Arcydzieło o chorobie cywilizacji, dekadencji i niemoralności materializmu, które nie nobilituje, a wręcz deifikuje życie zgodne z rytmem natury. Im bardziej który bohater cierpi na „chorobę parweniuszy”, i im bardziej ślini się na dźwięk brzęczących monet, tym mniej w nim uczuć ludzkich zastąpionych chłodną kalkulacją oraz maskami i rolami stworzonymi przez merkantylny, nienasycony kapitalizm. Z „choroby parweniuszy” niektórym bohaterom (Ingrid) udaje się wyrwać, ale inni są już tak do szczętu zepsuci, pogrążeni w tak masywnej martwicy, że gotowi są posunąć się nawet do dzieciobójstwa. Hamsun pokazuje, że miasto i salony są syntetycznym, przykrym dla człowieka środowiskiem, do którego - ku własnej zatracie - ciągnie sam z siebie pobudzony podnietami najnowszych mód, stylowych kubraków czy wreszcie chęcią patrzenia na innych z góry.

Największą satysfakcją w czytaniu tej wybitnej powieści jest próba zrozumienia bohaterów i co się z nimi w danej chwili dzieje. Nagłe ukłucia zazdrości, furie, przebaczenia, ataki zarazy „anglosaskiego kapitalizmu”, jakby to sam autor powiedział - to wszystko sprawia, że dosłownie co parę akapitów czekają na nas niespodzianki, chwile mrożące krew w żyłach, ale też wiele uniesień i wzruszeń.

Arcydzieło o chorobie cywilizacji, dekadencji i niemoralności materializmu, które nie nobilituje, a wręcz deifikuje życie zgodne z rytmem natury. Im bardziej który bohater cierpi na „chorobę parweniuszy”, i im bardziej ślini się na dźwięk brzęczących monet, tym mniej w nim uczuć ludzkich zastąpionych chłodną kalkulacją oraz maskami i rolami stworzonymi przez merkantylny,...