Lubię sagi rodzinne i przyznam, że pierwszą część przeczytałam z przyjemnością. Nie jest to może literatura najwyższych lotów, ale pozwalała emocjonalnie związać się z bohaterami (podobały mi się zwłaszcza postacie starszej generacji - Antoni, Bronia, Stanisław) i z zaciekawieniem śledzić losy rodziny Winnych. Irytowały mnie co prawda nieścisłości historyczne oraz pewne rozwiązania fabularne odbierające wydarzeniom wiarygodność (ilość znanych i wielkich Polaków, z którymi zetknęła się ta prosta, żyjąca od pokoleń na wsi, rodzina jest zupełnie nieprawdopodobna). Ale te niedoskonałości nie zaważyły w dużym stopniu na odbiorze lektury, która mnie wciągnęła i kilkukrotnie wzruszyła. Drugi tom niestety nie trzyma poziomu pierwszej części. Niektóre wątki przedstawione zostały chaotycznie i pobieżnie, część postaci pojawia się jak meteoryty, by za chwilę zniknąć, postać i losy Kazimierza są nakreślone tak przesadną kreską, że aż śmieszą. Ale najzabawniejsze jest przedstawienie kariery Janka - chłopak z polskiej wsi, bez wykształcenia i dobrej znajomości języka angielskiego, z talentem do pracy elektryka, ale niepopartym żadną szkołą techniczną staje się wybawcą dużego amerykańskiego koncernu i okazuje się mądrzejszy od wszystkich wykształconych specjalistów od lat pracujących w firmie. Litości! Jestem w trakcie czytania trzeciego tomu i zastanawiam się co przeważy - czy odłożę go na półkę i sięgnę po ciekawszą, lepszą książkę, czy doczytam do końca, by dowiedzieć się, jak skończą się losy bohaterów.

Lubię sagi rodzinne i przyznam, że pierwszą część przeczytałam z przyjemnością. Nie jest to może literatura najwyższych lotów, ale pozwalała emocjonalnie związać się z bohaterami (podobały mi się zwłaszcza postacie starszej generacji - Antoni, Bronia, Stanisław) i z zaciekawieniem śledzić losy rodziny Winnych. Irytowały mnie co prawda nieścisłości historyczne oraz pewne...