wśród ocalałych są Tom i Kate, którzy próbują zorganizować swoje życie i chronić córkę. Kiedy jednak znajdują oni nieco spokoju, Bea zostaje porwana, a oni wyruszają na poszukiwania.

Cała książka jest utrzymana w bardzo ciężkim, mrocznym klimacie. Wciąż czuć czające się wszędzie zagrożenie i przerażenie bohaterów. Dużą część stanowi powieść drogi, w której protagoniści mijają szczątki dawnej cywilizacji – wraki samochodów, zniszczone budynki i zarośnięte chwastami miasta. To wizje, które znamy już z niemal każdej postapokaliptycznej powieści.

Wśród zgliszcz przetrwać próbują ludzie pogrążeni w całkowitym marazmie, nawet po 6 latach od katastrofy nieumiejący odnaleźć się w nowej sytuacji. Bohaterowie Windo często działają zupełnie nieracjonalnie, zachowują się, jakby minęło kilka miesięcy, a nie lat, pokazując tym samym niemal zupełny brak zdolności adaptacyjnych. Bez nieistniejącej już technologii i możliwości odczytywania emocji i uczuć innych, ludzie są bezradni.

Jak na debiut, „Feed” jest napisany bardzo dobrze i to nie tylko pod względem warsztatu. Autor bardzo powoli i umiejętnie buduje napięcie i nie od razu wykłada wszystkie karty na stół. Każe swoim czytelnikom skrupulatnie składać w całość wszystkie szczegóły i drobne podpowiedzi, jakie zostawił dla nich na kartach swojej powieści w rozmowach bohaterów i ich wspomnieniach. Tylko podążając wytyczoną przez niego ścieżką, można dowiedzieć się, co wydarzyło się w opisywanym przez niego świecie.

Liczne retrospekcje sprawiają, że teraźniejszość niekiedy miesza się z przeszłością. Tym zabiegiem Windo wymusił na czytelnikach uważne i nieco wolniejsze czytanie swojej powieści, które pozwala na chłonięcie wszystkich szczegółów i refleksję nad przesłaniem. Nie znajdziemy tu bowiem wartkiej akcji i wydarzeń pędzących do przodu. Znajdziemy za to spostrzeżenia na temat kondycji naszego społeczeństwa. Żeby w pełni zrozumieć, trzeba czytać uważnie i do końca, aż do finału, który idealnie wpisuje się w klimat całej książki.

Nick Clark Windo korzysta z utartych schematów i klisz, które widzieliśmy już niejeden raz. Robi to jednak tak umiejętnie, że potrafi swoją powieścią wprowadzić nieco świeżości do współczesnej literatury. To nie oryginalny świat przedstawiony ani mocno zarysowani bohaterowie mają być mocną stroną tej powieści. To refleksja nad nami, już teraz uzależnionymi od technologii, bez której często nie wyobrażamy sobie życia.

„Feed” z pewnością znajdzie uznanie fanów powieści utrzymanych w ciężkim, klaustrofobicznym klimacie, powieści, za którymi stoją głębokie refleksje nad nami samymi. Wizja autora jest tym bardziej przerażająca, im bardziej prawdopodobna się wydaje. Bo jak się czujesz, gdy przez jakiś czas nie masz dostępu do internetu albo prądu? A co gdyby te udogodnienia zniknęły całkowicie?

Andronika Sawicka