Thorgal - Kriss de Valnor: Nie zapominam o niczym!

Bardzo dobry początek serii poświęconej Kriss de Valnor. Historia rozpoczyna się w momencie gdy w głównej serii Thorgala zostaje uznana za zmarłą. I na dodatek zapoznajemy się z dzieciństwem Kriss, które nie było zbyt przyjemne.

Bardzo dobry początek serii poświęconej Kriss de Valnor. Historia rozpoczyna się w momencie gdy w głównej serii Thorgala zostaje uznana za zmarłą. I na dodatek zapoznajemy się z dzieciństwem Kriss, które nie było zbyt przyjemne.

Pokaż mimo to

Bardzo nierówna seria. Zaczyna się tym że poznajemy przeszłość Kriss. Dosyć sztampowo: nasza nowa protagonistka okazuje się nie być na wskroś zła, po prostu miała trudne dzieciństwo. No niech będzie, w sumie faktycznie było to interesujące. Potem Kriss zaczyna się wplątywać w zagrywki polityczne na najwyższym szczeblu i to były najlepsze 3 tomy serii. Wówczas miała ona zadatki na genialny spin-off, sama Kriss spotkała nawet na swej drodze Jolana (Jolana po Bitwie o Asgard, dlatego to taka ciekawe). Niestety potem ni z gruszki ni z pietruszki postanawia rzucić wojaczkę i wyruszyć na poszukiwania Aniela. Przez co ostatnie 3 tomy nie tylko są zwyczajnie słabe, ale też pasują do reszty tej miniserii jak pięść do nosa. A szkoda. Mogło być tak pięknie...

Bardzo nierówna seria. Zaczyna się tym że poznajemy przeszłość Kriss. Dosyć sztampowo: nasza nowa protagonistka okazuje się nie być na wskroś zła, po prostu miała trudne dzieciństwo. No niech będzie, w sumie faktycznie było to interesujące. Potem Kriss zaczyna się wplątywać w zagrywki polityczne na najwyższym szczeblu i to były najlepsze 3 tomy serii. Wówczas miała ona...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwszy tom serii poświęconej Kriss de Valnor, w którym zdradza nam część wydarzeń że swojego dzieciństwa.

Pierwszy tom serii poświęconej Kriss de Valnor, w którym zdradza nam część wydarzeń że swojego dzieciństwa.

Pokaż mimo to

Rozpoczęcie lektury serii „Kriss de Valnor” po przeczytaniu albumu „Aniel” - czyli 36 zeszytu głównej serii Thorgala - wydaje się odpowiednim momentem. „Aniel” to niejako podsumowanie w Thorgalu. W Anielu Żegnamy Grzegorza Rosińskiego a kilka zeszytów wcześniej odszedł Jean Van Hamme. Mamy więc pewne podsumowanie i zmianę. Co do jakości to jestem pozytywnie zaskoczony, bo te, które wprowadził Rosiński w swojej kresce zbyt bardzo odmieniły Thorgala i summa summarum komiksowi nie wyszło to na zdrowie. A tutaj mamy przepiękne rysunki Giulio de Vita i bardzo dobry scenariusz Sante.
Co do samego Grzegorza Rosińskiego to zrobił to co niezmiennie robi najlepiej. Projekt okładki. I znów wyszło arcydzieło.

Rozpoczęcie lektury serii „Kriss de Valnor” po przeczytaniu albumu „Aniel” - czyli 36 zeszytu głównej serii Thorgala - wydaje się odpowiednim momentem. „Aniel” to niejako podsumowanie w Thorgalu. W Anielu Żegnamy Grzegorza Rosińskiego a kilka zeszytów wcześniej odszedł Jean Van Hamme. Mamy więc pewne podsumowanie i zmianę. Co do jakości to jestem pozytywnie zaskoczony, bo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fabularnie ten spinoff prezentuje się nieźle, zwłaszcza kiedy ze wstępu przechodzimy do właściwej treści - czyli kawałka z wczesnej młodości Kriss. Reszta już mniej robi wrażenie, zwłaszcza że nowa wersja twarzy de Valnor bije po oczach. Strasznie.

Mieliście kiedyś może wrażenie, że trafiła wam się dobrze przemyślana powieść, ale tak napisana, że męczyła niemiłosiernie? Tutaj się tak czułam. Jak dla mnie kreska jest naprawdę słaba. Na tyle, że psuje wrażenia z lektury.

Nie wiem dlaczego wybrano właśnie tego rysownika. Żeby pokazać fanom, dlaczego powinni doceniać Rosińskiego? Kriss jest karykaturą samej siebie. Twarze i sylwetki Valkirii wyszły wręcz groteskowo; w niczym nie przypominają uroczej dziewczyny w białej sukience, którą spotkał kiedyś Thorgal. Jest niekonsekwentnie nawet w szczegółach, które nie wymagają zbieżności stylów autorów rysunków: przykładowo matka Kriss w 30tym albumie była pokazana jako brunetka, tutaj jest blondynką. Jak to mówią, diabeł tkwi w szczegółach.

Szczerze nie mam pojęcia, dlaczego managerzy tak dobrze sprzedającej się serii jak Thorgal (topka sprzedaży również na rodzimym rynku) nie zatrudnili dla "Kriss de Valnor" artysty, którego styl przypominałby styl Rosińskiego. Da się: np. kreska w spinoffie o Louve znacznie lepiej naśladuje starą kreskę Thorgali. Tutaj De Vita nawet nie próbuje.

Fabularnie ten spinoff prezentuje się nieźle, zwłaszcza kiedy ze wstępu przechodzimy do właściwej treści - czyli kawałka z wczesnej młodości Kriss. Reszta już mniej robi wrażenie, zwłaszcza że nowa wersja twarzy de Valnor bije po oczach. Strasznie.

Mieliście kiedyś może wrażenie, że trafiła wam się dobrze przemyślana powieść, ale tak napisana, że męczyła niemiłosiernie?...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

,,Thorgal'' to przepiękna seria, ale mogli dać sobie spokój z odpryskami, albumami pobocznymi, gdyż niczego nie wnoszą albo za dużo zdradzają na temat przeszłości postaci, jak Kriss de Valnor, która kojarzy się z tajemnicą, czymś nieodkrytym, a tymczasem scenarzyści zdradzają nie tylko jej żywot, ale również kpią z inteligencji czytelnika. Mam uwierzyć, że w Walhalli mamy sąd, który według naszej opowieści sprawi, iż zasłużymy na łaskę, nawet jeśli zachowywaliśmy się jak mordercy bez sumienia? Trochę mało wiarygodne?

,,Thorgal'' to przepiękna seria, ale mogli dać sobie spokój z odpryskami, albumami pobocznymi, gdyż niczego nie wnoszą albo za dużo zdradzają na temat przeszłości postaci, jak Kriss de Valnor, która kojarzy się z tajemnicą, czymś nieodkrytym, a tymczasem scenarzyści zdradzają nie tylko jej żywot, ale również kpią z inteligencji czytelnika. Mam uwierzyć, że w Walhalli mamy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cieszę się, że jedna z moich ulubionych postaci z Thorgala doczekała się osobnej serii, wcześniej czytałam kilka niepochlebnych recenzji o całym założeniu i scenariuszu tego przedsięwzięcia- absolutnie nie mogę się z tym zgodzić. Historia jest bardzo dobrze poprowadzona, przedstawia dzieciństwo Kriss, pokazuje co się z nią działo przed pierwszym pojawieniem się w tomie "Łucznicy" (np. jak poznała Sigurda). Zarzuty niektórych dotyczące zarzynania serii i odarcia Kriss z jej tajemniczości są mocno przesadzone. Tak jak poznaliśmy dzieciństwo Thorgala i Aricii, tak również logicznym jest, że także Kriss- doczekując się swojej własnej serii- zostanie odarta z "tajemniczości". Absolutnie nie czepiałabym się tutaj scenariusza. Jedyne co mi przeszkadza to kreska. W zderzeniu z główną serią i pięknymi obrazami Rosińskiego, sposób rysowania De Vito nie do końca przypadł mi do gustu. Głw. dlatego, bo Kriss na każdym rysunku ma inne rysy twarzy i czasami jest mocno..hmmm...jakby to powiedzieć- zniekształcona. Jest to oczywiście do przełknięcia i można się przyzwyczaić, ale cóż- mogłoby być lepiej. Patrząc na niektóre kadry zastanawiam się "czy to jest ta sama Kriss??" i z ubolewaniem wspominam tą przepiękną kreskę z "Łuczników". Różnicę widać jeszcze bardziej kiedy porówna się dokładne obrazy Rosińskiego, rysowane techniką koloru bezpośredniego w nowych albumach głównej serii do rozchwianej kreski w serii z Kriss, która niestety zniekształca rysy twarzy. Oczywiście nie mam nic przeciwko samemu rysownikowi, w innych przedsięwzięciach być może by mnie zachwycił, ale w Thorgalu absolutnie do mnie nie przemawia. Natomiast oprócz rysunku naprawdę nie mam się do czego przyczepić.

Cieszę się, że jedna z moich ulubionych postaci z Thorgala doczekała się osobnej serii, wcześniej czytałam kilka niepochlebnych recenzji o całym założeniu i scenariuszu tego przedsięwzięcia- absolutnie nie mogę się z tym zgodzić. Historia jest bardzo dobrze poprowadzona, przedstawia dzieciństwo Kriss, pokazuje co się z nią działo przed pierwszym pojawieniem się w tomie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

I znów spotkanie z okrutną i bezwzględną panią de Valnor jest spotkaniem udanym i bardzo wciągającym, mimo zupełnie nowej kreski. Scenariusz świetny, trzymający w napięciu i na tyle mroczny, żeby zainteresować dalszymi tomami. Oczywiście Kriss, która w "Thorgalu" zginęła bohaterską śmiercią, w wersji pobocznej, budzi się na sądzie Walkirii. I tylko bogini Freja może zadecydować o potępieniu lub wysłaniu do Valhalli zabitej wojowniczki. A że Kriss od samego początku znajomości z Thorgalem pokazywała swój paskudny charakter, brak litości i jakichkolwiek ludzkich uczuć, wyrok wydaje się być przesądzony. Pani de Valnor musi więc wybronić się od wiecznego potępienia opowieścią o swym dzieciństwie i młodości, aż do feralnego spotkania z dzielnym, prawym i szalenie dla Kriss pociągającym, Thorgalem. No i mamy opowiadanie o trudnym, brutalnym świecie Wikingów, w którym charakter młodej Kriss zostaje na zawsze spaczony a wszelkie uczucia zabite. Dowiemy się też kim był jej kompan, znany z "Łuczników", Sigurd Oparzeniec. Trochę zabrakło mi wyjaśnienia zawarcia układu z Variayem, początkującym wyprawę do Mayaxatl, niemniej - tom świetny a Kriss jak zawsze denerwująca i zarazem wspaniała. POLECAM, niezła lektura dla fanów, nie zawiedziecie się! :)

I znów spotkanie z okrutną i bezwzględną panią de Valnor jest spotkaniem udanym i bardzo wciągającym, mimo zupełnie nowej kreski. Scenariusz świetny, trzymający w napięciu i na tyle mroczny, żeby zainteresować dalszymi tomami. Oczywiście Kriss, która w "Thorgalu" zginęła bohaterską śmiercią, w wersji pobocznej, budzi się na sądzie Walkirii. I tylko bogini Freja może...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nigdy nie sądziłam, że polubię Kriss, a jednak! Naprawdę dobrze skonstruowane postacie są rzadkie i trzeba je doceniać!

Nigdy nie sądziłam, że polubię Kriss, a jednak! Naprawdę dobrze skonstruowane postacie są rzadkie i trzeba je doceniać!

Pokaż mimo to

Seria poboczna do "Thorgala". Kriss po wydarzeniach z tomu 28 musi udowodnić swoją wartość przed samą boginią Freyą opowiadając swoje dzieje sprzed spotkania Thorgala w "Łucznikach". Część fantastyczna bardzo mnie zaskoczyła, spodziewałem się jedynie retrospekcji. Niestety czytelnik nie ma tu okazji przyjrzeć się uważniej krainie walkirii - jest pokazany jedynie zamek pełen półnagich kobiet. Niespecjalnie przypadły mi do gustu kostiumy walkirii - wyglądają jak z jakiegoś naprawdę taniego fantasy - wolałem wygląd z tomu "Giganci". Jedyną rzeczą godną uwagi na zamku jest kochanek bogini (ale sposób jego przedstawienia akurat pochodzi ze skandynawskiej mitologii, a nie od scenarzysty). Sama retrospekcja początkowo powtarza to co było już przedstawione w "Ja, Jolan" - trochę takie "Cześć, Tereska" w wersji fantasy. Fragment ten byłby bardziej przejmujący gdyby wnosił coś nowego, ale niestety tylko pokazuje w wersji złagodzonej to co czytelnik już wiedział wcześniej. Po ucieczce z wioski za to robi się ciekawiej - Kriss rozpoczyna współpracę ze znanym z "Łuczników" Sigwaldem. Poznajemy tutaj przeszłość tego bohatera - stawia go to w bardziej pozytywnym świetle, a jego zachowanie w końcówce (która swoją drogą jest bardzo mocna) wydaje się bardziej zrozumiałe. Uzasadnienie czemu potrzebuje Kriss jest trochę naciągane, ale dobrze że to jakoś wyjaśnili. Pierwsza wielka akcja Kriss nie jest czymś spektakularnym - ot taka bardziej okrutna historia przygodowa dla młodzieży. Rysunki De Vity niestety nie zachwycają jak obecne prace Rosińskiego, bardziej przypominają to co było na początku oryginalnego. Jednakże nie ma tragedii. Podsumowując, jak na razie to dla mnie takie głównie odcinanie kuponów.

Seria poboczna do "Thorgala". Kriss po wydarzeniach z tomu 28 musi udowodnić swoją wartość przed samą boginią Freyą opowiadając swoje dzieje sprzed spotkania Thorgala w "Łucznikach". Część fantastyczna bardzo mnie zaskoczyła, spodziewałem się jedynie retrospekcji. Niestety czytelnik nie ma tu okazji przyjrzeć się uważniej krainie walkirii - jest pokazany jedynie zamek pełen...

więcej

mniej

Pokaż mimo to