Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wróciłam do czytania po bardzo długiej przerwie spowodowanej brakiem czasu. Postanowiłam więc wybrać jakąś lżejszą literaturę, która nie wymaga skupienia i przemyśleń po całym dniu pracy i biegania za dzieckiem. Padło na Jestem nudziarą. Pozytywne opinie o pisarstwie Pani Moniki słyszałam już dawno, ale jakoś mnie nie ciągnęło. Obawiałam się, że to typowe dzieło dla rozmarzonych o księciu z bajki pań pełne ochów i achów.
No cóż, było o oczko lepie, ale jednak jest to typowa historia o młodej kobiecie, której niezbyt się w życiu układa i nagle z dnia na dzień zaczyna się dziać... W pewnym sensie klasyka gatunku tego typu opowieści. Jest nieciekawie, a kończy się pięknie, szczęśliwie, główna bohaterka jest skąpana w miłości i nadziejach na przyszłość... (nawiasem mówiąc trochę to jednak trochę mdlące)

Przewidywalność niestety jest wadą tej historii, scenariusz literatury tzw. kobiecej ( nie lubię tego określenia bo brzmi tak jakby kobieta nie była w stanie pojąć ambitniejszej literatury) jest jeden i ten sam. Współczesne wersje Kopciuszka.

Nie może oczywiście zabraknąć dwóch zwariowanych przyjaciółek, które mnie szczerze mówiąc jakoś irytowały, chodź w zamyśle pewnie miało być zabawnie.
A no i nie można zapomnieć o istotnym wątku pracy naszej głównej bohaterki. Agatka, która na studiach olała egzamin z pedagogiki twierdząc, że się jej na nic nie przyda zostaje Panią polonistką. Nietrudno się domyślić, że okazuje się nauczycielką rewelacyjną, która w swoich wychowankach obudzi zaufanie, a nawet miłość do Mickiewicza.
Mnie jakoś irytują takie idealne zakończenia.

Wróciłam do czytania po bardzo długiej przerwie spowodowanej brakiem czasu. Postanowiłam więc wybrać jakąś lżejszą literaturę, która nie wymaga skupienia i przemyśleń po całym dniu pracy i biegania za dzieckiem. Padło na Jestem nudziarą. Pozytywne opinie o pisarstwie Pani Moniki słyszałam już dawno, ale jakoś mnie nie ciągnęło. Obawiałam się, że to typowe dzieło dla...

Moje pierwsze spotkanie z autorem i od razu zaiskrzyło między nami:).
Postać inspektora Harrego Hola bardzo przypadła mi do gustu. Niezłe zakończenie.
Polecam !

Moje pierwsze spotkanie z autorem i od razu zaiskrzyło między nami:).
Postać inspektora Harrego Hola bardzo przypadła mi do gustu. Niezłe zakończenie.
Polecam !

Dawno temu obejrzana ekranizacja tej historii sprawiła, że Wyznania Gejszy w wersji papierowej stały się książką, którą wiedziałam, że prędzej czy później z pewnością przeczytam.
Narobiłam sobie chyba jednak zbyt dużych nadziei co do tej pozycji. Odległa Japonia ze swoimi gejszami( w sumie kim one są i czym się zajmują właściwie?) wydawała mi się absolutnie czymś egotycznym i fascynującym. Jednak zawiodłam się trochę na tej książce. Nie zaintrygowała mnie ani nie porwała w takim stopniu jak na to liczyłam. Życie gejszy wcale nie wydało mi się aż takie fascynujące. Było nazwijmy to inne niż większości ludzi, ale siedzenie przy sake i głupie rozmowy o niczym to doprawdy zajęcie nie do pozazdroszczenia. Nie wiem jak określić kim jest właściwie gejsza. Niby nie jest prostytutką, ale jak nazwać np. sprzedaż mizuage czy bycie utrzymywaną przez tzw danna i to przecież wiadomo że nie za rozmowy same?
Mnie rozczarował świat gejsz, nie jestem w stanie go zrozumieć.

Dawno temu obejrzana ekranizacja tej historii sprawiła, że Wyznania Gejszy w wersji papierowej stały się książką, którą wiedziałam, że prędzej czy później z pewnością przeczytam.
Narobiłam sobie chyba jednak zbyt dużych nadziei co do tej pozycji. Odległa Japonia ze swoimi gejszami( w sumie kim one są i czym się zajmują właściwie?) wydawała mi się absolutnie czymś...