Balladyna

„Balladyna” Juliusza Słowackiego to mroczny i poruszający dramat romantyczny, który osnuty jest wokół żądzy władzy, zbrodni i kary. Utwór opowiada historię Balladyny, pięknej wieśniaczki, która za wszelką cenę pragnie awansować w hierarchii społecznej. W dążeniu do celu popełnia szereg zbrodni, mordując swoją siostrę Alinę, rycerza Popiela i w końcu swojego męża, księcia Goplanę. Stopniowo staje się bezwzględną tyranką, a jej czyny budzą coraz większy sprzeciw społeczeństwa.
Słowacki mistrzowsko buduje napięcie i grozę, wykorzystując motywy z baśni i ludowych podań. Wprowadza do utworu postacie fantastyczne, takie jak Goplana, chochliki i skrzaty, co nadaje mu magiczny charakter. Język dramatu jest bogaty i plastyczny, pełen metafor i symboli.
„Balladyna” to nie tylko trzymający w napięciu thriller psychologiczny, ale również głęboka refleksja nad naturą zła i ludzką moralnością. Słowacki pokazuje, jak żądza władzy może deprawować i prowadzić do tragedii. Utwór skłania do refleksji nad konsekwencjami naszych czynów i nad tym, jaką cenę płacimy za dążenie do bogactwa i prestiżu. „Balladyna” to lektura obowiązkowa dla wszystkich miłośników literatury romantycznej. Jest to utwór ponadczasowy, który porusza uniwersalne problemy i zmusza do zadawania trudnych pytań o moralność i naturę człowieka.

„Balladyna” Juliusza Słowackiego to mroczny i poruszający dramat romantyczny, który osnuty jest wokół żądzy władzy, zbrodni i kary. Utwór opowiada historię Balladyny, pięknej wieśniaczki, która za wszelką cenę pragnie awansować w hierarchii społecznej. W dążeniu do celu popełnia szereg zbrodni, mordując swoją siostrę Alinę, rycerza Popiela i w końcu swojego męża, księcia...

Koszmar szkolny

Koszmar szkolny

w szkole czytane było i się zmyło, jakoś nie zachwyciła

w szkole czytane było i się zmyło, jakoś nie zachwyciła

Jak ocenić coś, co jest jednocześnie komedią, tragedią i dramatem?
Balladyna jest przede wszystkim historią osoby, która wyzuta z moralności, była gotowa poświęcić wszystko, dla osiągnięcia własnych celów, zakończona odpowiednim morałem.
Forma bywa śmieszna, ale też chwilami męcząca, sztampowa i naiwna. Akcja zróżnicowana nie tylko pod względem ilości wątków, liczby użytych, a wcześniej wspomnianych gatunków literackich, ale też ilości typów bohaterów- począwszy od rycerstwa, a półbogini i skrzatach kończąc. Trochę taki kolaż, który pomimo, że z potencjałem, nie daje do siebie podejść inaczej, niż z przymrużeniem oka. Przeczytałem raz, cieszę się, ale drugi raz tego (chyba) nie zrobię.

Jak ocenić coś, co jest jednocześnie komedią, tragedią i dramatem?
Balladyna jest przede wszystkim historią osoby, która wyzuta z moralności, była gotowa poświęcić wszystko, dla osiągnięcia własnych celów, zakończona odpowiednim morałem.
Forma bywa śmieszna, ale też chwilami męcząca, sztampowa i naiwna. Akcja zróżnicowana nie tylko pod względem ilości wątków, liczby...

To było zaskakująco DOBRE!

To było zaskakująco DOBRE!

Jak wiele jest w stanie zrobić kobieta, by osiągnąć to, czego pragnie?

A pragnień ma wiele – poważanie, pozycja społeczna, pieniądze, mężczyzna, no i władza.

To kusi każdego, ale nie każdy byłby gotów zaprzedać duszę diabłu, by to osiągnąć.

Balladyna to zrobiła.

Miłe złego początki. Uwielbiam koniec – wydanie na samą siebie wyroku. Ale czy ten wyrok nie został wydany już wcześniej? W momencie pierwszego spotkania z przyszłym mężem, gdy pojawiła się myśl o zabiciu siostry?

Jak wiele jest w stanie zrobić kobieta, by osiągnąć to, czego pragnie?

A pragnień ma wiele – poważanie, pozycja społeczna, pieniądze, mężczyzna, no i władza.

To kusi każdego, ale nie każdy byłby gotów zaprzedać duszę diabłu, by to osiągnąć.

Balladyna to zrobiła.

Miłe złego początki. Uwielbiam koniec – wydanie na samą siebie wyroku. Ale czy ten wyrok nie został wydany...

Dzieło legendarno-baśniowe, mocno niebanalne, wieloznaczne i wielowymiarowe. Nawiązuje do dramatów Szekspira (Makbet, Król Lear, Sen nocy letniej) tak otwarcie, jak De Palma (Nietykalni) do Eisensteina (Pancernik Potiomkin).

Słowacki bawi się formą, eksperymentuje, mami czytelnika magią, czarami, nagłymi zwrotami akcji, a nade wszystko kreatywnym podejściem do faktów historycznych. Dramat buzuje od namiętności, trup ściele się gęsto. Wprost nie można zrobić kroku, aby nie nadepnąć na kogoś, kto właśnie padł bez życia. Jest też (skromny, ale jednak!) wątek LGBT: „Panna młoda wąs miała, ojciec wąs ogolił i wszystko szło jak z płatka”. Fragment dotyczący ojca świadczy o tym, że legendarne nieuświadomienie polskiego chłopstwa ma swój początek w czasach mitycznej dynastii Popielidów.

Przewodnim motywem dramatu jest miłość i władza, ze szczególnym uwzględnieniem miłości do władzy. Autor powołuje do życia różnorodne postacie, w tym ludzi oraz istoty baśniowe. Są wśród nich osobnicy mniej lub bardziej zaburzeni (pijaczyna, socjopaci, nekrofil),a także trwale bądź czasowo (sprawka Goplany) niezdolni do podejmowania samodzielnych decyzji. Tam, gdzie Szekspir potrzebował aż trzech wiedźm, Słowacki posłużył się jedną (galaretowatą, zdaniem Grabca),za to nieszczęśliwie zakochaną nimfą wodną, Goplaną

(za komuny jeździła po scenie Teatru Narodowego najprawdziwszą hondą!)

„Balladyna” stanowi dowód poetyckiego kunsztu Słowackiego, jego poczucia humoru i dystansu do siebie. Słowa Starca, że matka Balladyny i Aliny byłaby dla biblijnego Adama lepszą żoną, niż Ewa, puentuje zdanie: „Bo bez zębów, jabłek by nie jadła”. Natomiast śmiertelne porażenie piorunem, koronowanej chwilę wcześniej na królową Polski Balladyny, zostało skomentowane uwagą, że autorowi „niniejszej sztuki” śmierć od pioruna nie grozi, gdyż nie w koronie chodzi, tylko w wieńcu laurowym.

Akcja dramatu obejmuje cztery dni i dzieje się wczesną wiosną. Co pozwala skonstatować, że Słowacki nie tylko wielkim poetą był, ale nie bez kozery uważany jest za wieszcza. Jak się bowiem okazuje, wszystko przewidział, a już zwłaszcza zmiany klimatyczne. Bo tylko globalnym ociepleniem można wytłumaczyć fakt, że w „Balladynie” już wczesną wiosną krzaki malin uginają się od owoców, a w polu uwijają się żniwiarze.

Dzieło legendarno-baśniowe, mocno niebanalne, wieloznaczne i wielowymiarowe. Nawiązuje do dramatów Szekspira (Makbet, Król Lear, Sen nocy letniej) tak otwarcie, jak De Palma (Nietykalni) do Eisensteina (Pancernik Potiomkin).

Słowacki bawi się formą, eksperymentuje, mami czytelnika magią, czarami, nagłymi zwrotami akcji, a nade wszystko kreatywnym podejściem do faktów...

2,5/5 ⭐
Lektura nie była zbytnio ciekawa, ale mógłbym stwierdzić, iż na pewno ciekawsza od poprzedniej, "Stary człowiek i morze". Generalnie byłoby 2 gwiazdki, ale już o 0,5 gwiazdki więcej z uwagi na bezcenną scenę z Balladyną i samą jej postać, która jest świetna i... Zabójcza dosłownie, ponieważ Balladyna jest mordercą i zabija ludzi, aby osiągnąć swoje upragnione cele.

2,5/5 ⭐
Lektura nie była zbytnio ciekawa, ale mógłbym stwierdzić, iż na pewno ciekawsza od poprzedniej, "Stary człowiek i morze". Generalnie byłoby 2 gwiazdki, ale już o 0,5 gwiazdki więcej z uwagi na bezcenną scenę z Balladyną i samą jej postać, która jest świetna i... Zabójcza dosłownie, ponieważ Balladyna jest mordercą i zabija ludzi, aby osiągnąć swoje upragnione...

Kiedyś się to czytało, niech będzie; dobra:)

Kiedyś się to czytało, niech będzie; dobra:)

Jedna z najlepszych lektur

Jedna z najlepszych lektur