https://oczymszumiakartki.wordpress.com/

https://oczymszumiakartki.wordpress.com/

Stanowczo nie mój gust.
Psychika zryta na amen...

Stanowczo nie mój gust.
Psychika zryta na amen...

Bardzo refleksyjna, niebanalna i pozostająca w pamięci. Dotyka jednego z tematów, które tak rzadko się porusza - a mianowicie okresu starości w życiu człowieka, kiedy na powrót wymaga on opieki niczym małe dziecko. Tyle, że w przeciwieństwie do niemowląt, osoby starsze nie panujące nad potrzebami fizjologicznymi, bezzębne i nieporadne, nie wzbudzają u otoczenia instynktu opiekuńczego. Wręcz przeciwnie - stają się zbędnym balastem, który najłatwiej umieścić pod opiekę obcym ludziom. Książka opowiada o Selmie, ponad osiemdziesięcioletniej staruszce, której rodzina (a właściwie syn) zdecydowała się umieścić ją w domu opieki. Jej wnuczka, Amelia, nie może się pogodzić z tym stanem rzeczy widząc, jak bardzo nieszczęśliwa jest tam jej babcia. Starsza pani marzy o powrocie do własnego domu, o którym nie wie, że został sprzedany. Wnuczka pod wpływem jej licznych pytań i nacisków obiecuje jej, że zabierze ją do domu na Boże Narodzenie. Tymczasem do Świąt coraz bliżej... Gorąco zachęcam do sięgnięcia po tę powieść i poznania smutnego, lecz jednocześnie pięknego zakończenia.

Bardzo refleksyjna, niebanalna i pozostająca w pamięci. Dotyka jednego z tematów, które tak rzadko się porusza - a mianowicie okresu starości w życiu człowieka, kiedy na powrót wymaga on opieki niczym małe dziecko. Tyle, że w przeciwieństwie do niemowląt, osoby starsze nie panujące nad potrzebami fizjologicznymi, bezzębne i nieporadne, nie wzbudzają u otoczenia instynktu...