„Czy zna pan Maronne?” to bardzo dziwna i specyficzna książka. Na zaledwie osiemdziesięciu stronach zaznaczyłam sporo filozoficznych cytatów i dziwię się temu, ponieważ tak naprawdę akcję w tej pozycji stanowi dialog. Cała historia przedstawiona jest bowiem w rozmowie pomiędzy komisarzem policji i podejrzanym. Podejrzanym, który jednocześnie jest jedynym świadkiem w sprawie zabójstwa młodej dziewczyny w opuszczonej francuskiej miejscowości.

Co robił tam mężczyzna? Kim była zamordowana i czym się zajmowała? Co łączyło obie postaci? No i przede wszystkim, kto jest mordercą w tej sprawie?

Kiedy odłożyłam tę książkę, miałam wrażenie takiego niespełnienia. Potem jednak kartkując ją raz jeszcze, odkryłam w niej wiele zaskakujących rzeczy i uznałam, że była to całkiem niezła historia, intryga, kryminalna a może nawet psychologiczna gra. Nie jestem w pełni przekonana, czy dobrze zrozumiałam tę opowieść, ale pewnie za jakiś czas do niej powrócę, bo poczułam się zaintrygowana, aby przeczytać ją ponownie.

„Czy zna pan Maronne?” to bardzo dziwna i specyficzna książka. Na zaledwie osiemdziesięciu stronach zaznaczyłam sporo filozoficznych cytatów i dziwię się temu, ponieważ tak naprawdę akcję w tej pozycji stanowi dialog. Cała historia przedstawiona jest bowiem w rozmowie pomiędzy komisarzem policji i podejrzanym. Podejrzanym, który jednocześnie jest jedynym świadkiem w sprawie...