Niestety muszę przyznać, że czytanie tej książki to była droga przez mękę i gdyby nie moja samodyscyplina mówiaca, że trzeba przeczytać do końca i dopiero ocenić, odłożyłabym "Czerwone I czarne" po jakichś stu stronach.
Nie polubiłam ani Juliana, ani Pani de Renal, ani Matyldy. Wzajemne zażyłości były tak pokręcone, że aż męczące, i moim skromnym zdaniem, na moją prostą głowę zupełnie nierelane i wydumane.
Kolejna sprawa, w książce teoretycznie mówimy o czasach niedługo po Napoleonie, czasach jakże gorących politycznie i społecznie, okresie Restauracji. W powieści ta szersza polityka (dla mnie bardzo ciekawa) jest zupełnie zmarginalizowana (w "Hrabim Monte Christo" zapiera dech w piersiach).
Na ówczesnym czytelniku duże znaczenie i pewną przełomowość mogło mieć ukazanie zepsucia Kościoła (książka trafiła przez to na listę ksiąg zakazanych), dzisiaj dla czytelnika współczesnego nie jest to już obrazoburcze.
Przeczytałam książkę będącą klasykiem literatury francuskiej, ale nie czuję się wzbogacona, a zdecydowanie zmęczona. Przebrnęłam!
A, trzeba oddać jeszcze sprawiedliwość, wydawnictwo Bellona zrobiło świetną robotę, okładka jest piękna!

Niestety muszę przyznać, że czytanie tej książki to była droga przez mękę i gdyby nie moja samodyscyplina mówiaca, że trzeba przeczytać do końca i dopiero ocenić, odłożyłabym "Czerwone I czarne" po jakichś stu stronach.
Nie polubiłam ani Juliana, ani Pani de Renal, ani Matyldy. Wzajemne zażyłości były tak pokręcone, że aż męczące, i moim skromnym zdaniem, na moją prostą...