Jedna z bardziej udanych pozycji w serii „Historyczne Bitwy”. Jej zalety to: zwięzłość (Autor nie nuży przedstawianiem dziejów stosunków polsko-tureckich „od Adama i Ewy”), skoncentrowanie na aspektach militarnych, wreszcie zwrócenie należytej uwagi na inne wydarzenia wojny z lat 1672-1676 niż oblężenie Kamieńca Podolskiego w 1672 r. (omówione w odrębnej pozycji tejże serii, innego autorstwa i znacznie słabszej) oraz sama, tytułowa bitwa pod Chocimiem w 1673 r. O tych bataliach słyszała większość rodzimych miłośników historii, o dalszych kolejach wojny już niewielu. Bardzo mało uwagi poświęcano np. przyczynom zmarnowania świetnego zwycięstwa pod Chocimiem (bo to kolejny w naszej historii zmarnowany triumf orężny) czy aktywnemu udziałowi Rosji w wojnie (również militarnemu), udziałowi zresztą dwuznacznemu i cynicznemu. Minusem pracy jawią się dziwaczny miejscami język (czyżby brak wyrobienia literackiego?) oraz brak poglądowych map teatru działań wojennych. Nie jest to jednak zapewne wina samego Autora, swój udział miało Wydawnictwo. Stosunkowo ogólne omówienie wojskowości tureckiej to stała bolączka historiografii polskiej, niezmiennie (i zapewne w dużej części słusznie) tłumaczona hermetycznością języka naszych ówczesnych przeciwników.

Jedna z bardziej udanych pozycji w serii „Historyczne Bitwy”. Jej zalety to: zwięzłość (Autor nie nuży przedstawianiem dziejów stosunków polsko-tureckich „od Adama i Ewy”), skoncentrowanie na aspektach militarnych, wreszcie zwrócenie należytej uwagi na inne wydarzenia wojny z lat 1672-1676 niż oblężenie Kamieńca Podolskiego w 1672 r. (omówione w odrębnej pozycji tejże...