Bardzo niefortunne połączenie dwóch utworów. "Farsa panny Heni" to okropnie naiwna i staromodna opowieść, momentami niewiarygodna i zakończona oczywiście happy endem.
Byłam lekko zażenowana, to nie była Rodziewiczówna, którą znałam z innych powieści. O mały włos , a nie dotrwałabym do drugiego opowiadania.
"Czarny Bóg" okazał się wyjątkowo ciekawy, dzieje trzech kolegów ze studiów, których po latach drogi przecinają się. To polski lekarz, rosyjski socjalista i syn carskiego urzędnika.
Powieść napisana pod koniec XIX wieku, ukazuje obraz rodzącego się socjalizmu na terenach Rosji i zaboru rosyjskiego , obraz nędzy ludności wiejskiej i robotniczej, zsyłek na Sybir, wśród dobrobytu i moralnego zepsucia arystokracji i urzędników carskich.
To dramaty osobiste bohaterów, miłość, przyjaźń i zdrada oraz zaskakujące zwroty akcji.
Mroczna opowieść, pełna cierpienia i zwątpienia ale z przekonaniem, że zmiany społeczne są nieuniknione.
Za "Czarny Bóg" daję siedem gwiazdek, za "Farsę..." tylko cztery.

Bardzo niefortunne połączenie dwóch utworów. "Farsa panny Heni" to okropnie naiwna i staromodna opowieść, momentami niewiarygodna i zakończona oczywiście happy endem.
Byłam lekko zażenowana, to nie była Rodziewiczówna, którą znałam z innych powieści. O mały włos , a nie dotrwałabym do drugiego opowiadania.
"Czarny Bóg" okazał się wyjątkowo ciekawy, dzieje trzech kolegów ze...

Sympatycznie, staromodnie i romansowo :). Chociaż happy end wiadomy od pierwszych stron tej lekkiej i przyjemnej lektury, nie wadzi to jednak niczemu i od początku do końca czyta się to z uśmiechem na ustach i łezką w oku, bo tak się historii miłosnych już dzisiaj nie opowiada.

Sympatycznie, staromodnie i romansowo :). Chociaż happy end wiadomy od pierwszych stron tej lekkiej i przyjemnej lektury, nie wadzi to jednak niczemu i od początku do końca czyta się to z uśmiechem na ustach i łezką w oku, bo tak się historii miłosnych już dzisiaj nie opowiada.

Dwa opowiadania. Tak naprawdę nie wiem jakim cudem znalazły się w jednej książce. "Farsa panny Heni" to taki typowy romans z happy endem. Natomiast "Czarny Bóg" to zupełnie inny kaliber.
"Farsę..." czytało mi się przyjemnie, chociaż była bardzo przewidywalna. To opowieść o nierozgarniętej pensjonarce, która chcąc uwolnić się spod skrzydeł stryja wychodzi za pierwszego napotkanego człowieka. Takiego zakończenia spodziewałam się od pierwszych stron.
"Czarny Bóg" opowiada o grupce studentów podczas zaborów. Każdy innej narodowości, studiują różne kierunki i mają różne charaktery, lecz łączy ich jedno - bieda. Opowiadanie pokazuje socjalistów, a bardziej komunistów jeszcze przed rewolucją. Z czego wiele z przedstawianych wydarzeń przez autorkę sprawdziło się w niedługim czasie.

Dwa opowiadania. Tak naprawdę nie wiem jakim cudem znalazły się w jednej książce. "Farsa panny Heni" to taki typowy romans z happy endem. Natomiast "Czarny Bóg" to zupełnie inny kaliber.
"Farsę..." czytało mi się przyjemnie, chociaż była bardzo przewidywalna. To opowieść o nierozgarniętej pensjonarce, która chcąc uwolnić się spod skrzydeł stryja wychodzi za pierwszego...

Cudo, prawdziwe cudo - jeszcze się śmieję na sama myśl. "Farsa panny Heni", choć nie podobna do innych książek Rodziewiczówny, jest zdecydowanie warta zachodu. Mimo że pisarka ponawia schematy postaci, zwłaszcza jeśli chodzi o głównych bohaterów- to budzą oni niezmiennie sympatię i nie powodują nudy. Postacie grające nową "sztukę" Rodziewiczówny bezsprzecznie powodują, że czytać się najzwyczajniej w świecie chce, albo jak w moim przypadku słucha.

Polecam

P.S. Opinia dotyczy wyłącznie "Farsy...", gdyż "Czarnego boga" jeszcze nie dorwałam.

Cudo, prawdziwe cudo - jeszcze się śmieję na sama myśl. "Farsa panny Heni", choć nie podobna do innych książek Rodziewiczówny, jest zdecydowanie warta zachodu. Mimo że pisarka ponawia schematy postaci, zwłaszcza jeśli chodzi o głównych bohaterów- to budzą oni niezmiennie sympatię i nie powodują nudy. Postacie grające nową "sztukę" Rodziewiczówny bezsprzecznie powodują, że...

Rzeczywiście można się pośmiać i odprężyć.

Rzeczywiście można się pośmiać i odprężyć.

Rodziewiczówna znowu mnie zaskoczyła.
O ile "Czarny Bóg" jest dla autorki dość typowy, o tyle "Farsa panny Heni" nie ma w sobie krzty moralizatorstwa.
Na początku jest co prawda honorowy dług, który szlachetnego młodzieńca zmusza do ofiary, ale potem wszystko szybko idzie nie tak - zwrot długu okazuje się w sumie niepotrzebny, ofiara nie taka ciężka, mars na czole ustępuje uśmiechowi.
Przezabawny stryjaszek - fan kapeluszy i sama panna Henia, śpiewaczka, która wbrew nurtowi w literaturze tego typu nie jest kobietą upadłą, której szansa na szczęście zostaje przekreślona na zawsze; nie spodziewałam się, krótko mówiąc, takiego podejścia do sprawy i takiego zwrotu akcji.
Rodziewiczówna po raz kolejny dała mi dowód rozumnego feminizmu. :)

Rodziewiczówna znowu mnie zaskoczyła.
O ile "Czarny Bóg" jest dla autorki dość typowy, o tyle "Farsa panny Heni" nie ma w sobie krzty moralizatorstwa.
Na początku jest co prawda honorowy dług, który szlachetnego młodzieńca zmusza do ofiary, ale potem wszystko szybko idzie nie tak - zwrot długu okazuje się w sumie niepotrzebny, ofiara nie taka ciężka, mars na czole ustępuje...

Czytałam tylko "Farsę panny Heni", można się pośmiać.

Czytałam tylko "Farsę panny Heni", można się pośmiać.