Pierwszy tom serii „Tonące cesarstwo” wspominam bardzo dobrze – ceniłam sobie przede wszystkim oryginalność magii kości oraz zaskakujące zakończenie książki, które pozostawia czytelnika z wieloma pytaniami. Kiedy więc dostałam drugi tom, noszący tytuł „Cesarzowa kości”, od razu zabrałam się za lekturę, licząc nie tylko na odpowiedzi, ale również na wspaniale spędzony czas. Czy kontynuacja historii spełniła te oczekiwania?

Lin, nowa cesarzowa, ma sporo pracy przed sobą – nie dość, że musi odkryć liczne tajemnice ojca, to jeszcze na dodatek musi przekonać do siebie swój własny lud. W tym celu postanawia zwiedzić wyspy królestwa. Jednak ta podróż nie przebiega spokojnie – w zakamarkach jest ukryta garstka Bezkostnych, armia konstruktów atakuje wioski, a na dodatek okazuje się, że ojciec Lin skrywał znacznie więcej, niż była ona w stanie przypuszczać.

Autorka od razu wrzuca czytelnika w wir wydarzeń – drugi tom rozpoczyna się praktycznie niedługo po tym, jak Lin została cesarzową. Sama akcja książki, choć w większości opiera się na podróży Lin po wyspach, poprowadzona jest bardzo sprawnie. Praktycznie każdy rozdział, niezależnie z czyjej perspektywy jest poprowadzony, wnosi coś do historii. Autorka odkrywa przed czytelnikiem kolejne tajemnice, które skrywa świat przez nią utworzony. Przez całą lekturę są nam przedstawiane odpowiedzi na niedomknięte wątki, które okazują się nie tak proste i oczywiste. Sama konstrukcja świata przedstawionego wydaje się jeszcze bardziej solidna i bardziej skomplikowana niż w tomie pierwszym – widać, że autorka dokładnie wie, jaką historię chce przekazać w tej serii.

W narracji bohaterowie się nie zmieniają. Dalej otrzymujemy powieść widzianą oczami pięciu postaci – Lin, Jovisa, Phalue, Ranami i Nisong. Relacje między poszczególnymi bohaterami nabierają dynamiki, dzięki czemu możemy zaobserwować zachodzące w nich zmiany. Autorka pozwala bohaterom rozwijać się w odpowiednim tempie, dzięki czemu wszystko wygląda bardzo naturalnie i nic nie sprawia wrażenia, że nie powinno mieć miejsca.

„Cesarzowa kości” to bardzo dobra kontynuacja, która niektóre wątki rozwija, a niektóre zamyka, otwierając nowe. Drugi tom stanowi swego rodzaju pomost prowadzący do zapowiadającego się dużego zakończenia. Zdecydowanie trzyma on wysoki poziom „Córki kości”. Jeśli więc czytaliście pierwszy tom, to niezwłocznie powinniście sięgnąć po kontynuację historii Lin.

Edyta Tomaszewska