Syn mojej przyjaciółki kiedyś czytał, teraz najchętniej gra, po książki sięga, kiedy naprawdę nie ma wyjścia. Wyjątkiem są komiksy. I chyba właśnie dlatego stwierdziłam, że ta książka nie odrzuci go po pierwszych trzech stronach. Bingo! Zajrzał, przekartkował, a jak już zajrzał, to (o dziwo!) przeczytał po kawałku cały.

Jego mama w szoku, ja też:) Podpytałam go (Leon, mam nadzieję, że się nie obrazisz za tę relację) i powiedział mi, że "facet nie przynudza", "nie ściemnia, że wszystko będzie dobrze", ale daje konkretne rady i "chyba wszystko o czym pisze zna z życia". Pochwalił też "śmieszne rysunki" (choć z niektórych głośno się nabijali z kolegą) i że książkę czytało mu się "jakby przeglądał ją na tablecie".

Istny cud, że udało mi się trafić w gust nastolatka. Jeśli szukacie czegoś w temacie dojrzewania dla tzw. opornego czytelnika, to polecam tę książkę, bo faktycznie tekst jest tak sprytnie ułożony, że nie przytłacza nadmierną ilością na jednej stronie, czytanie jest trochę jak przeglądanie dłuższych wiadomości - gdy są podane w takich mniejszych porcjach łatwiej je chyba strawić. Podoba mi się także to, że autor czerpie przykłady z własnego życia (oraz życia swoich braci), więc teoria jest poparta praktyką i doświadczeniem. A skoro nie tak dawno sam przez to wszystko przechodził, to może być bardziej wiarygodny dla ciut młodszego kolegi niż specjalista z trzema dyplomami.

Syn mojej przyjaciółki kiedyś czytał, teraz najchętniej gra, po książki sięga, kiedy naprawdę nie ma wyjścia. Wyjątkiem są komiksy. I chyba właśnie dlatego stwierdziłam, że ta książka nie odrzuci go po pierwszych trzech stronach. Bingo! Zajrzał, przekartkował, a jak już zajrzał, to (o dziwo!) przeczytał po kawałku cały.

Jego mama w szoku, ja też:) Podpytałam go (Leon, mam...