Koronowo 1410

Duży plus dla autora, że dla mnie jako laika taka bitwa w ogóle zaistniała w świadomości. Niestety sama książka, to w połowie cytaty, a druga połowa napisana jakby emocjonalnie i jakby opisuje życzenia autora co do decyzji jakie powinni podjąć bohaterowie, a nie opisuje fakty. Dodatkowo w ostatnim rozdziale, na chwilę odpływamy w świat fantazji, snując piękną myśl o potędze "Rzeczpospolitej wielu narodów", opierając się na gdybaniu, co w książce historycznej podoba mi się tak średnio bym powiedział. Wiele osób twierdzi, że to najsłabszy HBek, ale nie zgadzam się. Mimo to plasuje się w tych słabszych. Jeśli chodzi o styl pisania, to nie jest najgorzej i szybko można przez niego przebrnąć.

Duży plus dla autora, że dla mnie jako laika taka bitwa w ogóle zaistniała w świadomości. Niestety sama książka, to w połowie cytaty, a druga połowa napisana jakby emocjonalnie i jakby opisuje życzenia autora co do decyzji jakie powinni podjąć bohaterowie, a nie opisuje fakty. Dodatkowo w ostatnim rozdziale, na chwilę odpływamy w świat fantazji, snując piękną myśl o potędze...

Cóż można powiedzieć o książce, która w ok. 50% składa sie z obszernych cytatów zaczerpniętych z kilku innych publikacji? Z własnych słów Autora zapamiętałem głównie oszałamiający wywód końcowy na temat szans utraconych przez Władysława Jagiełłę bezpośrednio po bitwie pod Grunwaldem, gdy przez opieszałość działań umożliwił przetrwanie pruskiego państwa zakonu krzyżackiego. P. Derdej zupełnie poważnie snuje obszerną i całkowicie utopijną wizję polskiego mocarstwa politycznego, gospodarczego oraz kulturalnego, rozciągającego się już nawet nie "od morza do morza", ale "od oceanu do oceanu", od granic Chin i Azji Środkowej po wybrzeża Morza Śródziemnego. Na słuszne skądinąd pytanie, dlaczego Jagiełło dopuścił do zmarnowania korzyści ze zwycięstwa grunwaldziego (może nie aż tak olbrzymich jak w wizji Autora, ale jednak było sporo do zyskania) P. Derdej udziela natomiast odpowiedzi nijakiej: oszołomienie ogromem sukcesu, przekonanie o całkowitym już triumfie, głupota i zadufanie króla. Bardzo to wątpliwe, wobec wielokrotnie okazywanych przez Władysława II rozlicznych talentów politycznych oraz militarnych. Miałby nagle, po okazaniu tych zalet w pierwszej fazie wojny z Krzyżakami, zupełnie je zatracić i pogrążyć się w kontemplacji własnej wielkości? Odpowiedź na postawione wyżej pytanie sugerował już w XV w. Jan Długosz, a później podjęło tę myśl wielu nowoczesnych historyków. Otóż Jagielle (a w jeszcze większym stopniu księciu litewskiemu Witoldowi) wcale nie zależało na całkowitym zniszczeniu państwa zakonu krzyżackiego. Kierując się przede wszystkim litewską, a nie polską racją stanu (byli w końcu Litwinami, a Jagiełło posiadał dziedziczne prawa jedynie do tronu wielkoksiążęcego na Litwie, w Polsce był tylko dożywotnim królem-wdowcem), chcieli Zakon osłabić, ale miał on przetrwać jako przeciwwaga dla Polski właśnie. Dla Polski, która okazywała ambicje całkowitego zdominowania i wręcz wchłonięcia Litwy. Taka perspektywa tłumaczyłaby niepojęte, zdawałoby się, postępowanie króla i jego "nieudolność" po triumfie grunwaldzkim. Takiej możliwości Autor jednak nie dostrzega, poprzestając na konstatacji nagłego ataku "głupoty" monarchy. Osobny kwiatek, to określenie Kazimeirza Jagiellończyka (młodszego syna i drugiego w kolejności następcy Władysława II) jako... wnuka króla (s. 177-178). Ale to już drobiazg...

Cóż można powiedzieć o książce, która w ok. 50% składa sie z obszernych cytatów zaczerpniętych z kilku innych publikacji? Z własnych słów Autora zapamiętałem głównie oszałamiający wywód końcowy na temat szans utraconych przez Władysława Jagiełłę bezpośrednio po bitwie pod Grunwaldem, gdy przez opieszałość działań umożliwił przetrwanie pruskiego państwa zakonu krzyżackiego....

Książka do zapomnienia, jedna z najgorszych jakie czytałem. O samej bitwie pod Koronowem niewiele, za to sporo o Malborku i Jagielle. "Autor" z lubością i bez opamiętania cytuje (przepisuje) Jasienicę i przyjmuje jego niekorzystny pogląd na Jagiełłę. Skądinąd Jasienica mógł mieć uraz do Litwinów po walkach w czasie II WŚ w szeregach Brygady Wileńskiej Łupaszki.
Wywód "autora", że armia Jagiełły mogła poruszać się ponad 40 km dziennie jest zupełnie nietrafiony. Nie wie on (być może nie zna kalendarza wydarzeń 1410 r.), że cały dzień przed pokonaniem 43 km 12 lipca i większość dnia następnego cała armia odpoczywała.
Nawet w przypadku naszej przedwojennej kawalerii, zalecany był dzień odpoczynku po 40 - 50 km marszu. Zwyczajnie konie muszą pić, jeść, odpoczywać.
Również inne tego typu "pomyłki" autora świadczą o nieznajomości przez niego tematu średniowiecznej armii i wydarzeń tego okresu.

Książka do zapomnienia, jedna z najgorszych jakie czytałem. O samej bitwie pod Koronowem niewiele, za to sporo o Malborku i Jagielle. "Autor" z lubością i bez opamiętania cytuje (przepisuje) Jasienicę i przyjmuje jego niekorzystny pogląd na Jagiełłę. Skądinąd Jasienica mógł mieć uraz do Litwinów po walkach w czasie II WŚ w szeregach Brygady Wileńskiej Łupaszki.
Wywód...

Praca złożona głównie z cytatów Długosza i Pawła Jasienicy. Mamy bardzo dużo dywagacji autora pt. "Co by było gdyby...". Brak podstawowych informacji jak chociażby dowództwo polskiego wojska.

Praca złożona głównie z cytatów Długosza i Pawła Jasienicy. Mamy bardzo dużo dywagacji autora pt. "Co by było gdyby...". Brak podstawowych informacji jak chociażby dowództwo polskiego wojska.

Książka składa się w przeważającej część z cytatów pochodzących z Długosza. Do tego dość specyficzne komentarze Autora opierające się raczej na jego wyobraźni niż rzetelnym warsztacie historyka. Trudno uznać tę pracę za pozycję popularno-naukową.

Książka składa się w przeważającej część z cytatów pochodzących z Długosza. Do tego dość specyficzne komentarze Autora opierające się raczej na jego wyobraźni niż rzetelnym warsztacie historyka. Trudno uznać tę pracę za pozycję popularno-naukową.

Niesamowita książka pokazująca niekompetencję Polaków po bitwie pod Grunwaldem z jednej strony, z drugiej fantastyczną organizację Zakonu Krzyżackiego i umiejętność szybkiego wyjścia z trudnej sytuacji
Poza tym pokazuje - szczególnie w kontekście działań zbrojnych XXw i obecnych rzezi Chrześcijan na Bliskim Wschodzie - jaki wpływ na jakość walk miała kultura średniowiecznej Europy

Niesamowita książka pokazująca niekompetencję Polaków po bitwie pod Grunwaldem z jednej strony, z drugiej fantastyczną organizację Zakonu Krzyżackiego i umiejętność szybkiego wyjścia z trudnej sytuacji
Poza tym pokazuje - szczególnie w kontekście działań zbrojnych XXw i obecnych rzezi Chrześcijan na Bliskim Wschodzie - jaki wpływ na jakość walk miała kultura średniowiecznej...