Jan Ekström

Wygląda na to, że kryminały Ekströma były chętnie wydawane w PRL-u, głównie w ramach mojej ulubionej „Serii z jamnikiem”. Niestety, w tej książce poważnie szwankuje to, za co zwykle cenię szwedzką literaturę kryminalną, czyli społeczno-kulturowe tło powieści. „Maurowie” to historia rodzinnego morderstwa; akcję osadzono w nieokreślonym mieście, w trudnym do sprecyzowania czasie. Sugerując się opisami ekstrawaganckich, barwnych strojów prowadzącego śledztwo policyjnego detektywa, możemy domyślać się, iż mamy do czynienia z latami 70. ubiegłego stulecia. Lektura jest całkiem przyjemna, jednak nie należy spodziewać się zaskakujących zwrotów akcji. Czytelnik bez trudu jest w stanie wytypować potencjalną ofiarę zbrodni, dość przewidywalne są też jej powody, wreszcie sama osoba mordercy. Właściwie jedyną rzeczą, która mnie zaskoczyła było to, jak wiele uwagi autor poświęcił opisom czynności związanych z praniem: jego organizacją, przebiegiem, wreszcie osadzając w przestrzeni pralni scenę samej zbrodni. Zajęcie to w zamożnym domu powinna teoretycznie wykonywać gosposia, służba lub – ostatecznie – odpłatna pralnia, tymczasem w powieści Ekströma praniem zajmują się osobiście zamożne Szwedki ze sfery, którą spokojnie możemy określić jako wyższą klasę średnią. Osobiście nie dziwi mnie zatem, iż tak żmudna, drobiazgowa i rozwleczona w czasie czynność stała się w końcu zarzewiem zbrodni.