Helena nienawidzi swojego wyglądu. Swojego zadartego nosa, swojej okropnej brody. Spadek po rodzinie ojca. Dziewczyna, aż nie może patrzeć na siebie w lustrze. Wpada na pomysł operacji plastycznej. Jednak czy się odważy na taki krok?

Jana Frey to zdecydowanie jedna z moich ulubionych pisarek. Będąc w gimnazjum, z zamiłowaniem czytałam wszystkie jej książki, jakie udało mi się dorwać. W jej powieściach poruszany był przeze mnie tak ukochany temat dorastania.
Dorastania pełnego kompleksów, problemów, przeszkód. Na pozycję "Być piękną" zdecydowałam się z jednego konkretnego powodu. Główna bohaterka nienawidzi swojego nosa. Dokładnie tak jak ja. Z opisu czułam, że utożsamiam się z Heleną. Obydwie nienawidzimy swojego wyglądu, nikt z naszego otoczenia tego nie rozumie. Dodajmy jeszcze trudną sytuację rodzinną dziewczyny i bum. Wykapana ja.
Wraz z czytaniem pojawił się problem. Owszem, dziewczyna mocno przeżywa swój wygląd, jednak nie odczuwałam tego co przy innych książkach autorki. Tej bezradności, bezsilności względem kompleksów. Nie wyczuwałam żalu czy smutku wyzierającego z kartek.
Historia porusza, ale nie tak jak sobie wyobrażałam.
Jej matka zrzuca wszystko na karb dorastania. I rzeczywiście mając 16 lat większość, jak nie wszystkie dziewczęta mają kompleksy. Jednak wydaje mi się, że nie zawsze jest to wina dorastania.

Helena nienawidzi swojego wyglądu. Swojego zadartego nosa, swojej okropnej brody. Spadek po rodzinie ojca. Dziewczyna, aż nie może patrzeć na siebie w lustrze. Wpada na pomysł operacji plastycznej. Jednak czy się odważy na taki krok?

Jana Frey to zdecydowanie jedna z moich ulubionych pisarek. Będąc w gimnazjum, z zamiłowaniem czytałam wszystkie jej książki, jakie udało mi...