Przedostatnia część cyklu "Nieśmiertelni". Kolejne perypetie Ever i jej nadprzyrodzonej spółki. Do tej części podeszłam wyjątkowo obojętnie i bez żadnych oczekiwań, jest to kolejnu przeciągająca się część cyklu która nie jest potrzebna całej serii. Wybory głównej bohaterki i jej dylematy przestały mnie obchodzi jak i to co stanie się ze wszystkimi pobocznymi postaciami. Książka jest po prostu, nudna, nie potrzebna i zdecydowanie za długa.

Przedostatnia część cyklu "Nieśmiertelni". Kolejne perypetie Ever i jej nadprzyrodzonej spółki. Do tej części podeszłam wyjątkowo obojętnie i bez żadnych oczekiwań, jest to kolejnu przeciągająca się część cyklu która nie jest potrzebna całej serii. Wybory głównej bohaterki i jej dylematy przestały mnie obchodzi jak i to co stanie się ze wszystkimi pobocznymi postaciami....

chyba najlepsza cześć tej serii, w dalszym ciągu bardzo oryginalna historia, nieco brutalniejsze sceny są opisywane co mi pasowało

chyba najlepsza cześć tej serii, w dalszym ciągu bardzo oryginalna historia, nieco brutalniejsze sceny są opisywane co mi pasowało

Fajnie, że jest pokazane, iż prawdziwa miłość zawsze się odnajdzie, ale czytanie o kolejnych wcieleniach staje się już męczące. Damen zmienił się naprawdę, nie podoba mi się jako postać, Ever jak zwykle ogarnia błędne decyzje, przez co też można ją przestać darzyć sympatią. Haven chyba sama nie wie czego chce, Sabine tak samo. Cóż.. jedyna pozytywną postacią jest chyba Miles... no cóż... zobaczymy, co przyniesie ostatni tom.

Fajnie, że jest pokazane, iż prawdziwa miłość zawsze się odnajdzie, ale czytanie o kolejnych wcieleniach staje się już męczące. Damen zmienił się naprawdę, nie podoba mi się jako postać, Ever jak zwykle ogarnia błędne decyzje, przez co też można ją przestać darzyć sympatią. Haven chyba sama nie wie czego chce, Sabine tak samo. Cóż.. jedyna pozytywną postacią jest chyba...

Haven oskarża Ever o wydarzenia, które miały miejsce w poprzedniej części. Główna bohaterka zdaje sobie sprawę, że tym razem będzie to walka na śmierć i życie. W miedzy czasie Ever ogląda w Summerlandzie życia swoich poprzednich wcieleń. Próbuje odnaleźć odpowiedzi na pytanie, czy na pewno Damien miał zawsze wobec niej dobre intencje? Czy jednak powinna wybrać Jude'a?
W tej części Ever otacza się już tylko dobrą energią. Jest w niej tyle czystych i pozytywnych myśli, że sama aż czerpałam z nich siłę czytając. Jako, że jest to już przedostatnia część serii "Nieśmiertelnych", w końcu dostajemy więcej odpowiedzi, niż pytań. Puzzle dotyczące przeszłości, motywacji, a także ról, jakie mają do odegrania poszczególni bohaterowie, zaczynają wskakiwać na swoje miejsce. I znowu nie zabrakło pouczających lekcji- ile warta jest władza, zdobyta ze złych pobudek? Jak łatwo ją obalić? Co dzieje się z człowiekiem, gdy rządzi nim uczucie nienawiści? Jak uzależnienie wykańcza organizm? Niby prosta książka dla nastolatków o nieśmiertelności i wiecznej miłości, a jednak po za dramatami rozgrywającymi się w amerykańskich liceach, książka opowiada tez o bardzo ważnych tematach. Uważam wręcz, że może być pewnym drogowskazem dla osób wkraczających w dorosłość. Bardzo żałuję, że nie mam ostatniej części- chętnie poznałabym zakończenie tej historii.

Haven oskarża Ever o wydarzenia, które miały miejsce w poprzedniej części. Główna bohaterka zdaje sobie sprawę, że tym razem będzie to walka na śmierć i życie. W miedzy czasie Ever ogląda w Summerlandzie życia swoich poprzednich wcieleń. Próbuje odnaleźć odpowiedzi na pytanie, czy na pewno Damien miał zawsze wobec niej dobre intencje? Czy jednak powinna wybrać Jude'a?
W tej...

„Nocna gwiazda” to już piąty tom serii o Nieśmiertelnych. Alyson Nöel nie zawiodła mnie i tym razem, ponieważ tak jak i przy poprzednich częściach przez książkę płynęło się dosłownie błyskawicznie. Zaczęłam ją rano, mając mnóstwo rzeczy do zrobienia, a i tak udało mi się skończyć ją tego samego dnia wieczorem. Od pierwszych stron po prostu wciągnęłam się w to, co się działo. Znów wróciłam do tego cudownego świata i mogłam spędzić trochę czasu z tymi postaciami, które pokochałam, a które tym razem pokazały się troszkę z innej strony.

Były chwile gdy siedziałam z otwartymi ustami i nie wiedziałam, co właśnie się stało. Były chwile gdzie miałam nadzieję, że wszystko się skończy dobrze, a także takie, gdzie miałam ochotę udusić Ever, znowu, głównie za decyzje, które podejmowała. Bardzo mnie denerwuje już od kilku części podejście Ever, która niepotrzebnie dokłada sobie sama problemów. Jest to postać, którą jednocześnie kocham i nienawidzę. Nie wiem, jak to ładniej określić.

W tej części według mnie padło bardzo dużo ważnych słów i przemyśleń, które dotyczyły głównie życia. Od początku wydarzeń minął ponad rok i widać to, jak niektóre postacie zaczęły zmieniać swoje myślenie i podejście. Niektóre, bo są też takie, które zachowują się, jak małe dzieci. Oprócz tego, że poznajemy nowe wersje naszych postaci, to znów cofamy się do przeszłości, aby poznać sekrety, które skrywał Damen. Jest to bardzo ciekawe dopełnienie całości relacji Ever i Damena.

Ta część odkrywa przed nami kolejne tajemnice, które będziemy musieli rozwikłać już w ostatnim tomie. Jestem bardzo zaciekawiona tym, co Alyson Nöel ma mi do pokazania. Jak chcę dalej poprowadzić tę historię i co najważniejsze, jak ją zakończyć. Książka jest cudowna uwielbiam ją tak samo jak pozostałe części. Mogę to mówić aż do znudzenia, ale jestem po prostu zakochana i nieważne czy narzekam na postacie, czy narzekam na ich nieprzemyślane decyzję. Jest to dla mnie coś idealnego, co wzbudza we mnie wiele emocji. Czyta przyjemnie i bardzo szybko, co do tego nie mam żadnego "ale".

Ponownie chcę polecić tę książkę. Myślę, że jest to bardzo dobra kontynuacja i powinna się spodobać fanom fantastycznych romansów.

„Nocna gwiazda” to już piąty tom serii o Nieśmiertelnych. Alyson Nöel nie zawiodła mnie i tym razem, ponieważ tak jak i przy poprzednich częściach przez książkę płynęło się dosłownie błyskawicznie. Zaczęłam ją rano, mając mnóstwo rzeczy do zrobienia, a i tak udało mi się skończyć ją tego samego dnia wieczorem. Od pierwszych stron po prostu wciągnęłam się w to, co się...

Trochę ciekawsza część od poprzedniej, ale mimo wszystko na tym tomie seria mogłaby się zakończyć.
Został mi jeszcze do przeczytania ostatnia część, ale mam wrażenie, że jest ona pisana na siłę, by wydłużyć serię. Bo już teraz mogło być i żyli długo i szczęśliwie, ale nie.....
Heaven obwinia Ever o śmierć swojego chłopaka. Przeznaczenie postanawia wystawić dziewczynę na ciężką próbę.
Czy naprawdę Damen jest jej bratnią duszą, a może zakończenie ma wyglądać zupełnie inaczej.

Trochę ciekawsza część od poprzedniej, ale mimo wszystko na tym tomie seria mogłaby się zakończyć.
Został mi jeszcze do przeczytania ostatnia część, ale mam wrażenie, że jest ona pisana na siłę, by wydłużyć serię. Bo już teraz mogło być i żyli długo i szczęśliwie, ale nie.....
Heaven obwinia Ever o śmierć swojego chłopaka. Przeznaczenie postanawia wystawić dziewczynę na...

Po tym, jak Ever trafiła na celownik Haven, wie, że w ostatecznym starciu przetrwać może tylko jedna z nich. Trenuje i przygotowuje się mentalnie, ale jak może świadomie wysłać swoją przyjaciółkę do Shadowlandu ?
W trakcie jednej z konfrontacji Haven uświadamia Ever, że jej bratnia dusza skrywa przed nią mroczne sekrety. Nasza główna bohaterka nie wie, czy powinna zaufać osobie, która tak bardzo pragnie jej śmierci. Wkrótce jednak podczas jednej z wizyt w Summerlandzie przekona się na własne oczy co takiego Damen, próbuje przed nią ukryć.

Oprócz rozterek ze świata nieśmiertelnych Ever wciąż ma na głowie wkurzoną Sabine, która coraz bardziej próbuje naciskać na nastolatkę, by ta w końcu skończyła "swoje wygłupy".

Na domiar złego Jude oprócz ochrony będzie potrzebował wsparcia przyjaciółki, ale czy sama przyjaźń mu wystarczy ?


Czy tak jest z każdą tego typu serią? Z każdym tomem ma się wrażenie, że to już nie to samo. Pierwsza część cyklu Nieśmiertelnych dała mi tyle nadziei na historię zupełnie inną niż reszta. Może i trochę schematyczną, ale mimo wszystko inną. Tymczasem „Nocna Gwiazda”, zamiast mnie wciągnąć, zaskoczyć i zatrzymać wolała odepchnąć od siebie i tym samym nie pozwolić zagłębić się w historię.
Mam tak mieszane uczucia, że sama nie wiem, od czego zacząć i jak ubrać myśli w słowa. Z jednej strony czuję niedosyt, bo to nie to, czego się spodziewałam, ale z drugiej strony mam przesyt, bo nieustannie przy lekturze towarzyszyło mi wrażenie, że to za dużo jak na jedną nastolatkę. Ever nie miała szansy skupić się na jednym problemie, bo zaraz pojawiał się kolejny. Sama nie umiałam głębiej zastanowić się nad jakimś wątkiem.

edyny wątek, który mnie zaciekawił to te paskudne, szare bagna z Summerlandu i choć mam nadzieję, że sytuacja ciekawie rozkręci się w kolejnej części, to bardzo obawiam się, że autorka spieprzy znów wszystko po całości.
To chyba tyle z plusów, jeśli chodzi o fabułę. Reszta... No cóż, zębów z podłogi z zachwytu nie zbierałam.
Zacznijmy od Haven. Tak jak już we wcześniejszych recenzjach wspominałam — nie lubię jej, a z każdą częścią moja niechęć do niej wzrasta. Wiem, że robi nam za czarny charakter, ale mimo wszystko wolałam Romano lub Drinę - byli zdecydowanie mniej upierdliwi.
Czym teraz zabłysła? Oprócz irytacji zaczęła wywoływać znudzenie. No bo ile można czytać jej pogróżki? To tak jak „straszenie” dzieci Baba Jagą, która czai się za drzwiami szafy — pogrozimy, pogrozimy, a i tak nic z tego nie wyjdzie.

Czas do tej OSTATECZNEJ konfrontacji (bo nie myślcie sobie, że była tylko jedna... O NIE! Było ich zdecydowanie więcej — niczym zabawa w kotka i myszkę) dłużył mi się strasznie. Za każdym razem, gdy pomyślałam, że to już, że to właśnie ten moment... okazywało się, że moja iskierka w oczach gaśnie tak szybko, jak szybko się rozpaliła.
W takim razie co umilało mi czas w trakcie czytania? A no parę minusików, którymi podzielę się z wami:

Kojarzycie te SEKRETY, o których wspominałam wcześniej? No a jakby inaczej skoro nawet opis na okładce o tym mówił. Cóż... Muszę was „zaskoczyć”! To bujda! Taki... chwyt marketingowy? Narobili tyle szumu. Spodziewałam się, że mnie z butów wyrwie. I co? Jajco. Dałam się zrobić w balona i tyle.
Warto poruszyć również kwestię Juda. Polubiłam go, choć muszę przyznać, że ma chłopaczyna pecha. Denerwowało mnie, jak Ever bawiła się jego uczuciami. On wytrwale to znosił, ale ja już taka cierpliwa nie byłam. Miałam ochotę krzyknąć: Ever! Ogarnij się! Ludzkie uczucia to nie zabawki! - ale czy to by coś dało? Przecież ona chciała tylko sprawdzić, czy aby napewno dobrego chłopa sobie wybrała. Widzicie w tym coś złego? Eee gdzie tam!
O Panu Kryształowym też wspomnę. Super, że kocha bez względu na wszystko. Super, że przebacza. Naprawdę doceniam, ale... Wciąż mam wrażenie, że Ever siedzi w tym wszystkim sama. Damen pojawia się i znika tak jak słońce w tym naszym cudnym maju. Trwałość i częstotliwość identiko. Czy tylko ja jestem zdania, że w związku problemy powinno rozwiązywać się wspólnie? Jak widać, Damen nie zawsze o tym pamięta.


Niby książkę przeczytałam bez większych problemów z tą dobrze znaną serii płynnością, ale... Brakowało mi tego efektu WOW! Chciałam się wciągnąć i przeżywać historię razem z bohaterami, a zamiast tego czułam się, jakbym czytała opis odcinka „Mody na sukces” - czyli ten sam bezosobowy schemat. Nic co mogłoby mnie zaciekawić.


Recenzja pochodzi z bloga: www.worldbysabina.blogspot.com

Po tym, jak Ever trafiła na celownik Haven, wie, że w ostatecznym starciu przetrwać może tylko jedna z nich. Trenuje i przygotowuje się mentalnie, ale jak może świadomie wysłać swoją przyjaciółkę do Shadowlandu ?
W trakcie jednej z konfrontacji Haven uświadamia Ever, że jej bratnia dusza skrywa przed nią mroczne sekrety. Nasza główna bohaterka nie wie, czy powinna zaufać...

Szybko przeczytany kolejny tom serii "Nieśmiertelni", pozostawił po sobie bardzo szybko znikające wrażenie. Brak elementu zaskoczenia, oczekiwania na coś co wmuruje w fotel czy kanapę czy na tym tam siedzimy czytając książkę. Nie napiszę, że było nudno, ale nie było też ekstrafajnie. Może już wyrosłam z takich książek, nie wiem. Ale serię na pewno przeczytam całą, bo nie lubię zostawiać czegoś nieprzeczytanego nawet gdyby nie wiem jak bardzo było to nudne i nietrafione.

Szybko przeczytany kolejny tom serii "Nieśmiertelni", pozostawił po sobie bardzo szybko znikające wrażenie. Brak elementu zaskoczenia, oczekiwania na coś co wmuruje w fotel czy kanapę czy na tym tam siedzimy czytając książkę. Nie napiszę, że było nudno, ale nie było też ekstrafajnie. Może już wyrosłam z takich książek, nie wiem. Ale serię na pewno przeczytam całą, bo nie...

Pierwsza i druga cz. spk ;) Trzecia totalna porażka czwarta ujdzie ale też do d..py. A ta? Równie beznadziejna co trzecia. Poziom jakie reprezentują rozmowy między Haven i Ever przekraczają już ludzką głupotę. Nwm jak się odnieść do tej książki żeby całkowicie jej nie hejtować. Chciałabym napisać że była fajna wcale nie nudna książka ale no cóż ni da rady była nudna jak cholera. Nic ciekawego nie wniosła. Haven jest jeszcze głupsza niż Ever jej wypowiedzi są tak durne...nic tylko się powiesić... :/ Haven nie da sobie nic wytłumacz żyje we własnym świecie gdzie ona jest najmądrzejsza...smutne że koleżanki jak sama bohaterka są głupie. No i zapomniałabym o strasznej tajemnicy Damena która jest jakąś kpiną wyssaną z palca. Nie bd robić spojlerów ale serio? Alyson Noël niestety nie miała dobre pomysłu więc wymyśliła byle co. I ogólnie większość rzeczy była mega przewidywalna i w środku jak i na końcu. Nie poleciam :/

Pierwsza i druga cz. spk ;) Trzecia totalna porażka czwarta ujdzie ale też do d..py. A ta? Równie beznadziejna co trzecia. Poziom jakie reprezentują rozmowy między Haven i Ever przekraczają już ludzką głupotę. Nwm jak się odnieść do tej książki żeby całkowicie jej nie hejtować. Chciałabym napisać że była fajna wcale nie nudna książka ale no cóż ni da rady była nudna jak...

Misja się zbliża.
Przeznaczenie nadciąga.
Jest co raz bliżej, a ci, na których zależy Ever, są coraz dalej, choć jakby na wyciągnięcie ręki.

Misja się zbliża.
Przeznaczenie nadciąga.
Jest co raz bliżej, a ci, na których zależy Ever, są coraz dalej, choć jakby na wyciągnięcie ręki.