Sztuki teatralne to najbardziej zapomniana rzecz w dorobku literackim. Zbigniewa Nienackiego. Chyba niesłusznie. Nie są może nowatorskie, pobrzmiewają w nich echa znanych skądinąd pomysłów, ale wcale nie jest to jakaś ciężka chała. Nienacki najlepiej czuje się w konwencji groteski i w swoich sztukach otwarcie nawiązuje do teatru absurdu, czerpiąc wzorce z dorobku Becketta czy Ionesco.

W "Nekropolis", tak samo jak we wczesnych powieściach, autor sięgnął do swoich zainteresowań archeologią i antropologią ale tym razem wykorzystał je w bardzo przewrotny sposób bo "Nekropolis" to czarna groteska, stąpająca po cienkiej granicy między sacrum i profanum. Zgrabna i wciąż aktualna satyra na siermiężno-patriotyczną mentalność Polaków.

"Styks" to także groteska ale w zasadzie nic nie wynika z mniej lub bardziej zabawnych dialogów. W poczekalni domu przewoźnika Charona na brzegiem rzeki Styks spotyka się bardzo różnorodne i barwne towarzystwo. Każda z postaci rozstała się ze światem żywych w zupełnie innych okolicznościach. Oczekując na przewoźnika zastanawiają się nad dalszym losem jako konsekwencją swojego dotychczasowego postępowania.

"Temitiera" to również rzecz o mitach. Sztuka ta jest satyrą polityczną odsłaniającą mechanizmy tworzenia mitów na użytek władzy czy innej grupy interesu.

"Na Kasjopei zaraza" to rozprawa z historią, legendami i mitami ludzkości jako istotą człowieczeństwa w dobrym i złym tego słowa znaczeniu. Całość podana w lekkiej, zabawnej konwencji, ubrana w futurystyczny kostium rzeczywistości z roku 3000. Jest tu wiele celnych obserwacji obyczajowych, zwłaszcza tych dotykających meandrów natury kobiecej a także sporo aluzji politycznych. Niezłe.

"Golem" nawiązuje do klasycznego teatru absurdu. Można by rzec, że rozgrywa się w krwawych oparach absurdu. Parodia, farsa, makabreska, strasznie to pewnie awangardowe ale zupełnie mi się nie podobało. Nawet nie chciało mi się zastanawiać o co tam chodzi.

W "Myszach Króla Popiela" Nienacki poprzestawiał do góry nogami legendę o narodzinach polskiej państwowości. Rzecz o dążeniu do władzy i kolejny już raz o budowaniu mitu, gdzie w konwencji farsy autor zaproponował inną, alternatywną wersję mitu o królu Popielu, którego zjadły myszy i początkach dynastii Piastów. Tym razem satyra na wysokim poziomie ze sporą dawką aluzji historycznych. Świetne.

Więcej na: https://znienacka.com.pl/2021/02/12/sztuki-teatralne-czyli-jak-nienacki-flirtowal-z-melpomena/

Sztuki teatralne to najbardziej zapomniana rzecz w dorobku literackim. Zbigniewa Nienackiego. Chyba niesłusznie. Nie są może nowatorskie, pobrzmiewają w nich echa znanych skądinąd pomysłów, ale wcale nie jest to jakaś ciężka chała. Nienacki najlepiej czuje się w konwencji groteski i w swoich sztukach otwarcie nawiązuje do teatru absurdu, czerpiąc wzorce z dorobku Becketta...