Jedna z ważniejszych książek mojego dzieciństwa. Książka, która pozostaje w pamięci na zawsze. Małe, żyjące swoim rytmem, miasteczko Łysobyki Wielkie, z jego urokliwą małomiasteczkową atmosferą, gdzie wszyscy się znają, gdzie na co dzień nic szczególnego się nie dzieje. A później jest już inaczej, niecodziennie, interesująco, zaskakująco, czasami śmiesznie. To są książki, które nas formują, napisane z jednej strony zrozumiałym dla młodych ludzi językiem, a z drugiej - językiem ładnym, przejrzystym, urozmaiconym. Uważam, że w dzisiejszym zalewie książek o bardzo różnym poziomie, warto sięgać po takie książki jak ta. Czytałem ją parokrotnie. I wciąż jest przy mnie, a od niedawna czyta ją mój wnuk, z wcale nie mniejszym zainteresowaniem niż ja kilkadziesiąt lat temu

Jedna z ważniejszych książek mojego dzieciństwa. Książka, która pozostaje w pamięci na zawsze. Małe, żyjące swoim rytmem, miasteczko Łysobyki Wielkie, z jego urokliwą małomiasteczkową atmosferą, gdzie wszyscy się znają, gdzie na co dzień nic szczególnego się nie dzieje. A później jest już inaczej, niecodziennie, interesująco, zaskakująco, czasami śmiesznie. To są książki,...

Barbarę Tylicką kojarzę z "Jednego dnia Ani" z serii Biblioteki Błękitnych Tarcz i z opowiadania dla młodzieży w tomie zbiorowym "Kiedy to się zaczyna?". Ta książka, "Generał Ciupinek", jest przeznaczona dla młodszych dzieci. Akcja jest mało skomplikowana, polega na raczej utartych schematach i stereotypach, a wszystko rozgrywa się w wiosce Łysobyki Wielkie, która liczy sobie 126 mieszkańców. Clou opowieści stanowi wizyta dziennikarza z Warszawy, co jest początkiem ruchu turystycznego we wsi.
Książka dość infantylna, momentami nudna. Rysunków Papcia Chmiela niewiele, liczyłem na więcej ilustracji.

Barbarę Tylicką kojarzę z "Jednego dnia Ani" z serii Biblioteki Błękitnych Tarcz i z opowiadania dla młodzieży w tomie zbiorowym "Kiedy to się zaczyna?". Ta książka, "Generał Ciupinek", jest przeznaczona dla młodszych dzieci. Akcja jest mało skomplikowana, polega na raczej utartych schematach i stereotypach, a wszystko rozgrywa się w wiosce Łysobyki Wielkie, która liczy...

Jedna z pierwszych przeczytanych ksiazek. Moze to ona rozbudziła u mnie pasję do dobrze ułożonych opowieści

Jedna z pierwszych przeczytanych ksiazek. Moze to ona rozbudziła u mnie pasję do dobrze ułożonych opowieści

Bardzo przyjemna opowieść o małym, sennym miasteczku - Łysobykach Wielkich i jego mieszkańcach. Jest o chłopakach, którzy ze sobą rywalizują, o dziadku opowiadającym pasjonujące (choć nie zawsze prawdziwe)  opowieści z całego świata, o poważnych dorosłych, o turystach. Dużo się dzieje, często bywa zabawnie a czasami zaskakująco. Młody słuchacz był zachwycony. A ja zdziwiona, że książka, pomimo swojego szacownego wieku nadal się podoba. Ilustrowana przez papcia Chmiela, zatem jasne jest, iż cieszy oko. Polecam.

Bardzo przyjemna opowieść o małym, sennym miasteczku - Łysobykach Wielkich i jego mieszkańcach. Jest o chłopakach, którzy ze sobą rywalizują, o dziadku opowiadającym pasjonujące (choć nie zawsze prawdziwe)  opowieści z całego świata, o poważnych dorosłych, o turystach. Dużo się dzieje, często bywa zabawnie a czasami zaskakująco. Młody słuchacz był zachwycony. A ja...

Historia całkiem fajna, zwłaszcza królewskie przyjęcie turysty w Łysobykach Wielkich :). Jednak bardziej dla chłopaków niż dla dziewczynek.

Historia całkiem fajna, zwłaszcza królewskie przyjęcie turysty w Łysobykach Wielkich :). Jednak bardziej dla chłopaków niż dla dziewczynek.

Jedna z ulubionych książek mojego dzieciństwa. Do dziś pamiętam, jak zaśmiewałam się do łez, kiedy Czujny łapał wiatr! Jednak moje dzieci juz się tak nie bawiły podczas lektury. Czasy się zmieniaja, choc czasem szkoda...

Jedna z ulubionych książek mojego dzieciństwa. Do dziś pamiętam, jak zaśmiewałam się do łez, kiedy Czujny łapał wiatr! Jednak moje dzieci juz się tak nie bawiły podczas lektury. Czasy się zmieniaja, choc czasem szkoda...

Ahh... wspomnienia z lat dzieciństwa... Wertowana bez końca.
I w dodatku z rysunkami samego Papcia :)

Ahh... wspomnienia z lat dzieciństwa... Wertowana bez końca.
I w dodatku z rysunkami samego Papcia :)