Książka, poprzez zupełnie przypadkowe wetknięcie kilku wątków fabularnych jest chaotyczna. 2 opowiadania zupełnie odbiegają od całości - zabrały tylko miejsce, zupełnie jakby autorka miała przyznany minimalny limit stron i musiała go wykorzystać. Początek i zakończenie są nieczytelne przez nagromadzenie kilku opowiadań na jednej kartce. Opowiadania te nic nowego nie wnoszą do akcji czy rozmyślań oraz nawet nie budują klimatu(wręcz są takimi rozpraszaczami). Poprzestając zupełnie na samej organizacji książka jest po prostu zła.
Najgorszym możliwym błędem nie jest jednak, to że książka jest stworzona z kilku zlepków, z czego niektóre są zupełnie nie związane akcją, tylko to że opowiadania są przerwane w tak mało charakterystycznych momentach, że tracą swoją wagę.

Postaci są płaskie i bezbarwne. Każda możliwa osoba jest identyczna czy to anioł, kobieta, mężczyzna, nieważne... Uważam za zbyteczne nagromadzenie aż takiej ilości podobnych bohaterów, jak i również wątków.
Oczywiście od połowy książki akcja nabiera rozpędu - wcześniej akcja stoi w miejscu co jest spowodowane cięciem opowiadania, które jest sercem tej książki na części oraz tym, że nie posiada nic poza opisami wewnętrznych rozterek bohaterów oraz pięknych opisów przyrody.
Moim zdaniem problemy bohaterek są przedstawione trochę prześmiewczo i patetycznie-groteskowo, do czego przekonały mnie zakończenia.
Ćpanie akodinu, problemy z rzeczywistością, cięcie się, załamanie zupełnie nie mające sensu i jakieś rozwlekanie bezsensowne problemu typu: mam problem, nie wiem jaki, ale wiem, że to problem, i zawsze to będzie mój problem, bo inni nie rozumieją, i nie pomogą. Od razu pozycja przegrania, zero starania się. Nie jest to dla mnie typowy psychiczny człowiek z depresją. Wyjaśnia się potem ich bezcelowy ból egzystencjalny ich niezwykłym pochodzeniem, co nadal jawi mi się jako totalny wyssany z palca bezsens.
Temat ogólnie chorych na depresję wydaje mi się wpisany na siłę bez zbytniego przemyślenia.
Najlepsi bohaterowie i ogólnie opowiadania są o duchach, które umarły a nie zdają sobie sprawy z tego faktu.

Ogólne przemyślenia mam następujące; uważam, że pomysł jest świetny ale realizacja słaba przez układ, zrobienie miliona opowiadań odgrodzonych od siebie bez potrzeby. Mogłaby to być jedna SPÓJNA książka niestety nie jest.
Postaci jednolite - przez to książka jest mało barwna.
Nie spodoba się osobom, które nie lubią ględzenia o problemie, którego nie ma(chyba że od czasu kiedy się pojawi)
Dzieło pani Marii J. ogromnie mnie zmęczyło i jednocześnie niezmiernie irytowało. Nie polecam ze względu na styl pisarki, postaci, akcję(chyba że po połowie książki) ect.
Przeczytałam wow nie ma, tylko się cieszę, że znalazłam siłę na przeczytanie i nie będę mieć wyrzutów, że nie przeczytałam.

Książka, poprzez zupełnie przypadkowe wetknięcie kilku wątków fabularnych jest chaotyczna. 2 opowiadania zupełnie odbiegają od całości - zabrały tylko miejsce, zupełnie jakby autorka miała przyznany minimalny limit stron i musiała go wykorzystać. Początek i zakończenie są nieczytelne przez nagromadzenie kilku opowiadań na jednej kartce. Opowiadania te nic nowego nie wnoszą...