Jeśli ktoś lubi poezję to będzie to dla niego prawdziwy plaster miodu dla duszy. Polecam

A teraz kilka cennych uwag Andrzeja Dębkowskiego:

"Są takie miejsca...

Jak bardzo trzeba być odważnym, żeby składać publicznie wyznania, głęboko zastanawia-jąc się nad życiem. Wierzę w potęgę języka, a książki mogą być częścią pracy z drugim czło-wiekiem. Oczywiście istotą tej swoistej, literackiej terapii jest autentyczne doświadczenie, a nie przeżycie czytelnicze – takie podejście do sprawy wiąże się z pewnym ryzykiem. Ale przecież jest nim całe życie...
Czytając wiersze Danuty Pasieki na plan pierwszy wysuwa się jedna rzecz: mocno prze-myślane jest ułożenie wierszy w tym zbiorze. Nie ma w nim przypadkowości. Zachowany jest tzw. ciąg myślowy, co nadaje książce charakteru i dramatyczności. Jest cisza, zaduma nad światem rzeczywistym, który bardzo często boleśnie doświadcza ego poetki, dlatego lęk przed doświadczeniem jest silniejszy, niż fantazje schowane w milczenie.
Wiersze Danuty Pasieki nie drażnią swoją pseudofilozoficznością czy infantylnością, co często zdarza się u poetów. Na szczęście dla tej poezji udało się autorce obejść te „podstępne przeszkody” bez większego uszczerbku.
Poezja Pasieki osadzona jest gdzieś w połowie drogi pomiędzy poszukiwaniem własnego widzenia świata a marzeniami, które zdają się być nieosiągalne dla poetki. I nie jest to wcale zarzut, bowiem Pasieka doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że siła jej wierszy tkwi w cią-głym szukaniu. Poetka, mimo doświadczenia życiowego, pragnie podążać przez meandry współczesnego życia i podsuwać nam – czytelnikom – ciągle nowe pomysły na to życie. Wie-rzy w antyczne mądrości mówiące o tym, że człowiek spełniony jest dopiero po śmierci. Dla-tego ciągle poszukuje i mówi: i nie opuszczę cię po śmierci.
Zastanawiające to są słowa, bo wyszły spod pióra kogoś, kto na życie patrzy w sposób ab-solutnie plastyczny. Dzieje się tak głównie za sprawą specyficznego oglądania świata przez poetkę. Ciągle przewijające się obrazy mocno osadzone w naturze są dla poetki czymś tak normalnym, jak oddychanie. Pasieka zadaje się mówić, że bez kontaktu z przyrodą nie dać się po prostu żyć, jest ona najważniejszą częścią naszego życia. Dlatego pisząc te wiersze, widzi on przede wszystkim najpierw obiekt „fotografowany poetycko”, by nieco później – po anali-zie – dokonać wiwisekcji podejmowanego tematu. Ten typ pisania nie jest może zbyt od-krywczy, ale niezwykle skuteczny. W przypadku Danuty Pasieki wręcz zbawienny. Poetka nie stara się za wszelką cenę błyszczeć literacko. Słowo jest dla niej zbyt cenne, by było tylko miernikiem poetyckich uniesień. Dla niej słowo jest czynem, zapachem, rozumem, wiarą i nadzieją, że ktoś inny, tchnięty jego istnieniem i znaczeniem, stanie się lepszym człowiekiem. Dlatego w swoich wierszach stara się doprowadzać do takich sytuacji, kiedy czytelnik w pierwszym czytaniu doznaje lekkiego wstrząsu emocjonalnego... Wiara, jak i niewiara, są dla poetki równoważne znaczeniowo, bo jak można nie wierzyć we własne siły i możliwości, kiedy cudowność życia przesłania nam wszystkie nasze trudy i uciążliwości...

Andrzej Dębkowski

Jeśli ktoś lubi poezję to będzie to dla niego prawdziwy plaster miodu dla duszy. Polecam

A teraz kilka cennych uwag Andrzeja Dębkowskiego:

"Są takie miejsca...

Jak bardzo trzeba być odważnym, żeby składać publicznie wyznania, głęboko zastanawia-jąc się nad życiem. Wierzę w potęgę języka, a książki mogą być częścią pracy z drugim czło-wiekiem. Oczywiście istotą tej...