Tak naprawdę, to nie potrafiłam się w tym tekście Mularczyka odnaleźć. Ani to nie był dla mnie reportaż, ani scenariusz, ani opowieść filmowa. Wszystko po trochu. Fakty zlewały się ze zmyśleniem, z nadinterpretacją i manipulacją.
Podczas lektury stale towarzyszyły mi emocjonalne i interpretacyjne wzloty i upadki, z przewagą tych ostatnich, niestety.

Bardzo drażniło mnie manieryczne narzekanie producenta i reżysera na pomysły i wizje scenarzysty. Zawsze było nie tak, a gdy było już tak, to i tak było nie tak.

Główna bohaterka i jej historia też nie do końca mnie przekonały. Irytowała mnie powierzchowność, schematyczność, brak psychologicznego pogłębienia postaci.

Możliwe, że ten utwór, właśnie przede wszystkim miał pokazać mechanizmy fałszowania rzeczywistości. Takie przeinaczenie zwykłej prawdy, w nadzwyczajną, ale "chodliwą" nieprawdę. Jednak według mnie, ta zwykła prawda też nie była podana sauté.

Uważam, że wielu czytelnikom może się spodobać, ale ja sięgając po "Śmietnik..." oczekiwałam zupełnie czego innego.

Tak naprawdę, to nie potrafiłam się w tym tekście Mularczyka odnaleźć. Ani to nie był dla mnie reportaż, ani scenariusz, ani opowieść filmowa. Wszystko po trochu. Fakty zlewały się ze zmyśleniem, z nadinterpretacją i manipulacją.
Podczas lektury stale towarzyszyły mi emocjonalne i interpretacyjne wzloty i upadki, z przewagą tych ostatnich, niestety.

Bardzo drażniło mnie...

Książka to pewna historia pewnych skrzypiec, skrzypiec i jego właścicieli, ich rodzin i bliskich, a zarazem historia o robieniu filmu. Tytułowy "Śmietnik Pana Boga" to określenie Warszawskiego Getta, więc czytamy o wojnie, ale bardziej o relacjach ludzkich, ideałach, sensach, symbolach, emocjach: tamtych i obecnych.
Mimo, że książka jest napisana jak gotowy scenariusz na film: wielopłaszczyznowo, miejscami lirycznie, innym razem dramatycznie, ze swoistymi zwrotami akcji; próbuje różnych narracji i różnych "racji"; zawiera mnóstwo prawd życiowych i reguł branżowych wyznawanych przez poszczególnych bohaterów, które zmuszają czytelnika do refleksji.
Oczywiste stwierdzenie, że ważne jest to, w co się wierzy za młodu, ponieważ dalsze życie układa się tak, jakich wyborów w młodości się dokonało weryfikowane jest w tej książce wielokrotnie.
Osobiście myślę, że pozycja Mularczyka sprawdziłaby się jako lektura obowiązkowa znacznie lepiej niż np. Kamienie na szaniec, czy Akcja pod Arsenałem. Czyta się bardzo dobrze, choć nie jest lekka, a postawy i wybory postaci są nie zawsze oczywiste.

Książka to pewna historia pewnych skrzypiec, skrzypiec i jego właścicieli, ich rodzin i bliskich, a zarazem historia o robieniu filmu. Tytułowy "Śmietnik Pana Boga" to określenie Warszawskiego Getta, więc czytamy o wojnie, ale bardziej o relacjach ludzkich, ideałach, sensach, symbolach, emocjach: tamtych i obecnych.
Mimo, że książka jest napisana jak gotowy scenariusz na...

Są takie książki, które zmieniają. Każdy, kto dużo czyta spotkał lub spotka taką książkę. Dla mnie Śmietnik Pana Boga, który przeczytałam pierwszy raz mając lat naście – był właśnie ~książką-punktem zwrotnym~. Takim elementem zapalnym, który zainicjował zanurzenie się w literaturze o tej tematyce. Dawno po nią nie sięgałam, na emocjach i pamięci osiadł kurz, ale kiedy ktoś ostatnio spytał mnie o dobrą fabułę dotyczącą getta, od razu przyszła mi do głowy książka Pana Mularczyka. Emocje wróciły i teraz chcę odgrzebać wspomnienia, więc sięgnę po tę pozycję jeszcze raz.

Są takie książki, które zmieniają. Każdy, kto dużo czyta spotkał lub spotka taką książkę. Dla mnie Śmietnik Pana Boga, który przeczytałam pierwszy raz mając lat naście – był właśnie ~książką-punktem zwrotnym~. Takim elementem zapalnym, który zainicjował zanurzenie się w literaturze o tej tematyce. Dawno po nią nie sięgałam, na emocjach i pamięci osiadł kurz, ale kiedy ktoś...