Czy jest ktoś, kto nie marzy o podróżach, odkrywaniu nowych krajów, zwiedzaniu ciekawych miejsc znanych z książek i telewizji? Skrycie pragnie tego pewnie każdy zwykły śmiertelnik, dlatego książki podróżnicze to doskonała lektura praktycznie dla każdego. Ale napisać dobrą książkę podróżniczą, która każdego zadowoli, w moim przekonaniu nie jest łatwo. Nie każdy, kto ma żyłkę podróżniczą posiada też dar opowiadania. Dlatego biorąc do rąk "Dziewczyny w podróży" miałam sporo obaw. Nie dość, że jest to dzieło zbiorowe trzech osób (z których każda może reprezentować przecież inny poziom literacki), to w dodatku dla każdej z nich był to literacki debiut. Nadzieję dawał jednak fakt, że autorki książki są z zawodu dziennikarkami. Okazało się, że zawodowe doświadczenie zaprocentowało podczas pisania tej książki, będącej garścią wspomnień z podróży dookoła świata, w jaką udały się w 2006 roku.

Jennifer Baggett i Amanda Pressner poznały się i zaprzyjaźniły na studiach. Po ich ukończeniu Jen otrzymała pracę w telewizji, a Amanda w piśmie kobiecym, w którego redakcji szybko nawiązała bliską znajomość z Holly Corbett. Wkrótce dziewczyny zaczęły spędzać czas w trójkę. W życiu każdej z nich podróżowanie od zawsze odgrywało ważną rolę, ich podróż dookoła globu nie była więc jak porwanie się z motyką na słońce, ale wydawała się naturalnym kolejnym stopniem ich podróżniczego wtajemniczenia. Książka "Dziewczyny w podróży" to owoc ich pracy, od której nie były w stanie się uwolnić nawet podczas wędrówek po najdalszych zakątkach Ziemi. Każda z nich spisywała relacje dla swoich ówczesnych redakcji, a także zamieszczała je na wspólnym blogu (lostgirlsworld.com). Z tych wszystkich zapisków powstała znakomita książka, która wciąga przede wszystkim za sprawą swoich autorek, mogących się poszczycić naprawdę lekkim piórem. I do tego kobiet, których nie sposób nie polubić.

Gdy wyruszają w tę niezwykłą podróż, znajdują się u progu dorosłego życia, dosłownie dwa lata przed magiczną trzydziestką, która każdej z nich kojarzy się z momentem, kiedy wypada już być ustatkowanym i wiedzieć, czego się chce od życia. One jednak w obliczu niepewnej przyszłości zarówno zawodowej, jak i prywatnej, nie bardzo wiedzą, co dalej zrobić ze swoim życiem. Roczna wędrówka ma być dla nich z jednej strony ucieczką od problemów w pracy i z chłopakami, z drugiej zaś pomóc im w znalezieniu odpowiedzi na fundamentalne dla nich pytania: czy powinnam zmienić pracę czy tkwić w tej, która mnie wykańcza? Czy wyprowadzić się z Nowego Jorku czy w nim zostać? Czy chcę być dalej w związku z tym chłopakiem? A co jeśli go zostawię? Może już nigdy nie zaznam miłości i nie będę mieć dzieci? W "Dziewczynach w podróży" mamy do czynienia nie z podróżowaniem dla samej idei poznawania świata i odmiennych kultur, ale z podróżowaniem w celu odnalezienia samej siebie, sensu swojego istnienia i określenia tego, co chce się robić w życiu. Jest to bardzo ciekawe podejście, które wyróżnia tę książkę na tle innych książek podróżniczych. Jest tu bowiem równie wiele mądrych, życiowych refleksji, co zachwytów nad pięknem i różnorodnością świata.

Bohaterki mieszkają i pracują na co dzień w Nowym Jorku, który jest cały czas obecny na kartach ich wspólnej książki. Dowiemy się z niej wiele o nowojorskiej mentalności, która każe np. każdego potencjalnego kandydata na chłopaka pytać o aktualne badanie na nosicielstwo HIV, o tamtejszym stylu życiu i o wyścigu szczurów, będącym udziałem wszystkich mieszkańców. Czyli o wszystkim tym, czego Jen, Amanda i Holly mają już dość. "Dziewczyny w podróży" przedstawiają w zupełnie innym świetle życie na Manhattanie niż robił to słynny serial "Seks w wielkim mieście". Jest ono według nich zdecydowanie bardziej stresujące niż to przedstawiono w produkcji HBO, a w trakcie podróży uświadamiają sobie także, że dużo bardziej skomplikowane niż życie np. ludzi w krajach trzeciego świata, którzy zamiast gonić za nieosiągalnym, cieszą się z tego, co mają. Same dziewczyny również przeczą stereotypowi nowojorskiej kobiety sukcesu, pewnej siebie i zdeterminowanej, by osiągać swoje cele po przysłowiowych trupach. Są zupełnie normalne, a życie jakie wiodą w Nowym Jorku całkiem zwyczajne.

Na trasie ich rocznej eskapady znalazły się takie punkty jak: wędrówka śladami Inków w Peru, wolontariat w kenijskiej wiosce, medytacja w indyjskiej aśramie czy zwiedzanie Angkor Wat w Kambodży. A do tego Laos, Wietnam, Brazylia, Nowa Zelandia, Australia…Jak przystało na książkę podróżniczą, dowiemy się z niej wiele o życiu w tych tak odległych dla nas zakamarkach naszego globu: o statusie kobiety i o tym jak wygląda edukacja dzieci w różnych krajach, o tym jak postrzegane są na świecie samotnie podróżujące Amerykanki, a także o tym, dlaczego tubylcy w Indiach uwielbiają robić sobie zdjęcia z białymi turystami… Ale poczujemy też smak samego podróżowania – słodko-gorzki, bo choćbyśmy mieli wyprawę zaplanowaną co do godziny, to i tak w drodze zawsze nas coś (lub ktoś) zaskoczy. Pozytywnie, jak np. gościnność Nowozelandczyków, bądź negatywnie, jak nieuczciwy i agresywny taksówkarz na Hanoi. Zapiski Holly, Jen i Amandy uświadamiają nam też, że podróżując musimy być przygotowani na zmaganie się z samym sobą i pokonywanie własnych ograniczeń czy lęków. Książka bynajmniej jednak nie odstręcza od podróżowania. Wręcz przeciwnie. Przewijaniu każdej następnej kartki towarzyszy ogromne uczucie zazdrości. I nie chodzi wcale o to, co można w takiej podróży zobaczyć – zabytki, świątynie, malownicze krajobrazy. Po lekturze "Dziewczyn…" wydaje mi się, że największym dobrodziejstwem podróży są ludzie, których spotykamy na swojej drodze. Zarówno tubylcy, którzy nam przybliżają swoją kulturę i pozwalają dotknąć swojej codzienności, o której nie piszą przewodniki, doświadczyć jej magii, jak i inni podróżnicy, z którymi możemy wymienić się doświadczeniami, nawiązać przyjaźnie czy romanse. To ludzie, którzy nam towarzyszą lub których dopiero poznamy, decydują o uroku i wartości naszej podróży. To od nich można się wiele nauczyć, a zdaje się, że w podróżowaniu chodzi właśnie o to – o wyniesienie z niej czegoś nowego o sobie i dla siebie. Ponadto, Jen, Holly i Amanda przekonały mnie do jednej ważnej rzeczy: że podróżować może każdy, nie tylko ten, kto ma górę pieniędzy lub licznych sponsorów. Wystarczy dobre przygotowanie, przemyślany plan, półtoraroczne oszczędności, odwaga i bliskie osoby u boku, by przeżyć niesamowitą przygodę.

Tytułowe dziewczyny prezentują podczas swojej wyprawy podejście nie rasowych podróżniczek, ale zwykłych, choć oczywiście żądnych przygód, turystek. Tym są w stanie zaskarbić sobie naszą sympatię. Mam wrażenie, że często w literaturze podróżniczej otrzymujemy suche fakty dotyczące danego miejsca i zamieszkujących je ludzi, wyprane z emocji, pozbawione osobistych refleksji podróżnika. Tymczasem "Dziewczyny w podróży" cały czas opisują swoje rozterki egzystencjalne, które po kolei rozwiewają się w trakcie przebytych kilometrów. W obliczu głodu, nędzy, trudnej sytuacji kobiet czy śmiertelnych chorób, ustalają własne priorytety, dochodząc do wniosku, że ich wielkomiejskie życie tak naprawdę jest fantastyczne. Pozytywnie nastraja epilog ksiązki, pokazujący, że każda z kobiet wyniosła z podróży jakąś lekcję, którą wcieliła później w życie.

Na korzyść autorek działa podział na rozdziały, które na przemian pisane są przez inną z nich. W ten sposób możemy dokładnie poznać ich charaktery oraz spojrzeć na tę samą sytuację z różnych perspektyw. Zawsze mam obawy, czy książka pisana przez wielu autorów może być "równa", ale w tym wypadku okazały się one na wyrost. Wszystkie trzy autorki mają talent, a o swoich przygodach piszą z wdziękiem i humorem, który prawdopodobnie na co dzień ich nie opuszcza. Są szczere i bezpośrednie, co korzystnie wpływa na lekturę, ma się bowiem wrażenie, że czytelnik dla Holly, Jen i Amandy jest równie ważny, co ludzie spotykani w realu i z szacunku do niego, nie zamierzają niczego koloryzować.

Nie mogę nie wspomnieć, że "Dziewczyny w podróży" są też, a może przede wszystkim, pięknym świadectwem przyjaźni. Przebywanie przez trzysta sześćdziesiąt pięć dni dwadzieścia cztery godziny na dobę non stop z dwiema innymi osobami jest ryzykownym wyzwaniem, swego rodzaju sprawdzianem. Uczy tolerancji, sztuki kompromisu, wyrozumiałości, cierpliwości…Zgrzyty są trudne do uniknięcia i pojawiały się także na linii Holly-Jen-Amanda. Ale ich wspólna podróż uświadomiła im, że na nikim nie mogą polegać tak jak na sobie, a ich przyjaźń jest najcenniejszą i najbardziej trwałą rzeczą, jaką mają. Właśnie dzięki przyjaźni bije z tej książki dużo ciepła i pozytywnych emocji.

Jeśli jeszcze się wahacie, czy wpisać "Dziewczyny w podróży" na listę książek do przeczytania, dodam, że jest to wręcz idealna książka na wakacje (choć sprawdzi się też o każdej innej porze roku). Jest coś magicznego w czytaniu o podróżowaniu właśnie latem, bo gdy za oknem praży słońce nie trudno się w wyobraźni przenieść razem z bohaterkami do upalnej Kenii i miło też zaznać mroźnego oddechu w Wietnamie. Dzięki świetnemu stylowi autorek szybko poczujecie się jak czwarty uczestnik ich wyprawy, gwarantuję. Dobry humor i odrobinę wzruszeń też. A jako że studio Warner Bros pracuje podobno nad scenariuszem serialu na podstawie książki, warto więc lektury nie odkładać i zapoznać się z nią już teraz.

Malwina Sławińska