Pierwszy tom jest świetny, bardzo dobre tempo i wciągająca historia. Mam wrażenie, że materiał zawarty w tych kilkudziesięciu stronach zająłby 3-4 tomy głównej części.

Pierwszy tom jest świetny, bardzo dobre tempo i wciągająca historia. Mam wrażenie, że materiał zawarty w tych kilkudziesięciu stronach zająłby 3-4 tomy głównej części.

Niezwykle dramatyczna opowieść. Wszystko w niej jest jakby bardziej intensywne niż w samym "Thorgalu". Mamy tutaj nieszczęśliwe dzieciństwo, dylematy moralne, wielką stratę i mord. Bardzo poruszająca i wciągająca. Nie spodziewałam się tego, sądziłam, że serie poboczne będą o wiele gorsze niż główny cykl. Kriss jak zwykle zabójcza i niebezpieczna, żądna zemsty i dzika. Taką ją właśnie lubię.

Niezwykle dramatyczna opowieść. Wszystko w niej jest jakby bardziej intensywne niż w samym "Thorgalu". Mamy tutaj nieszczęśliwe dzieciństwo, dylematy moralne, wielką stratę i mord. Bardzo poruszająca i wciągająca. Nie spodziewałam się tego, sądziłam, że serie poboczne będą o wiele gorsze niż główny cykl. Kriss jak zwykle zabójcza i niebezpieczna, żądna zemsty i dzika. Taką...

Po katastrofie "Aniela" i rozczarowaniem, jakim okazała się seria o Louve, do cyklu o Kriss de Valnor podchodziłam bardzo podejrzliwie, tym bardziej, że mierził mnie sam pomysł wskrzeszania bohaterki - wyglądało to na desperackie sięganie po stare i sprawdzone wzorce, byle tylko coś jeszcze z nich wycisnąć. I może tak było, ale "Nie zapominam o niczym" okazało się zaskakująco wciągające. Najpierw dostajemy nieszczęśliwe dzieciństwo Kriss w tyranii ojczyma, a potem przygodę z Sigwaldem, który chce ocalić córkę z laleczkowej niewoli. Tempo bardzo dobre, fabuła dynamiczna, ale nie wpadająca w chaos, uczucia autentyczne. Młoda Kriss jest bardzo przekonująca pod względem psychologicznym. Zaskoczyło mnie, że Sente jednak potrafi pisać scenariusze; może komiksowi dobrze zrobiło to, że cały koncentruje się na postaci Kriss i jej przeżyciach, zamiast skakać po dwóch albo trzech wątkach.
Giulio de Vita, sądząc po recenzjach, jest dosyć kontrowersyjny, i rzeczywiście jego kreska jest bardziej poszarpana i szkicowa niż u Rosińskiego czy Surżenki, ale dodaje to dynamizmu i niepokoju bardzo pożądanych w historii o takiej bohaterce.
Na marginesie odnotować należy zastanawiający epizod z grubą dusicielką Gorganą, od której Kriss de Valnor najwyraźniej nauczyła się ubierać w skąpe bikini i bandany.

Po katastrofie "Aniela" i rozczarowaniem, jakim okazała się seria o Louve, do cyklu o Kriss de Valnor podchodziłam bardzo podejrzliwie, tym bardziej, że mierził mnie sam pomysł wskrzeszania bohaterki - wyglądało to na desperackie sięganie po stare i sprawdzone wzorce, byle tylko coś jeszcze z nich wycisnąć. I może tak było, ale "Nie zapominam o niczym" okazało się...

[...]
Ponieważ związki z ludźmi są walkiriom zakazane, Freyja zmieniła ukochanego w dzika, aby muc zatrzymać go przy sobie. Zabawne, co?
Walkiria do Kriss o dziku

[...]
Ponieważ związki z ludźmi są walkiriom zakazane, Freyja zmieniła ukochanego w dzika, aby muc zatrzymać go przy sobie. Zabawne, co?
Walkiria do Kriss o dziku

Pierwszy tom subserii o Kriss de Valnor nie zawodzi, choć nie jest to coś zmiatającego z nóg. Po ekscesach Rosińskiego w ostatnich częściach głównego cyklu, tutaj widzimy spadek jakości graficznej, choć ciężko stwierdzić, że jest to narysowane źle: narysowane jest inaczej i jednak ten późny Rosiński podoba mi się bardziej. Dużo jest tu nostalgii: wraca poparzony towarzysz Kriss z jej pierwszego wejścia do Northlandu, wraca Argun… wraca temat szaleństwa władzy. Naprawdę porządny komiks, choć bez uniesień.
7/10

Pierwszy tom subserii o Kriss de Valnor nie zawodzi, choć nie jest to coś zmiatającego z nóg. Po ekscesach Rosińskiego w ostatnich częściach głównego cyklu, tutaj widzimy spadek jakości graficznej, choć ciężko stwierdzić, że jest to narysowane źle: narysowane jest inaczej i jednak ten późny Rosiński podoba mi się bardziej. Dużo jest tu nostalgii: wraca poparzony towarzysz...

Zaczynamy opowieść... od jej końca i oceny postaci.
Krwawy, brutalny świat złych wykolejeńców.

Zaczynamy opowieść... od jej końca i oceny postaci.
Krwawy, brutalny świat złych wykolejeńców.

Bardzo dobry początek serii poświęconej Kriss de Valnor. Historia rozpoczyna się w momencie gdy w głównej serii Thorgala zostaje uznana za zmarłą. I na dodatek zapoznajemy się z dzieciństwem Kriss, które nie było zbyt przyjemne.

Bardzo dobry początek serii poświęconej Kriss de Valnor. Historia rozpoczyna się w momencie gdy w głównej serii Thorgala zostaje uznana za zmarłą. I na dodatek zapoznajemy się z dzieciństwem Kriss, które nie było zbyt przyjemne.

Bardzo nierówna seria. Zaczyna się tym że poznajemy przeszłość Kriss. Dosyć sztampowo: nasza nowa protagonistka okazuje się nie być na wskroś zła, po prostu miała trudne dzieciństwo. No niech będzie, w sumie faktycznie było to interesujące. Potem Kriss zaczyna się wplątywać w zagrywki polityczne na najwyższym szczeblu i to były najlepsze 3 tomy serii. Wówczas miała ona zadatki na genialny spin-off, sama Kriss spotkała nawet na swej drodze Jolana (Jolana po Bitwie o Asgard, dlatego to takie ciekawe). Niestety potem ni z gruszki ni z pietruszki postanawia rzucić wojaczkę i wyruszyć na poszukiwania Aniela. Przez co ostatnie 3 tomy nie tylko są zwyczajnie słabe, ale też pasują do reszty tej miniserii jak pięść do nosa. A szkoda. Mogło być tak pięknie...

Bardzo nierówna seria. Zaczyna się tym że poznajemy przeszłość Kriss. Dosyć sztampowo: nasza nowa protagonistka okazuje się nie być na wskroś zła, po prostu miała trudne dzieciństwo. No niech będzie, w sumie faktycznie było to interesujące. Potem Kriss zaczyna się wplątywać w zagrywki polityczne na najwyższym szczeblu i to były najlepsze 3 tomy serii. Wówczas miała ona...

Pierwszy tom serii poświęconej Kriss de Valnor, w którym zdradza nam część wydarzeń że swojego dzieciństwa.

Pierwszy tom serii poświęconej Kriss de Valnor, w którym zdradza nam część wydarzeń że swojego dzieciństwa.

Rozpoczęcie lektury serii „Kriss de Valnor” po przeczytaniu albumu „Aniel” - czyli 36 zeszytu głównej serii Thorgala - wydaje się odpowiednim momentem. „Aniel” to niejako podsumowanie w Thorgalu. W Anielu Żegnamy Grzegorza Rosińskiego a kilka zeszytów wcześniej odszedł Jean Van Hamme. Mamy więc pewne podsumowanie i zmianę. Co do jakości to jestem pozytywnie zaskoczony, bo te, które wprowadził Rosiński w swojej kresce zbyt bardzo odmieniły Thorgala i summa summarum komiksowi nie wyszło to na zdrowie. A tutaj mamy przepiękne rysunki Giulio de Vita i bardzo dobry scenariusz Sante.
Co do samego Grzegorza Rosińskiego to zrobił to co niezmiennie robi najlepiej. Projekt okładki. I znów wyszło arcydzieło.

Rozpoczęcie lektury serii „Kriss de Valnor” po przeczytaniu albumu „Aniel” - czyli 36 zeszytu głównej serii Thorgala - wydaje się odpowiednim momentem. „Aniel” to niejako podsumowanie w Thorgalu. W Anielu Żegnamy Grzegorza Rosińskiego a kilka zeszytów wcześniej odszedł Jean Van Hamme. Mamy więc pewne podsumowanie i zmianę. Co do jakości to jestem pozytywnie zaskoczony, bo...