Losy ludzi żyjących obok nas, których nie zauważamy zabiegani.

Losy ludzi żyjących obok nas, których nie zauważamy zabiegani.

Morawiecki ściąga na ziemię. Wejście w "świat" tych reportaży to uderzenie obuchem w głowę, wiadro zimnej wody.

Bo Polska to nie warszawskie słoiki, kariery modelek i castingi do "Mam talent". To nie wspaniała wizja polityków w wyprasowanych krawatach, ani dom Perfekcyjniej Pani Domu.

Polska to zaniedbane podwórka młodych ludzi bez perspektyw, dla których jedyną szansą jest wyjazd do Wrocławia "za chlebem". Przy czym na miejscu okazuje się, że chleba nie ma, że są za wolni, za bardzo zapyziali, że miasto nie jest wygodne. Polska to też kraj starych zardzewiałych zwad i pretensji, które jednak da się zakopać. To kraj zbrodni, o której się pamięta, ale którą się wybacza. Polska to kraj pracy na czarno, dorywczo, przy składaniu kanapek, przerzucaniu żwiru i wykładaniu towarów w markecie.

Można "złapać doła", czytając teksty Morawieckiego. To są reportaże czarne, ciemne, surowe... Ale prawdziwe. I tę prawdę trzeba zobaczyć, poznać.

W "Uwadze" jej nie pokażą, bo jest za bardzo zwyczajna...

Morawiecki ściąga na ziemię. Wejście w "świat" tych reportaży to uderzenie obuchem w głowę, wiadro zimnej wody.

Bo Polska to nie warszawskie słoiki, kariery modelek i castingi do "Mam talent". To nie wspaniała wizja polityków w wyprasowanych krawatach, ani dom Perfekcyjniej Pani Domu.

Polska to zaniedbane podwórka młodych ludzi bez perspektyw, dla których jedyną szansą...

Ciekawa opowieść o ludziach. Jędrzej Morawiecki wybiera się w podróż i szuka ludzi, opisuje ich życie przed i po Okrągłym Stole. Nie moralizuje, nie komentuje, po prostu spisuje ich wspomnienia, zwierzenia, historie. To obraz prawdziwej Polski i prawdziwych mieszkańców.

Ciekawa opowieść o ludziach. Jędrzej Morawiecki wybiera się w podróż i szuka ludzi, opisuje ich życie przed i po Okrągłym Stole. Nie moralizuje, nie komentuje, po prostu spisuje ich wspomnienia, zwierzenia, historie. To obraz prawdziwej Polski i prawdziwych mieszkańców.

Czytając reportaże Jędrzeja Morawieckiego czasem odnosiłem wrażenie, jakbym oglądał jakiś program publicystyczny lub - co gorsza - rozrywkowy. A wszystko przez wstawki Autora typu "a teraz przenosimy się do...", "teraz kilka słów o...", "zostawiamy na chwilę naszego bohatera, by..." itp., itd. Przez to miejscami brakowało pewnej płynności w przechodzeniu do kolejnych wątków (po prostu to było zbyt czytelne). Wiadomo, że reportaż jest częścią prozy, gdzie występuje narrator, jednak chyba jestem przyzwyczajony bardziej do tego, że jego autor nie daje poznać, że jest to opowiadanie. Nie wiem jakie słowo dobrze by to określiło - po prostu moim zdaniem reportaż sam powinien się opowiadać, sam powinien iść swoim torem.

Nie oznacza to jednak, że Morawiecki nie zna się na swoim fachu. Przybliża w sposób umiejętny, bez zbędnych nacisków, a jednocześnie otrzymując naprawdę wiele, historie ludzi, których życie zawiera dużo wzlotów i upadków, a tych drugich może nawet więcej. Tytułowa Głubinka jest wszędzie wokół nas - w książce jest tylko ich mały wycinek. Często przemierzając duże odległości - pociągiem, samochodem, autokarem - za oknem ucieka nam przede wszystkim taki krajobraz. Oczywiście nie każda miejscowość jest z góry skazana na niedostatek, jednak Morawiecki w swoich historiach skupia się na tych, dla których przełomy w historii bynajmniej nie zwiastowały lepszej przyszłości - i dotyczy to zarówno zamknięcia zakładów pracy, jak i transformacji ustrojowej, czy nawet w jednym przypadku ucieczki z Afryki. Tematem wiodącym jest bieda, a w tle przewijają się przeróżne sposoby na wyjście z niej lub przynajmniej próba godnego życia w tych warunkach.

Mnie najbardziej poruszyła historia rozbita na trzy reportaże odnośnie Nieszawy - dla takich historii warto tworzyć reportaże, a pan Jędrzej bardzo umiejętnie ją przedstawił, akcentując chyba wszystkie cechy polskiej duszy - od zawiści przez niezdecydowanie po wybaczenie i współczucie. Wspaniałe studium polskiej mentalności, zarówno w tym reportażu, jak i innych. I dlatego właśnie moim zdaniem warto po tę książkę sięgnąć.

Czytając reportaże Jędrzeja Morawieckiego czasem odnosiłem wrażenie, jakbym oglądał jakiś program publicystyczny lub - co gorsza - rozrywkowy. A wszystko przez wstawki Autora typu "a teraz przenosimy się do...", "teraz kilka słów o...", "zostawiamy na chwilę naszego bohatera, by..." itp., itd. Przez to miejscami brakowało pewnej płynności w przechodzeniu do kolejnych wątków...