Książka koncentruje się na ujęciu czasu wewnętrznego, a więc czasu ludzkiej świadomości. W oparciu o filozofię Lévinasa wskazuje na takie rodzaje czasu wewnętrznego jak: czas relacji i czas egzystencji. Te dwa rodzaje czasu (choć tak nie nazwane przez samego Lévinasa) ukazują wewnętrzny świat człowieka w pierwszym przypadku: gdy dochodzi do spotkania drugiego, Innego - a co za tym idzie pozwala na przyjrzenie się rozwoju ludzkiej świadomości, która bada drugiego człowieka, staje się od niego zależna, pozostaje pod jego wpływem. W drugim przypadku, analiza czasu pozwala ukazać egzystencję jednostki, poszukującej siebie, starającej się zachować tożsamość wobec dziejących się w niej zmian, zrozumieć siebie, pomimo ciągłej ewolucji i kolejnych cech jakie ujawniają się nam wraz z nowymi przeżyciami.
Czas jako podstawa ludzkiej egzystencji odkrywa przed nami świadomość człowieka uwikłanego w siebie i otaczający go świat. Perspektywa temporalności odsłania problem śmierci: naszej własnej, śmiertelności i przemijalności w ogóle. Ukazuje tym samym fundamentalny problem człowieka związany z jego trwogą, próbą przetrwania, godnego życia (Lévinas wprowadza kategorię jeszcze–nie, jak również akcentuje ważność nakierowania świadomości na samo życie, w sprzeciwie i próbie pokonania śmierci: a przynajmniej jej świadomości nękającej nasze istnienie). Cierpienie własne, drugiego człowieka w analizie czasu wskazuje na zakorzenienie tych uczuć w świadomości jako konstytuujących ludzkie myślenie i postawę wobec życia i trwania.