To druga książka, którą przeczytałam pod wpływem Fistaszków. Pierwszą była "Wojna i pokój", którą Snoopy czytał po jednym słowie dziennie. Tymczasem Linus wybrał "Spójrz ku domowi Aniele" do suszenia liści między kartkami.
I choć moja motywacja może wydać się mało istotna, to jednak dzieło Thomasa Wolfe'go ma jest amerykańską sagą, próbą opisania amerykańskiej rzeczywistości. Dokładnie ten sam cel przyświecał autorowi Fistaszków.
Książka wymaga sporo czasu i skupienia, narracja rozkręca się niespiesznie. Niewiele tu zwrotów akcji, istotne jest skupienie na odczuciach i emocjach bohaterów. Dziś już nikt tak nie pisze, czytelników nużą głębokie analizy. Może i szkoda, bo wchodząc w świat stworzony przez Wolf'ego ma się poczucie, że obcuje się z żywymi, pełnymi emocji ludźmi.
Fabuła meandruje, zmienia kierunki i przedmiot zainteresowań, nie tracąc jednak z oczu celu powieści, którym jest życie w Ameryce na przełomie XIX i XX wieku. Obserwacje autora są wnikliwe i trafne, a panorama postaci barwna. Jedyne, co razi podczas lektury to pogardliwy stosunek do Afroamerykanów - poczucie wyższości i ciągłe podkreślanie różnic między rasami jest niesmaczny. Ale to znów wynika z czasów, kiedy książka powstała. Aż trudno uwierzyć, że podobne opinie nie stykały się z ostracyzmem i były czymś absolutnie normalnym.

To druga książka, którą przeczytałam pod wpływem Fistaszków. Pierwszą była "Wojna i pokój", którą Snoopy czytał po jednym słowie dziennie. Tymczasem Linus wybrał "Spójrz ku domowi Aniele" do suszenia liści między kartkami.
I choć moja motywacja może wydać się mało istotna, to jednak dzieło Thomasa Wolfe'go ma jest amerykańską sagą, próbą opisania amerykańskiej...

8.1

8.1

Obyczajowa, (przy)długa, nic nie wniosła do mojego życia.
Za to w końcówce autora poniosło...

Obyczajowa, (przy)długa, nic nie wniosła do mojego życia.
Za to w końcówce autora poniosło...

Dobre.

Dobre.

W zeszłym roku w kinach pojawił się "Geniusz". Film przeszedł trochę bez echa, zaliczony chyba do kameralnych mimo głośnych nazwisk. Historię pisarza i jego wydawcy wcielali w życie Jude Law i Colin Firth, a na dalszym planie widniała Nicole Kidman. "Geniusz" pokazywał trudny proces powstawania książki w zupełnie niezwykły sposób i w gruncie rzeczy był wielką, dręczącą reklamą twórczości Thomasa Wolfe'a.
Zdobycie tej książki nie było łatwe. Powieści Wolfe'a wydawano w Polsce tylko w latach 60., niewiele bibliotek je posiada. Udało mi się w końcu znaleźć "Spójrz ku domowi, aniele" w magazynie Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego. Przez cały ten czas moje oczekiwania rosły.
Książka jest bardzo dobra, w większości wytrzymuje próbę czasu. Należy wziąć poprawkę na typowo modernistyczne wzniosłe zawołania, które pojawiają się od czasu do czasu. Trudno też mówić tu o jakiejś akcji: powieść jest powolnym, długim opisem dorastania chłopca, zrywania więzów poczucia winy. Wolfe przedstawił człowieka nie jako skazanego na wolność, lecz właśnie na wieczną niewolę lub samotność i tułaczkę. Bohaterowie "Spójrz ku domowi, aniele" desperacko próbują odwrócić się od tego wszystkiego, co narzuca im przeszłość i rodzina, ale nie są w stanie nigdy tego zrobić. To powieść tragiczna.
Ale czyta się świetnie. Wolfe potrafi być czuły i czarujący, sugestywnie kreśli charaktery swoich postaci - może dlatego, że wzorował je bardzo mocno na własnej rodzinie i znajomych. Książce przydałoby się skrócenie mniej więcej do dwóch trzecich, ale nie zasłużyła na zapomnienie, w jakie popadła.

W zeszłym roku w kinach pojawił się "Geniusz". Film przeszedł trochę bez echa, zaliczony chyba do kameralnych mimo głośnych nazwisk. Historię pisarza i jego wydawcy wcielali w życie Jude Law i Colin Firth, a na dalszym planie widniała Nicole Kidman. "Geniusz" pokazywał trudny proces powstawania książki w zupełnie niezwykły sposób i w gruncie rzeczy był wielką, dręczącą...