Minęło 150 lat od wyprawy Beringa (książki Stephena Bowna poznaję w kolejności występowania ich wydarzeń w dziejach świata), a ludzkość wciąż ma białe plamy na mapach. Na przełomie XIX i XX wieku! Nie do końca jasna jest sprawa magnetycznego Bieguna Północnego, nikt nie przepłynął legendarnego Przejścia Północno-Zachodniego, no i niezdobytym pozostaje wciąż Biegun Południowy (Północny rzekomo właśnie zdobyto).
Narracja brnie powoli jak przez lodowy pak i rozsmakowuje się w nie zawsze smakowitych momentach wypraw. Jest to wspaniała i prowadzona z rozmachem opowieść, ale i bogate źródło faktograficzne epoki - ostatniej epoki zdobywców. Kolejni marzyciele - co prorokował już sam Amundsen, ciesząc się z czasów, w jakich przyszło mu żyć - musieli już szukać białych plam poza ziemskim globem i spoglądać tęsknie na Księżyc. Swoją drogą, to już pół wieku po pierwszym zdobyciu Bieguna Południowego człowiek postawił i na nim stopę; szybciej poszło z podróżami kosmicznymi, niż z eksploracją samej macierzystej planety…
Jakiej skali (głównie czasowo) były to wyprawy, niech świadczy fakt, iż podczas kilku lat ich trwania świat potrafił dość istotnie się odmienić. Wojny wybuchały, państwa upadały i rodziły się, a młody kapitan opromieniony sławą pierwszego przejścia przez północne wybrzeże Ameryki wrócił jako pierwszy narodowy bohater nowo powstałego państwa Norwegii.
Losy Norwega, to zresztą nieustające huśtawki: finansowe, emocjonalne, popularności. Nieustanne krążenie wokół Bieguna Północnego - oddalanie się i zbliżanie - a po drodze wiele innych przez samego ich autora niedocenianych odkryć: przepłynięcie Przejścia Północno-Zachodniego, zdobycie Bieguna Południowego. Istnieje wiele niedomówień w historii jego wypraw, wiele przekłamań dotyczących jego dokonań, a wynikających z osobistych animozji między polarnikami i konkurowania o jedną i tę samą sławę. Książka ta stara się rzetelnie rozprawić z wszelkimi niejasnościami, a by to zrobić - sięga do licznych źródeł i narracji wielu osób.
Ciekawe obserwacje dotyczą przemian świata, jaki dokonał się w czasie wypraw Amundsena. To z jednej strony kolejne przełomy techniczne (zmiana napędu parowego na spalinowy, powstanie sterowców i samolotów), ale też unowocześnienie komunikacji (telegraf, później też radiokomunikacja). Dojrzewał też stosunek samego Amundsena do przekonania o skuteczności metod sprzedaży i kreowania własnego wizerunku, zarządzania prawami do relacji z wypraw, reklamowania sprzętu służącego na wyprawach i sprzedawania opowieści o planach kolejnych arktycznych podbojów. Jak dobrze, że nie miał do dyspozycji mediów społecznościowych w naszym współczesnym rozumieniu…
Dobra, zajmująca książka; porywająca opowieść o czasie ostatnich romantycznych odkrywców. Za chwilę wyprawy i odkrycia miały się stać bezpieczniejsze, a człowiek w większym stopniu posługiwać się sprzętem i odkryciami technicznymi. Aż do dzisiejszego modelu podróżowania, komercjalizującego jak się tylko da jego legendę i tęsknoty związane z odkrywaniem nieznanego…

Minęło 150 lat od wyprawy Beringa (książki Stephena Bowna poznaję w kolejności występowania ich wydarzeń w dziejach świata), a ludzkość wciąż ma białe plamy na mapach. Na przełomie XIX i XX wieku! Nie do końca jasna jest sprawa magnetycznego Bieguna Północnego, nikt nie przepłynął legendarnego Przejścia Północno-Zachodniego, no i niezdobytym pozostaje wciąż Biegun...