Na start zaznaczę, że mam sentyment do tej książki, za odwagę w wyborze tematu. Nie omińcie jej, proszę!

Odjazdowa (dosłownie i metaforycznie).
Motywująca.
Autentyczna.
Pękająca od przygód.
Dla dzieci, ich rodziców, każdego. W wersji polskiej i ukraińskiej. Lektura, o której chciałabym żeby usłyszeli wszyscy, bo mądra, potrzebna i z humoru szczyptą (choć dla mnie to cała garść). I grama przesady w tym nie ma.

Więc hej, Wszyscy, słyszycie?

To pierwsza taka książka u mnie, a to uświadamia, że temat wciąż gdzieś na marginesie. Ekscytację więc czuję, bo ona o najważniejszym - o tych, którzy poruszają się na wózkach, ale i o każdym z nas, bo wspólnie codzienność tworzymy. I to wcale nie bajka, bo napisało ją samo życie! Włączmy się, wesprzyjmy i podawajmy dalej - działajmy. Tylko tak nasz mały świat, będzie się stawał lepszy.

Po pierwsze, czy wózek (bądź jego brak) definiuje człowieka? Czy świadczy o poziomie odwagi, chęci do życia czy możliwościach? Odnoszę wrażenie, że bywa łatką, która do wora ze stereotypami wrzuca (a ja ten wór chcę wyrzucić), a dzieje się tak już w wieku dziecięcym. Odkryjmy więc drugą stronę medalu, bo osoba z niepełnosprawnością może tak wiele. Często chce jej się więcej niż niejednemu, który rzekomo w sił pełni, choć niektóre z pragnień wymagają pomocy drugiego. A to trzy schodki na drodze, zbyt wąskie drzwi, brak windy czy podjazdu potrafią utrudnić, wydawać by się mogło, prostą czynność. Więc pomagajmy, ale i czerpmy ile tylko się da, bo dzięki tej publikacji uczymy się bycia bardziej! Dziękuję za pomysł jej powstania i dodanie skrzydeł!

Przecież to się udać nie może. Po co próbować? Nie ma sensu. Nie chce mi się. Nie wiem ile razy słyszałam takie "zniechęcacze" i to od tych, którzy nie doznają fizycznych problemów. A ta lektura aż krzyczy swoim "możesz!" dosadnym - inną perspektywą. Bo to nie deficyty, które nosimy, ale wiara w marzenia określa nasze człowieczeństwo i od lat najmniejszych warto o tym mówić. Nasza w tym rola.

Przed nami Zosia, energii pełna, która o swojej cioci Agacie (nie)zwykłej nam opowiada. Może myślicie, że przecież każda ciocia na swój sposób wyjątkowa, a jakże, ale nie każda na wózku jeździ i jeszcze nic sobie z tego nie robi. Do tego znajomych w-skersów ma, jak choćby Sebastian Luty - kierowca rajdowy w 95% sparaliżowany, czy Bartosz Ostałowski, kierujący samochodem stopami. Zszokowani? Tu okazuje się, że nie siła mięśni, ale wyłącznie bariery w człowieku mogą nas ograniczać. Bo mamy tu na Rysy wspinaczkę, wodną primabalerinę, spadochronowe skoki, prowadzenie pojazdów i pokaz mody, a żadnego z tych przeżyć wózek nie wykluczył. Co więcej, pokazał, że jeśli chce się bardzo to i gwiazd sięgniemy!

Ta książka to barwna lekcja empatii, którą odbywać warto nieustannie, bo wciąż tacy w siebie zapatrzeni, wciąż inność piętnujący. Skąd się bierze ta nieakceptacja, wyśmiewanie czy dręczenie? Najczęściej z niewiedzy i deficytów wrażliwości, a tych pierwszy raz doświadczamy lub nie w domowym zaciszu. Mamy tu morze emocji i wagę relacji, a te dobre jak skała. O rodzinnej sile, miłości, która nie pyta o zdanie, ale i wychodzeniu poza własne "ja". Bo i na działanie dla innych, wolontariat, wspieranie potrzebujących, miejsce w każdym życiu się znajdzie. Jeśli tylko chcemy. Odbywamy wizytę w szkole, w banku i wspólnie jemy lody, bo wszędzie gdzie jesteśmy warto rozglądać się wokół. Dotykamy tu także genetyki, ale i różnorodności, bo choć indywidualni, ze swoimi mocami i słabościami, to potrzebni sobie jak powietrze.

A wszystko lekkim, przystępnym, żywym językiem, który sam, bez wysiłku, wchodzi w czytelnika i wyjaśnia, prostą świadomość budząc, a ta często gubi się w pędzie. Do tego przyjazne ilustracje, proste i kolorowe. Ta książka po prostu uśmiecha nas całych. Sprawdziłam na skórze własnej! Bo to lektura, która radością bycia bucha! Do tego zaraża optymizmem, nie tym pustym i lukrowana, ale ponad realnymi przeciwnościami, który nam współcześnie niezbędny by nie da się zwariować. W świecie nieradzenia sobie sobie z kłodami pod nogi, bezpodstawnego narzekania, ale i panującej depresji, która tak poważne skutki niesie.

Gdy wchodzę na stronę widzę piękną i uśmiechniętą AGATA ROCZNIAK - prezeskę Fundacji, a wtedy wiem, że to wszystko, o czym przeczytałam to nie fabularyzowana rzeczywistość, ale sama prawda. Że warto próbować i żyć tak jak tego pragniemy. Wracają do mnie też wspomnienia z dzieciństwa. A to przedszkolna grupa integracyjna, a to kolega ze szkolnej ławki, który potrzebował wsparcia przy chodzeniu. Może dlatego dziś jest to dla mnie tak naturalne i czyjeś kule nie przeszkadzają w spotkaniu przy kawie. To kiedy kolejna?

Edukujmy więc, oswajajmy, by zakłopotanie nie kiełkowało, uczmy dostrzegać siebie nawzajem od lat najmniejszych, a nie tylko na nosa czubek patrzmy. Inspirujmy się innymi, szczególnie tymi, którzy z determinacją i wytrwałością, pokazują, że deficyty można przekuć w siłę! Bądźmy razem - tacy jacy jesteśmy!

Zmieniajmy rzeczywistość na tę bez barier - dla każdego.
________
Książki znajdziecie tu: www.diversum.org.pl, a cały dochód ze sprzedaży książki przeznaczony jest na działalność statutową fundacji.

Na start zaznaczę, że mam sentyment do tej książki, za odwagę w wyborze tematu. Nie omińcie jej, proszę!

Odjazdowa (dosłownie i metaforycznie).
Motywująca.
Autentyczna.
Pękająca od przygód.
Dla dzieci, ich rodziców, każdego. W wersji polskiej i ukraińskiej. Lektura, o której chciałabym żeby usłyszeli wszyscy, bo mądra, potrzebna i z humoru szczyptą (choć dla mnie to cała...