Performens

Lekkie pióro autorki sprawia, że książkę czyta się bardzo dobrze. Dodając do tego świetnie skonstruowane charaktery postaci oraz myśl przewodnią powieści - podążanie własną drogą i walkę o marzenia, można śmiało powiedzieć, że książka jest ponadprzeciętna. Jest tylko jedno "ale". Filozoficzny, po trochu odrobinę idylliczny, a z pewnością mocno symboliczny pomysł cmentarza według mnie nie pasuje do całości. Wydaje się kompletnie oderwany od rzeczywistości, odrealnia powieść. Być może takie było pierwotne zamierzenie i z pewnością wielu osobom przypadnie do gustu taki zabieg, ja jednak preferuję bardziej tradycyjne rozwiązania. Warto jednak przeczytać i sprawdzić samemu:)

Lekkie pióro autorki sprawia, że książkę czyta się bardzo dobrze. Dodając do tego świetnie skonstruowane charaktery postaci oraz myśl przewodnią powieści - podążanie własną drogą i walkę o marzenia, można śmiało powiedzieć, że książka jest ponadprzeciętna. Jest tylko jedno "ale". Filozoficzny, po trochu odrobinę idylliczny, a z pewnością mocno symboliczny pomysł cmentarza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Hmm, ciekawa ta książka, kontrowersyjna ale prawdziwa. Z przesłaniem do każdego z Nas.
Autorka w bardzo oryginalny sposób próbuje przekazać Nam abyśmy żyli w zgodzie ze sobą, swoimi marzeniami, pragnieniami, młodzieńczym zapałem i ufnością świata.
Nie każdemu, a może raczej nielicznym, to się udaje i stąd pewnie ten pomysł na książkę, temat przewodni, puentę. Do mnie w każdym razie trafiła i mnie przekonała.
Zresztą bardzo lubię prozę Pani Karoliny, jej styl pisania, postrzeganie rzeczywistości ukryte w wielu przemycanych historiach na kartach książek.

Hmm, ciekawa ta książka, kontrowersyjna ale prawdziwa. Z przesłaniem do każdego z Nas.
Autorka w bardzo oryginalny sposób próbuje przekazać Nam abyśmy żyli w zgodzie ze sobą, swoimi marzeniami, pragnieniami, młodzieńczym zapałem i ufnością świata.
Nie każdemu, a może raczej nielicznym, to się udaje i stąd pewnie ten pomysł na książkę, temat przewodni, puentę. Do mnie w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę bardzo dobrze się czyta. Polubiłam Nadię, rozumiem ją, natomiast pomysł cmentarza nie koniecznie do mnie przemawia.

Książkę bardzo dobrze się czyta. Polubiłam Nadię, rozumiem ją, natomiast pomysł cmentarza nie koniecznie do mnie przemawia.

Pokaż mimo to

Pani bibliotekarka poleciła mi tę książkę , ponieważ cieszy się ona dużym zainteresowaniem czytelników. Była więc wzięłam. Przeczytałam i nie rozumiem o co cały ten szum. Dobra, pomysł na fabułę może i nie stereotypowy ( myślę tu o cmentarzu a nie o ucieczce na wieś i potrzebie spokoju) ale nie udało mi się polubić żadnego z bohaterów, zaściankowej i niereformowalnej społeczności wiejskiej ( nie chodzi generalnie o wiejskie miejscowości, które lubię, o spokój i ciszę tam panujące, o ciężką pracę na roli ale konkretnie o zacofanych, wierzących w przesądy i gusła, zamkniętych w sobie mieszkańców Zabycia). Chyba nawet romans byłby lepszy.

Pani bibliotekarka poleciła mi tę książkę , ponieważ cieszy się ona dużym zainteresowaniem czytelników. Była więc wzięłam. Przeczytałam i nie rozumiem o co cały ten szum. Dobra, pomysł na fabułę może i nie stereotypowy ( myślę tu o cmentarzu a nie o ucieczce na wieś i potrzebie spokoju) ale nie udało mi się polubić żadnego z bohaterów, zaściankowej i niereformowalnej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziecięco naiwne wątki i idylliczno-tragiczne postaci. Zwykle te uproszczenia i czarno-białe ostrości mi nie służą. Mam po nich omamy, niczym nastolatek gorejący od ideałów.
Kupuję pomysł z cmentarzem. Oryginalne, inne i świeże. Nomen omen. Kupuję postać poprzedniego właściciela. Duch-przewodnik. Główna bohaterka, bogata pani na zakręcie, jest niespójna. Miewa pomysły w dechę i dobre teksty (pożegnanie adoratora-siusiumajtka), by po chwili załamać głupotą (poeta pijaczyna). Coś nie teges.
Jest jednak w pisaniu pani Wilczyńskiej jakiś faktor, który działa na mnie, mimo fabularnych niedomagań. Myślałem o tym, łażąc z kotem po topniejącym śniegu. To szukanie dobra. Chaotyczne, nieudolne. Naiwne. Dobro jest naiwne. Za szukanie podnoszę ocenę.

Dziecięco naiwne wątki i idylliczno-tragiczne postaci. Zwykle te uproszczenia i czarno-białe ostrości mi nie służą. Mam po nich omamy, niczym nastolatek gorejący od ideałów.
Kupuję pomysł z cmentarzem. Oryginalne, inne i świeże. Nomen omen. Kupuję postać poprzedniego właściciela. Duch-przewodnik. Główna bohaterka, bogata pani na zakręcie, jest niespójna. Miewa pomysły w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

https://czytamdlaprzyjemnosci.blogspot.com/2018/12/96-perfomens.html
W ostatnim czasie coraz więcej ludzi porzuca swoje życie w mieście i przenosi się na wieś w poszukiwaniu sensu życia. Niektórym udaje się taka zmiana sposobu życia. Jednak wiele osób czeka wielkie rozczarowanie, gdyż ich wyidealizowany obraz życia wiejskiego mija się z prawdziwym życiem na wsi. Próbę zmiany swoich priorytetów podjęła Nadia, główna bohaterka "Performens". Wszystko postawiła na jedną kartę, z dnia na dzień zostawiła swoją firmę i przeniosła się na wieś. Próbowała żyć według nowych zasad, zapominając że mieszkając w Zabyciu stała się członkiem wspólnoty mieszkańców, którzy żyją w określony sposób. Zderzenie ze światopoglądem poszczególnych sąsiadów wywołuje u niej szok i zdziwienie.
Historia Nadii pokazuje nam, że każdy ma w swoim życiu chwile, w których potrzebuje się zatrzymać i przemyśleć swoje postępowanie i podjąć się wyznaczenia nowych celów w życiu. Czasami trzeba wywrócić swoje życie do góry nogami i zacząć wszystko od nowa, a czasami wystarczy drobna korekta swoich planów i marzeń.
Ciekawy jest wątek toksycznego związku pomiędzy Nadią i Sławkiem. Jak z kobiety zdecydowanej i znającej swoją wartość, bohaterka bez mrugnięcia oka staje się osobą całkowicie podporządkowaną mężczyźnie, który nie liczy się z jej uczuciami i bezwzględnie ją wykorzystuje, przy okazji wpędzając ją w poczucie winy i zaniżenie samooceny. Niestety życie w toksycznym związku często zdarza się w świecie realnym, a wyrwanie się z tego błędnego koła jest bardzo trudne, gdy nie ma się oparcia w zaufanych osobach. Jak potoczą się losy Nadii i Sławka to już musicie sprawdzić sami.
Warto zwrócić uwagę na sposób traktowania osób niepełnosprawnych. Antoś pomimo wielu krzywd, których doznał od ludzi, jest osobą bardzo pozytywną i chętną do niesienia pomocy. Spostrzeżenia mężczyzny są bardzo trafne, wręcz zadziwiają ze względu na jego ograniczenia (...)

https://czytamdlaprzyjemnosci.blogspot.com/2018/12/96-perfomens.html
W ostatnim czasie coraz więcej ludzi porzuca swoje życie w mieście i przenosi się na wieś w poszukiwaniu sensu życia. Niektórym udaje się taka zmiana sposobu życia. Jednak wiele osób czeka wielkie rozczarowanie, gdyż ich wyidealizowany obraz życia wiejskiego mija się z prawdziwym życiem na wsi. Próbę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Performens” to wznowienie debiutu pisarki. Ponad trzydziestoletnia Nadia przyjeżdża na wieś, rzucając korporację w mieście. Chce w nowym domu żyć naprawdę, a nie budować kolejną fikcję. Chce zacząć żyć dla siebie. Wcześniej niespełniona (niby nie chodziło o nieszczęśliwą miłość, a jednak), ucieka przed pewnymi wspomnieniami.

„Na nic nie miałam czasu.”

Dziwna ta książka. I uważam, że jak na możliwości pisarka słaba, bez większego polotu i zamysłu. (Chociaż to debiut). Gorzka, melancholijna, bohaterka niespełniona, wikła się w związek z artystą Sławkiem – który pojawił się znikąd i już bum, Nadia jest zakochana. Bohaterka nie może zrozumieć dlaczego jest jej źle, potrafi mieć pretensje do innych ( w tym do Błażeja za troskę i pomoc).

W sumie podobało mi się tylko realne przedstawienie życia na wsi: plotkowanie, złośliwość, zaściankowość- to nie idylliczna wioska z obrazka. Reszta fabuły słabo przekonała, szczególnie zachowanie Nadii, pomysł cmentarza.

„Czasami ludzie umierają jeszcze przed śmiercią. Że to jest najgorsze tak żyć.”

Tak więc nie polecam zaczęcia przygody z twórczością pisarki od tej pozycji. Ale dla ciekawych- spróbujcie.

„Performens” to wznowienie debiutu pisarki. Ponad trzydziestoletnia Nadia przyjeżdża na wieś, rzucając korporację w mieście. Chce w nowym domu żyć naprawdę, a nie budować kolejną fikcję. Chce zacząć żyć dla siebie. Wcześniej niespełniona (niby nie chodziło o nieszczęśliwą miłość, a jednak), ucieka przed pewnymi wspomnieniami.

„Na nic nie miałam czasu.”

Dziwna ta książka....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Takie bla bla bla do poduszki po ciężkim dniu. Zakończenie jak dla mnie rozczarowujące.

Takie bla bla bla do poduszki po ciężkim dniu. Zakończenie jak dla mnie rozczarowujące.

Pokaż mimo to

Śliczna okładka książki wskazuje na romantyczną historię, ale jednocześnie znalazło się tam ostrzeżenie, że tym razem historia kobiety uciekającej z wielkiego miasta na wieś potoczy się zupełnie inaczej. Dlatego sięgnęłam po tę książkę i nie zawiodłam się - opowieść wciąga, jest tu tajemnica, nietypowa historia, dobrze przedstawieni bohaterowie i niebanalne zakończenie. Naprawdę warto sięgnąć po tę powieść.

Śliczna okładka książki wskazuje na romantyczną historię, ale jednocześnie znalazło się tam ostrzeżenie, że tym razem historia kobiety uciekającej z wielkiego miasta na wieś potoczy się zupełnie inaczej. Dlatego sięgnęłam po tę książkę i nie zawiodłam się - opowieść wciąga, jest tu tajemnica, nietypowa historia, dobrze przedstawieni bohaterowie i niebanalne zakończenie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

https://www.maobmaze.pl/2018/08/performens.html

Performens to moje drugie spotkanie z twórczością Karoliny Wilczyńskiej i jest równie udane co poprzednie.
Styl autorki jest bardzo lekki. Z przyjemnością pochłaniałam kolejne strony tej powieści, w pewnym momencie tak się wciągnęłam, że poszłam spać o drugiej w nocy. Gdyby nie rozsądek, pewnie zarwałabym noc byleby dotrwać do zakończenia. Długo zastanawiałam się co tak naprawdę urzekło mnie w tej historii i doszłam do wniosku, że bohaterowie. Bohaterowie, którzy są prawdziwi, wręcz namacalni. Każdy z nich jest inny i wyróżnia się innymi cechami charakteru. Najbardziej polubiłam Nadię, Antosia i Błażeja i zapewne nie zdziwi to osób, które również tę pozycję przeczytały. Nadia jest postacią, która kradnie serce od pierwszej strony, jest mądra, chociaż niektórych jej wyborów nie pochwalam i nie rozumiem. Jednak tak to w życiu jest. Czasami miłość do drugiej osoby jest jednoznaczna z klapkami na oczach, przez które widzimy tylko to co chcemy widzieć. Jest ciepła, przyjazna i życzliwa. Antoś, mimo łatki "głupiego", która na wsi do niego przylgnęła, jest mądrym i rezolutnym chłopcem, który nie robi nikomu krzywdy i chciałby by inni po prostu mu nie dokuczali. Błażej natomiast, jak na swój wiek, jest dojrzały, odpowiedzialny i opiekuńczy. Niejeden dorosły mężczyzna mógłby się od niego uczyć.
Kolejnym plusem jest świetnie wykreowana wieś, która moim zdaniem idealnie odzwierciedla realia polskiej wsi. Każdy przejmuje się tym co ludzie powiedzą, okoliczny sklep jest pełen plotkar, które wszystko wiedzą najlepiej i bez dziennego obgadywania umarłyby z nudów. Bóg i religia jest na pierwszym miejscu - do kościółka trzeba chodzić co niedzielę. Niby wszystkie takie religijne, a nie zwracają uwagi na to, że zbyt pochopnie oceniają ludzi i wyrządzają im krzywdę rozsiewając plotki na prawo i lewo. Dialogi są dynamiczne, na próżno w tej pozycji szukać nudnych i długich opisów. Autorka w ciekawy i barwny sposób przedstawiła wieś i jej uroki, jednocześnie nie zanudzając czytelnika długimi opisami.
Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o tej pięknej okładce. Bez wątpienia, jest to jedna z piękniejszych książek w mojej kolekcji. Delikatna, subtelna, kobieca i bardzo urocza ♡

Performens utwierdziło mnie w przekonaniu, że koniecznie muszę sięgnąć po resztę książek Karoliny Wilczyńskiej. Idealnie wpisują się one w mój gust i myślę, że są idealnymi pozycjami na aktualnie panujące upały. Niby lekkie i niezobowiązujące, jednak poruszające ważne tematy i wciągające od pierwszej strony. Czego chcieć więcej? ♡

https://www.maobmaze.pl/2018/08/performens.html

Performens to moje drugie spotkanie z twórczością Karoliny Wilczyńskiej i jest równie udane co poprzednie.
Styl autorki jest bardzo lekki. Z przyjemnością pochłaniałam kolejne strony tej powieści, w pewnym momencie tak się wciągnęłam, że poszłam spać o drugiej w nocy. Gdyby nie rozsądek, pewnie zarwałabym noc byleby dotrwać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to