Omujborze szumiący, co to było??? Nie wykluczam, że pewien wpływ na percepcję tej książki mógł mieć u mnie fakt, że czytałam ją kawałkami, na czytniku, podczas nocnych napadów bezsenności (niestety, ostatnio zdarza mi się). Wiadomo, nocą wszystkie koty są czarne, ale żeby od razu wyglądały jakby namalował je Picasso? I to po dużej ilości substancji niedostępnych w legalnej sprzedaży?
„Bezrożec” to niewątpliwie pozycja dla tych, którzy lubią czeski humor w baaaardzo absurdalnym wydaniu. Dość powiedzieć, że akcja rozpoczyna się brawurowym spopieleniem 12 nosorożyc oraz nocnego stróża, a potem jest tylko gorzej/lepiej* (*niepotrzebne skreślić). Zostaje wszczęte śledztwo, prowadzone przez aspiranta Libora Lavabo z wydziału kryminalnego praskiej policji, jednak nie dość, że meandruje (śledztwo, nie aspirant, choć jemu po spożyciu, a spożywa nader często, również zdarza się), to jeszcze – zanim zdąży się rozwinąć – zostaje bezceremonialnie zamknięte. Aspirant Lavabo jednak nie ustaje, co pozwala nam brnąć razem z nim w tę krainę absurdu, która z każdym krokiem zyskuje coraz bardziej erotyczno-alkoholowe zabarwienie. Razem z aspirantem wędrujemy w kolejne części Pragi (dla znawców tego miasta może być to atrakcja, ja byłam tam tylko raz, toteż nijak nie czerpałam z tego uciechy), poznając kolejne, coraz to dziwaczniejsze postaci i dokonując coraz to nowych odkryć. Mistyfikacja goni tu mistyfikację, a absurd absurdem pogania. Pojawia się i coś na kształt powieści szkatułkowej (sekretny dziennik Goethego) i wszystko inne, co tylko Wam (i autorowi) ślina na język przyniesie. Jakkolwiek to zabrzmi, jest tu i sensacja, i biedne dzieci z Afryki, i transpłciowość, i kryminał (tak, mimo pozostawania w stanie permanentnego upojenia, aspirant Lavabo rozwiąże zagadkę spalenia nosorożyc!), a wszystko składa się w spójną – w każdym razie na miarę Picassa – całość.
Nie zażywam narkotyków, ale przypuszczam, że człowiek na dobrym haju czuje się właśnie tak jak ja podczas tej lektury. Jeśli chcecie sprawdzić jak to jest, czytajcie. Na szczęście ta lektura nie uzależnia. Chyba że od absurdu.

Omujborze szumiący, co to było??? Nie wykluczam, że pewien wpływ na percepcję tej książki mógł mieć u mnie fakt, że czytałam ją kawałkami, na czytniku, podczas nocnych napadów bezsenności (niestety, ostatnio zdarza mi się). Wiadomo, nocą wszystkie koty są czarne, ale żeby od razu wyglądały jakby namalował je Picasso? I to po dużej ilości substancji niedostępnych w legalnej...