Ten typ reportażu odchodzi już chyba w przeszłość. I bardzo dobrze. Mało danych, brak materiałów. Opowieść o Dinie Gottliebovej pochodzi z trzeciej ręki, bo bohaterka nie zgodziła się na wywiad. Z powodu braku materiałów, książka "dopychana" jest anegdotkami, opowieściami, fiszkami, wycinkami z gazet zbieranymi chyba przez lata do szuflady i dotyczącymi bardzo różnych spraw. W związku z tym wątków jest wiele, niektóre rozpoczynają się i nie kończą, niektóre na siłę "doklejone" do głównej historii. Większość nie ma bezpośredniego związku ze sobą i z losami Diny. To tylko sprawia, że w pewnym momencie lektury zastanawiamy się, o kim i o czym w ogóle ta książka ma być. Bardzo drażniły mnie też pretensjonalne śródtytuły. Fragmenty, mające na celu wywołanie wzruszenia drażniły grafomanią wypracowania szkolnego.

Ten typ reportażu odchodzi już chyba w przeszłość. I bardzo dobrze. Mało danych, brak materiałów. Opowieść o Dinie Gottliebovej pochodzi z trzeciej ręki, bo bohaterka nie zgodziła się na wywiad. Z powodu braku materiałów, książka "dopychana" jest anegdotkami, opowieściami, fiszkami, wycinkami z gazet zbieranymi chyba przez lata do szuflady i dotyczącymi bardzo różnych...

Przejmujący reportaż o więźniarce obozu Auschwitz-Birkenau Dinie Gottliebovej, Żydówce z Brna, która malowała obrazy na zlecenie naczelnego mordercę eksperymentów medycznych Mengele. To książka o utalentowanej osobie, której udało się przeżyć Szoa i zamieszkać w Stanach Zjednoczonych i zostać żoną To także reportaż o losach akwareli autorstwa byłej więźniarki obozu zagłady.

Przejmujący reportaż o więźniarce obozu Auschwitz-Birkenau Dinie Gottliebovej, Żydówce z Brna, która malowała obrazy na zlecenie naczelnego mordercę eksperymentów medycznych Mengele. To książka o utalentowanej osobie, której udało się przeżyć Szoa i zamieszkać w Stanach Zjednoczonych i zostać żoną To także reportaż o losach akwareli autorstwa byłej więźniarki obozu zagłady.

Reporterska opowieść osnuta wokół losów czeskiej Żydówki Diny Gottliebovej i jej akwarel wykonanych w Austchwitz na zlecenie doktora Mengele, przedstawiających portrety Cyganów.
A w tej opowieści zarys dziejów Cyganów i Żydów europejskich w okresie przed-, podczas i powojennych (aż do współczesności).
I miejsca: Teresienstadt, Auschwitz, Birkenau, obozy w Rzeszy, potem muzeum Oświęcim, Waszyngton.
I relacje: wobec tych dwóch narodów na przestrzeni ok. 70 lat; niektóre wstrząsające, inne nieznane (np. żydowskich osadników w Palestynie do emigrantów, ocalałych z wojny). A w tych relacjach dużo obojętności, niechęci, nienawiści, upokorzenia, mało dobrych emocji.
I ludzie. A ilu ludzi, tyle opinii, emocji, wyjaśnień, usprawiedliwień.
A pod tymi relacjami, w ludziach, społecznościach: traumy.

Reporterska opowieść osnuta wokół losów czeskiej Żydówki Diny Gottliebovej i jej akwarel wykonanych w Austchwitz na zlecenie doktora Mengele, przedstawiających portrety Cyganów.
A w tej opowieści zarys dziejów Cyganów i Żydów europejskich w okresie przed-, podczas i powojennych (aż do współczesności).
I miejsca: Teresienstadt, Auschwitz, Birkenau, obozy w Rzeszy, potem...

Dlaczego uważam, że TO jest "reportaż totalny":
- oddaje głos tym, o których większość milczy
- przez jedną rzecz (7 akwareli) opowiada o sporym kawałku świata
- w spór między Żydami a Polakami delikatnie, acz sugestywnie aż do szpiku kości wsuwa historię Romów/Cyganów
- jest tak świetnie literacko rozpisany! (delikatnie, leciutko z Hollywood i krasnali do karłów/niskorosłych dra Mengele (łeb rozjebany))
- porusza tak wiele wątków (np. granie na historii przez polityków po wojnie, czy w obozach tworzono sztukę czy dokumenty?)
- nie ma ani słowa o autorce, a nie sorry, jest: "nie udało mi się porozmawiać z Diną Gottliebovą"

Dlaczego uważam, że TO jest "reportaż totalny":
- oddaje głos tym, o których większość milczy
- przez jedną rzecz (7 akwareli) opowiada o sporym kawałku świata
- w spór między Żydami a Polakami delikatnie, acz sugestywnie aż do szpiku kości wsuwa historię Romów/Cyganów
- jest tak świetnie literacko rozpisany! (delikatnie, leciutko z Hollywood i krasnali do...

Tego w szkołach nie uczą...

Kapitalny reportaż, prawdziwa skarbnica wiedzy.

Tego w szkołach nie uczą...

Kapitalny reportaż, prawdziwa skarbnica wiedzy.

Bardzo podobało mi się, że ta xiążka przeplata różne wątki. Bardziej ogólne jak losy Romów i Żydów i bardziej szczegółowe jak losy rodzin Babbittów, Krczów, a nawet Mengele. Życie pisze nieprawdopodobne scenariusze...
Xiążka jest dla mnie ważna także z tego powodu, że gdzieś nam się "zgubiło" cierpienie Romów wśród innych cierpień. Na pewno miał na to wpływ fakt, że po wojnie każde państwo nagłaśniało nieszczęście swojego narodu. A że Romowie państwa nie mieli to nie było komu nagłośnić ich krzywdy.
Kolejne ciekawe spostrzeżenie. Zachowanie Diny Babbitt wpisuje się w trend zawłaszczania cierpienia przez Żydów. Nie była ciekawa jak się nazywają Romowie, których portretowała, a opowiadając o nich używała zwrotu "obiekt". I to w wywiadach powojennych, w czasach pokoju. Domagając się namalowanych przez siebie portretów przedstawiała tylko swój punkt widzenia i nie wchodziła w polemikę z Romami i dyrekcją muzeum. Nie zadała sobie trudu by odnieść się do podnoszonych przez nich argumentów. W moim odczuciu skarżąc się na powtórne upokorzenie spowodowane odmową wydania portretów sama upokarzała Romów.
Bardzo interesująca xiążka.

Bardzo podobało mi się, że ta xiążka przeplata różne wątki. Bardziej ogólne jak losy Romów i Żydów i bardziej szczegółowe jak losy rodzin Babbittów, Krczów, a nawet Mengele. Życie pisze nieprawdopodobne scenariusze...
Xiążka jest dla mnie ważna także z tego powodu, że gdzieś nam się "zgubiło" cierpienie Romów wśród innych cierpień. Na pewno miał na to wpływ fakt, że po...

Książka opowiada historię pobytu w obozie żydówki Diny Gottliebovej i zgrabnie przechodzi z perspektywy wojennej do tego co działo się już po wojnie. Bardzo ciekawe i świeże - szczególnie dla nas Polaków - spojrzenie na budowanie kultury i pielęgnowanie historii w powojennych realiach. Momentami bywała dość niekomfortowa i przyczyniała się do burzenia światopoglądu budowanego przez wychowanie w Polsce.
Reportaż jest dobry/bardzo dobry. Nie czuję się jednak na tyle wykwalifikowana, aby weryfikować czy wszystkie zawarte w nim informacje są obiektywne. Na pewno jest to książka dająca do myślenia i pobudzająca do szukania prawdy.

Książka opowiada historię pobytu w obozie żydówki Diny Gottliebovej i zgrabnie przechodzi z perspektywy wojennej do tego co działo się już po wojnie. Bardzo ciekawe i świeże - szczególnie dla nas Polaków - spojrzenie na budowanie kultury i pielęgnowanie historii w powojennych realiach. Momentami bywała dość niekomfortowa i przyczyniała się do burzenia światopoglądu...

Czy można cokolwiek nowego napisać o Auschwitz (co nie będzie popowym kiczem oswìęcimskim z malowniczą okładką)? Można - jeśli się jest wybitną reportażystką, a tematem jest zupełnie nieobecny w powszechnej świadomości "holokaust Romów". Niemal wszystko juz przeczytałem na temat obozów, a tu pewne świeże, empatyczne spojrzenie.

Czy można cokolwiek nowego napisać o Auschwitz (co nie będzie popowym kiczem oswìęcimskim z malowniczą okładką)? Można - jeśli się jest wybitną reportażystką, a tematem jest zupełnie nieobecny w powszechnej świadomości "holokaust Romów". Niemal wszystko juz przeczytałem na temat obozów, a tu pewne świeże, empatyczne spojrzenie.

Dość trudno się wciągnąć w ten reportaż, miałam kilka podejść. Bardzo dużo nazwisk, pseudonimów, anegdotek... chyba powinnam prowadzić sobie jakieś notatki, żeby w pełni rozumieć, kto z kim, co, która anegdota 30 stron wcześniej była o tej samej osobie czy to nowy bohater... Konflikt muzeum z malarką przedstawiony dość obiektywnie, zaintrygował mnie ten wątek, będąc kilkarotnie w Auschwitz i interesując się historią, nie trafiłam na niego wcześniej. Historia i perspektywa, z jakiej jest przedstawiona bardzo ciekawa, dużo źródeł, gdzie można dalej pogłębiać temat Holocaustu, Cyganów i obozów koncentracyjnych, ale styl pisania pani Lidii cięzki... Oczywiście tematyka również ciężka, ale na to raczej byłam przygotowana, o ile się da psychicznie na to przygotowac.

Dość trudno się wciągnąć w ten reportaż, miałam kilka podejść. Bardzo dużo nazwisk, pseudonimów, anegdotek... chyba powinnam prowadzić sobie jakieś notatki, żeby w pełni rozumieć, kto z kim, co, która anegdota 30 stron wcześniej była o tej samej osobie czy to nowy bohater... Konflikt muzeum z malarką przedstawiony dość obiektywnie, zaintrygował mnie ten wątek, będąc...

Szczerze mówiąc jestem nieco rozczarowana pozycją. Niewiele konkretnych informacji na temat życia i obozowego, niewiele sylwetek, za to mnóstwo nieistonych stereotypowych głupot na temat cyganów. Troszkę ten pseudo reportaż ratują fotografie. Przez 1/4 książki malarka próbuje odzyskać rysunki, które wykonała w lagerze, tego dotyczy końcówka. Mnóstwo nieścisłości historycznych dotyczących polityki.
Nie sięgnę po kolejną książkę Pani Lidii Ostałowskiej, bo autorka jest mierną pisarką, mija się z prawdą i przynudza.

Szczerze mówiąc jestem nieco rozczarowana pozycją. Niewiele konkretnych informacji na temat życia i obozowego, niewiele sylwetek, za to mnóstwo nieistonych stereotypowych głupot na temat cyganów. Troszkę ten pseudo reportaż ratują fotografie. Przez 1/4 książki malarka próbuje odzyskać rysunki, które wykonała w lagerze, tego dotyczy końcówka. Mnóstwo nieścisłości...