Palestyńskie wędrówki. Zapiski o znikającym krajobrazie

Ta książka jest bardzo piękna i bardzo smutna zarazem.
O tym, jak ludzie nie szanują innych ludzi z powodów kompletnie zmyślonych. W imię wyimaginowanego Boga niszczą życie swoim braciom. W imię wymyślonych historii wypędzają swoich sąsiadów z miejsc, gdzie żyli całe setki lat. Można się podpierać różnymi ideologiami, argumentami, ale jak się spojrzy na konkretnego człowieka to wszystko przestaje mieć znaczenie. I jeszcze dla swojej wygody niszczą, betonują, wybebeszają skały, budują autostrady, mury, twierdze i warowne osiedla.

Przez tą książkę przewijają się wszystkie możliwe uczucia: miłość do ziemi, podziw i szacunek dla natury, złość i bezsilność wobec okupanta, żal, a nawet rozpacz wobec utraty złudzeń i nadziei. Przepiękne opisy przyrody przeplatają się ze smutkiem wobec tego, co z niej zostało. Miałam czasem wrażenie, że można by to wszystko odnieść do niszczycielskiej działalności człowieka na całym świecie. Jednak nadzieja na przyszłość, przewrotnie, tkwi w tej refleksji i w wierszu, który Autor w pewnym momencie cytuje:

"Myślenie w kategoriach dalszej perspektywy pozwoliło mi zdystansować się od teraźniejszości i zdać sobie sprawę, że dzisiejsza Palestyna i Izrael nie muszą przetrwać na wieki wieków. Jestem tutaj, na ziemi, przez krótki czas, który minie, a życie będzie toczyć się dalej bez moich poglądów, uprzedzeń i lęków.
W wierszu "Carmel Point" amerykański poeta Robinson Jeffers pyta, czy przyroda dba o to, że "przyszedł niszczyciel", i odpowiada tak:

Nie dba, ma pełno czasu. Wie, że ludzki przypływ
Wzbiera i przyjdzie czas, że cofnie się i jego dzieła
Znikną. A obraz pierwotnego piękna
Żyje tu w każdym ziarenku granitu,
Bezpieczny jak ocean bijący o nasz brzeg. Co do nas,
Musimy odwrócić umysł od nas samych
I trochę odczłowieczyć naszą myśl, i ufać,
Tak jak ufa skała i ocean, z których jesteśmy zrobieni."
(R.Jeffers "Carmel Point", przekład: Czesław Miłosz)

Ta książka jest bardzo piękna i bardzo smutna zarazem.
O tym, jak ludzie nie szanują innych ludzi z powodów kompletnie zmyślonych. W imię wyimaginowanego Boga niszczą życie swoim braciom. W imię wymyślonych historii wypędzają swoich sąsiadów z miejsc, gdzie żyli całe setki lat. Można się podpierać różnymi ideologiami, argumentami, ale jak się spojrzy na konkretnego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Byłem świadkiem całkowitego przeobrażenia krajobrazu miejsca, gdzie dorastałem, i piszę tutaj o tym. Ludzie, którzy roszczą sobie pretensje do jakiegoś wyższego umiłowania tej ziemi, zniszczyli piękne uedy, źródła, urwiska i starożytne ruiny. Próbując udokumentować to, jak wyglądała i jakie uczucia budziła ta kraina przed katastrofą, mam nadzieję ocalić - choćby tylko w słowach - to, co przepadło na zawsze"

Faktycznie, to trudny do przeczytania reportaż. Wcale nie ze względu na okrucieństwo, do którego przyzwyczaiły nas zdjęcia w tv. Krew, ogień, zniszczenia, walka, rozpacz i śmierć - tego nie znajdziemy, bo cały ciężar spoczął na innym punkcie. Autor popatrzył z innej strony na zagładę swojej nacji. Wydawałoby się, że tak niewinne i banalne z pozoru czynności jak wędrówki po ziemi przodków nie spotkają się z tak wielkimi ograniczeniami. Będą jednak dowodem na unicestwianie Palestyńczyków i samej ziemi, z którą byli tak związani. Raja Shehadeh opisuje wszystko z ciężką świadomością zacierania śladów istnienia swojego narodu w historii i niszczenia świadectw bytności. Zakłamywanie i ukrywanie dokumentów, fałszywe świadectwa, populistyczno-religijne hasła i świadome przyzwolenie mocarstw. To nie ma nic wspólnego z terroryzmem, to bolesne wyznanie człowieka wykształconego i światłego, który z rezygnacją przyznaje, że powoli odchodzi w zapomnienie.

"Byłem świadkiem całkowitego przeobrażenia krajobrazu miejsca, gdzie dorastałem, i piszę tutaj o tym. Ludzie, którzy roszczą sobie pretensje do jakiegoś wyższego umiłowania tej ziemi, zniszczyli piękne uedy, źródła, urwiska i starożytne ruiny. Próbując udokumentować to, jak wyglądała i jakie uczucia budziła ta kraina przed katastrofą, mam nadzieję ocalić - choćby tylko w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Palestyńskie wędrówki” uwodzą pięknem opisywanego krajobrazu - oliwnych gajów, usłanych kwiatami wzgórz, pustynnych wąwozów. Raja Shehadeh otwarcie, ale subtelnie, dzieli się swoją miłością do palestyńskiej ziemi. To miłość połączona z bólem, którego źródłem jest utrata własnych miejsc, swojego domu. Autor na kanwie opisanych wędrówek przestawia dramatyczne - dla ludzi i dla przyrody - skutki powstawania kolejnych izraelskich osiedli. Niezmącony przez wieki krajobraz traci swój dotychczasowy kształt, a w wywłaszczanych ze swojej ziemi Arabach rodzi się gniew i bezsilność. Z tą niebezpieczną mieszanką muszą radzić sobie sami. Sposobem, który wybiera Raja Shehadeh, jest pisanie.

„Palestyńskie wędrówki” uwodzą pięknem opisywanego krajobrazu - oliwnych gajów, usłanych kwiatami wzgórz, pustynnych wąwozów. Raja Shehadeh otwarcie, ale subtelnie, dzieli się swoją miłością do palestyńskiej ziemi. To miłość połączona z bólem, którego źródłem jest utrata własnych miejsc, swojego domu. Autor na kanwie opisanych wędrówek przestawia dramatyczne - dla ludzi i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Palestyńskie wędrówki" przeczytałem tuż przed wyjazdem do Palestyny, gdzie przez 3 m-ce miałem możliwość żyć, pracować i na własnej skórze odczuć co znaczy okupacja.
Mimo, że książka wydaje mi się "przegadana" i przepełniona nie do końca trafiającymi do mnie opisami palestyńskich wzgórz i dolin (w szczególności jej pierwsza część), to oddaje tamtejszą rzeczywistość. Z opowieści Shehadeh'a można wyczytać smutek i cierpienie związane z utratą wolności, której tak na prawdę nigdy w 100% nie zaznał, bo przez większość życia funkcjonował pod okupacją. Można poczuć strach i obawę przed swobodnym funkcjonowaniem, bo mimo pozornego spokoju panującego na wzgórzach i dolinach poza miastem, nie da się uciec od wszechobecnych osadników żydowskich, armii izraelskiej i poczucia osaczenia i kontroli izraelskiej. I chyba właśnie poczucie nieustannego napięcia i świadomość totalnej kontroli najlepiej oddaje ta książka, której niestety brakuje trochę polotu i pisarskiego kunsztu, a większość opowieści jest do siebie dość podobnych.

"Palestyńskie wędrówki" przeczytałem tuż przed wyjazdem do Palestyny, gdzie przez 3 m-ce miałem możliwość żyć, pracować i na własnej skórze odczuć co znaczy okupacja.
Mimo, że książka wydaje mi się "przegadana" i przepełniona nie do końca trafiającymi do mnie opisami palestyńskich wzgórz i dolin (w szczególności jej pierwsza część), to oddaje tamtejszą rzeczywistość. Z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawe studium z perspektywy Araba zamieszkującego niegdyś obecnie okupowane przez Izrael tereny palestyńskie. Nie skupia się na rozmowach z rozgoryczonymi ziomkami, ale stara się pokazać, w jaki bezlitosny i absurdalny sposób ludność żydowska zagarnia i przetwarza niegdyś rdzennie palestyńskie tereny. Pisze o wielu podróżnikach od Marka Twaina po współczesnych, ich postrzeganiu dolin i pustyni palestyńskich. oferuje rys historyczny o powstawaniu Izraela, z innej perspektywy ocenia posunięcia polityków izraelskich, coraz to nowsze konflikty, niepewność jutra, batalie zżerające znajomych.

Ciekawe studium z perspektywy Araba zamieszkującego niegdyś obecnie okupowane przez Izrael tereny palestyńskie. Nie skupia się na rozmowach z rozgoryczonymi ziomkami, ale stara się pokazać, w jaki bezlitosny i absurdalny sposób ludność żydowska zagarnia i przetwarza niegdyś rdzennie palestyńskie tereny. Pisze o wielu podróżnikach od Marka Twaina po współczesnych, ich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie no, książka super, ale sam już nie wiem co myśleć zarówno o jednej jak i drugiej stronie konfliktu. Męczyły nieco opisy tych wędrówek, zdaję sobie sprawę, że kogoś musiały interesować, skoro autor tak szczegółowo je opisał. Ale ja czasami przy nich się wyłączałem. Ale i tak polecam dla samych historii zawartych w książce.

Nie no, książka super, ale sam już nie wiem co myśleć zarówno o jednej jak i drugiej stronie konfliktu. Męczyły nieco opisy tych wędrówek, zdaję sobie sprawę, że kogoś musiały interesować, skoro autor tak szczegółowo je opisał. Ale ja czasami przy nich się wyłączałem. Ale i tak polecam dla samych historii zawartych w książce.

Pokaż mimo to

Sentymentalne wędrówki po zmieniajacych się (wskutek zaborczego osadnictwa żydowskiego) wzgórzach i dolinach Palestyny.

Sentymentalne wędrówki po zmieniajacych się (wskutek zaborczego osadnictwa żydowskiego) wzgórzach i dolinach Palestyny.

Pokaż mimo to

smutna...

smutna...

Pokaż mimo to

książka otwiera oczy na wiele spraw, pokazuje, że okupacja nie jest politycznym wymysłem Palestyńczyków, a rzeczywistością, z którą muszą się zmagać codziennie. poraża autentycznością doświadczenia.

książka otwiera oczy na wiele spraw, pokazuje, że okupacja nie jest politycznym wymysłem Palestyńczyków, a rzeczywistością, z którą muszą się zmagać codziennie. poraża autentycznością doświadczenia.

Pokaż mimo to

Wiązałem duże oczekiwania z tą książką, zwłaszcza że zawsze miałem dużo sympatii dla Palestyńczyków. Liczyłem, że dowiem się ciekawych rzeczy i poszerzę swoja wiedzę dotyczącą tamtego regionu i trwającego tam konfliktu. Szybko okazało się, że to nie tego typu książka. Jest ona pisana w sposób refleksyjny, czasem poetycki i bardzo osobisty i to akurat stanowi jej plus. Z drugiej jednak strony książka jest nużąca, jednostajna, sporo w niej powtórzeń. Więcej dowiedziałem się o topografii niż o specyfice tamtego regionu. Autorowi nie udało się do mnie dotrzeć. Pewnie to kwestia innej wrażliwości, ale mimo że książka bez wątpienia jest wartościowa to po prostu mi się nie podobała i nie mogę jej polecić.

Wiązałem duże oczekiwania z tą książką, zwłaszcza że zawsze miałem dużo sympatii dla Palestyńczyków. Liczyłem, że dowiem się ciekawych rzeczy i poszerzę swoja wiedzę dotyczącą tamtego regionu i trwającego tam konfliktu. Szybko okazało się, że to nie tego typu książka. Jest ona pisana w sposób refleksyjny, czasem poetycki i bardzo osobisty i to akurat stanowi jej plus. Z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to