W maju przeniosłam się we wschodnie klimaty. Jak nigdy poczułam chęć na tego typu książki, chociaż od wielu lat zarzekałam się, że nie będę czytać książek o Chinach czy Japonii, że kompletnie mnie to nie interesuje, że nie podoba mi się styl, sposób poprowadzenia historii...

Błędem było sięganie po powieści, o wiele lepiej było wybrać i przeczytać dobrze napisany reportaż, który wprowadziłby mnie, zapoznał, przedstawiłby mi losy ludzi, którzy mieszkają na dalekim wschodzie.

#dalekowysoko jest genialnym reportażem. Autorka jak tylko można było obiektywnie opisała sytuacje ludzi, z którymi miała możliwość się spotkać. Nie oceniała, nie szufladkowała, nie starała się osądzać ani manipulować czytelnikiem.

Książka "Daleko wysoko" jest o Tybecie, o historycznej krainie, o ludziach którzy chronią się w Indiach, o wygnaniu, o buddystach i mniszkach, o klasztorach, o tożsamości.

Tej książki nie trzeba czytać na raz, nawet bym to odradzała. Lepiej jest sięgać po nią od czasu do czasu, powoli zagłębiać się w historie tych ludzi. Odkrywać po kawałku ich motywacje i cele, potrzeby i marzenia. Bo ta książka może przytłoczyć ogromem cierpienia.

Dla mnie wstrząsająca, ale otwierająca oczy. Na pewno to nie jest ostatnia książka o tej tematyce.

W maju przeniosłam się we wschodnie klimaty. Jak nigdy poczułam chęć na tego typu książki, chociaż od wielu lat zarzekałam się, że nie będę czytać książek o Chinach czy Japonii, że kompletnie mnie to nie interesuje, że nie podoba mi się styl, sposób poprowadzenia historii...

Błędem było sięganie po powieści, o wiele lepiej było wybrać i przeczytać dobrze napisany reportaż,...