Prez „Na plus: tło zburzonej Warszawy 45 roku i całkiem niezłym rytmem prowadzona fabuła. Na minus: anielizacja ZWM-u i milicji oraz kompletnie absurdalny czarny charakter, który jest złem wcielonym bez żadnego logicznego powodu.”
Dokładnie.
Lecz po kolei.
Akcja toczy się pod koniec wojny i zaraz po wojnie. Wojtek pracuje u przwoźnika przez Wisłę a równocześnie zodobywa wiedzę w szkole. Od znajomego szabrownika (miał i takie znajomości) słyszy, że opuszczonej wiosce gdzieś pod Olsztynem stoi chatka pełna książek. Wyrusza tam razem z nauczycielką i nowo poznanym kolegą. Przybywają za późno (książki w większej części zdążyły spłonąć) ledwo przy tym uchodzą z życiem, spotykając grupę uzbrojonych Niemców (dywersantów ?) chcących spalić wyprawę żywcem, Wojtek jednak wysadza napastników znalezionymi po drodze granatami. Kolega nazwał ich zezwierzęconymi, na co nauczycielka słusznie zauważa: takim porównaniem krzywdzisz zwierzęta.
Wkrótce po powrocie do Warszawy Wojtek znów zagląda śmierci w oczy. Tym razem to Niwiński, robi za prymusa, gdyż potrafi powiedzieć „ciało zanurzone w wodzie traci pozornie na wadze tyle, ile waży woda przez nie wyparta” (a słowo „pozornie” istotnie zmienia znaczenie zdania), Wojtka zaś serdecznie nienawidzi. Zaczyna od wątpliwej jakości żartów z jego wiejskiego pochodzenia, a kończy na próbie zabójstwa. Poranionego Wojtka w porę odnajduje Piorun, towarzysz broni z partyzantki i odporowadza do piwnicy zwanej „Hadesem”, zamieszkanej przez chłopców, noszących przydomki zaczerpnięte z „Balladyny” oraz „Grecji niepodległej” i „Starości bajecznej” Tadeusza Zielińskiego.
- Chyba „Starożytności bajecznej” - poprawia Wojtek.
Wesołe towarzystwo, mają kotka, którego nazywają Pimpusiem Sadełko. Jeden z nich nabywa obraz, już myśli, że Rembrant, a to tylko podobizna kajzera Wilhelma ...

Naleciałości propagandowe zapewne nieuniknione, niezbyt nachalne, ale jednak. Pod koniec Wojtka i Ryśka (chłopca w zasadzie dobrego, choć zbłąkanego) milicja zatrzymuje za posiadanie broni, lecz zwalnia. Może „władza ludowa” mogła sobie pozwolić na taką wyrozumiałość, jednak warto wiedzieć, iż w tamtych czasach za posiadanie broni czy choćby radia groziło rozstrzelanie bądź przynajmniej dłuższy pobyt w więzeniu, nawet gdy taki przedmiot nie nadawał się do użytku. Małoletniość czy dotychczasową niekaralność sądy wojskowe uwzględniały jak chciały, zatem rzadko uwzględniały, zaś Bolesław Bierut nawet gdy czasem przychylał się do wniosku o ułaskawienie, zwykle przy tym gromił sędziów, by takich wniosków nie składać (szczegółowo w „Te pokolenia żałobami czarne” Marii Turlejskiej).

Prez „Na plus: tło zburzonej Warszawy 45 roku i całkiem niezłym rytmem prowadzona fabuła. Na minus: anielizacja ZWM-u i milicji oraz kompletnie absurdalny czarny charakter, który jest złem wcielonym bez żadnego logicznego powodu.”
Dokładnie.
Lecz po kolei.
Akcja toczy się pod koniec wojny i zaraz po wojnie. Wojtek pracuje u przwoźnika przez Wisłę a równocześnie zodobywa...