Na razie jest to zdecydowanie najlepsza pozycja cyklu. Niby są to opowiadania a czyta się to jednym ciągiem i ma się wrażenie jakby to były rozdziały nie odrębne opowiadania - jak miało to miejsce w poprzednich tomach cyklu.
Tom rozjaśnia kilka wątków z poprzednich tomów cyklu - dowiemy się np. dlaczego Wewnętrzny Krąg ratował naszego uniżonego sługę, a jest to doprawdy nielicha historia!

Na razie jest to zdecydowanie najlepsza pozycja cyklu. Niby są to opowiadania a czyta się to jednym ciągiem i ma się wrażenie jakby to były rozdziały nie odrębne opowiadania - jak miało to miejsce w poprzednich tomach cyklu.
Tom rozjaśnia kilka wątków z poprzednich tomów cyklu - dowiemy się np. dlaczego Wewnętrzny Krąg ratował naszego uniżonego sługę, a jest to doprawdy...

Opowiadania oddzielają się od postaci Maderdina, na rzecz historii Katarzyny (matki Mordimera),prowadzącej rozpustny tryb życia. Poznajemy ją przy okazji igraszek z przyszłym biskupem Hezu, któremu pomaga pozbyć się poprzednika, poprzez spreparowanie świec nasączonych trucizną. Katarzynie zależy na pozyskaniu pewnej potężnej księgi od wiedźmy i nie zawahała się oddać jej własnego syna, skoro ta tego zażądała. W dalszej części dowiemy się że księga była ukryta w Mordimerze. Starucha ulepiła również bliźniaków, którzy mieli strzec Mordiego, a w odpowiednim czasie, gdy inkwizytor -Arnolda Lowefella - będący głównym bohaterem tej książki sobie tego zażyczy. W związku z podejrzeniami o czary Katarzyna została skazana na spalenie na stosie, co przyjęła z godnością - lecz czy to ona spłonęła... (czytelnikowi stara się przekazać iż spalono inną kobietę).
Arnold podczas powstania chłopskiego spotyka Mordimera, podczas misji eskortowania małej szlachcianki do klasztoru Amszilas. Okazuje się, iż była to wiedźma po reinkarnacji, którą zajmą się bracia klasztorni. Natomiast Mordimer zostaje oddany do inkwizytorium. Arnold wraca do Koblencji by odszukać informację o Mordimerze, dowiaduje się co rzekomo spotkało jego matkę i odnajduje staruchę (wiedźmę, do której chodziła Katarzyna),która okazuje się być jego uczennicą oraz osobą której zostało powierzone zadanie strzeżenia czarnej księgi. Dowiadujemy się iż inkwizytor był potężnym czarnoksiężnikiem o imieniu Narses.
Szczerze mówiąc, Arnold w porównaniu do Mordimera jest postacią, którą da się lubić. Jest znacznie lepiej napisany. Mordimer, aż irytuje swoim podejściem. Niestety jako główny bohater totalnie się nie sprawdza. Co chwilę autor książek wrzuca jego zadufane w sobie stwierdzenia: "jak to nas uczyli w akademii...", "cóż to 3 na mnie jednego...". Do pewnego momentu jest to do zniesienia, ale po którymś z tomów zaczyna być nieznośne. Dodając do tego "wymuszony", sztuczny kompas moralny, tworzy to postać, której nie kibicujemy, tylko z irytacją obserwujemy.
Przykład Arnolda pokazuje, iż autor ma warsztat umożliwiający stworzenie, niebanalnej postaci, którą z przyjemnością odkrywamy. Proponuję zostawić Mordiego w mrokach pierwszych tomów i skupić się na Arnoldzie

Opowiadania oddzielają się od postaci Maderdina, na rzecz historii Katarzyny (matki Mordimera),prowadzącej rozpustny tryb życia. Poznajemy ją przy okazji igraszek z przyszłym biskupem Hezu, któremu pomaga pozbyć się poprzednika, poprzez spreparowanie świec nasączonych trucizną. Katarzynie zależy na pozyskaniu pewnej potężnej księgi od wiedźmy i nie zawahała się oddać jej...

Wlazłam w Świat inkwizytorów Jacka Piekary i z pewnością jakiś czas w tym świecie pozostanę 🤟
Piękna Katarzyna, Arnold Lowefell i losy Mordimera. To wszystko skąpane we krwi, żądzach, magii, czarownicach płonących na stosach i sporej porcji ludzkiej, wewnętrznej brzydoty. Całość napisana z taką lekkością i dokładnością, jakby autor był naocznym świadkiem tego wszystkiego. No baja! 👌

Wlazłam w Świat inkwizytorów Jacka Piekary i z pewnością jakiś czas w tym świecie pozostanę 🤟
Piękna Katarzyna, Arnold Lowefell i losy Mordimera. To wszystko skąpane we krwi, żądzach, magii, czarownicach płonących na stosach i sporej porcji ludzkiej, wewnętrznej brzydoty. Całość napisana z taką lekkością i dokładnością, jakby autor był naocznym świadkiem tego wszystkiego....

Szukałem pierwszej części cyklu, i gdy wydawało mi się ,że znalazłem początek, okazało się, że to część piąta, ale chronologicznie pierwsza. Ale to nic. Książka w moim klimacie, autora którego już poznałem. Rycerze, czarownice, inkwizytorzy. Czary, stosy, nie-światy, tajemnice, intrygi - szukam części pierwszej, teraz już za sugestią portalu Lubimy Czytać.

Szukałem pierwszej części cyklu, i gdy wydawało mi się ,że znalazłem początek, okazało się, że to część piąta, ale chronologicznie pierwsza. Ale to nic. Książka w moim klimacie, autora którego już poznałem. Rycerze, czarownice, inkwizytorzy. Czary, stosy, nie-światy, tajemnice, intrygi - szukam części pierwszej, teraz już za sugestią portalu Lubimy Czytać.

Dobre intro do poznania Mordimera, czekam na kolejne tomy Płomienia i krzyża

Dobre intro do poznania Mordimera, czekam na kolejne tomy Płomienia i krzyża

Nie wszystkie książki cyklu inkwizytorskiego przypadły mi do gustu, zdecydowanie jednak tom 1 "Płomienia i krzyż" plasuję w ścisłej czołówce, top 3 to na pewno. Na książkę składają się ledwie cztery opowiadania, ale każde jest znakomite i każde wnosi istotny element to układanki dziejów Mordimera.
Najbardziej podobało mi się opowiadanie o Pięknej Katarzynie, jest mroczne, nieco wyuzdane, ale naprawdę interesujące, sama Katarzyna jest ciekawą postacią - liczę, że wróci w kolejnych tomach. W kolejnych opowiadaniach pierwsze skrzypce gra inkwizytor Lowefell i to również ciekawy osobnik, który na dodatek okazuje się być pełną tajemnic osobą o bardzo mrocznej przeszłości. Z pewnością ta przeszłość wróci w kolejnych tomach, można zatem spodziewać się ciekawych rozwinięć. Sam Mordimer gra rolę drugoplanową, właściwie to jedynie w tytułowym opowiadaniu jest go "więcej". Ale nie szkodzi, bo nowe postacie cyklu rekompensują te braki z nawiązką. Zabieram się za drugi tom i to natychmiast.

Nie wszystkie książki cyklu inkwizytorskiego przypadły mi do gustu, zdecydowanie jednak tom 1 "Płomienia i krzyż" plasuję w ścisłej czołówce, top 3 to na pewno. Na książkę składają się ledwie cztery opowiadania, ale każde jest znakomite i każde wnosi istotny element to układanki dziejów Mordimera.
Najbardziej podobało mi się opowiadanie o Pięknej Katarzynie, jest mroczne,...

9.5

9.5

Ten tom zasługuje na odrębną opinię. Z kilku powodów.
Od niego zacząłem przygodę z całą serią. I bardzo, bardzo mi podszedł. Może dlatego, że bohaterem nie był Mordimmer.
Przyznaję, że minęło sporo czasu od przeczytania, nie będę więc przytaczać szczegółów, ale pamiętam, że czułem mega wkrętkę i czekałem z wypiekami na dalszą część.
Oh, jakiż to był błąd.

Ten tom zasługuje na odrębną opinię. Z kilku powodów.
Od niego zacząłem przygodę z całą serią. I bardzo, bardzo mi podszedł. Może dlatego, że bohaterem nie był Mordimmer.
Przyznaję, że minęło sporo czasu od przeczytania, nie będę więc przytaczać szczegółów, ale pamiętam, że czułem mega wkrętkę i czekałem z wypiekami na dalszą część.
Oh, jakiż to był błąd.

DNF 51%.

Niestety, ale jestem kompletnie nie zainteresowana tą pozycją. Ani nie podoba mi się styl pisania, ani fabuła, a do tego nie ma we mnie aż tyle ciekawości, co będzie dalej, żeby to kontynuować. Zapewne, gdyby to nie był zbiór opowiadań dałabym szansę, ale ta forma kompletnie do mnie nie przemawia :/. Nie i nie zapominajmy o tym, jak strasznie mnie wynudziło to 51%...

DNF 51%.

Niestety, ale jestem kompletnie nie zainteresowana tą pozycją. Ani nie podoba mi się styl pisania, ani fabuła, a do tego nie ma we mnie aż tyle ciekawości, co będzie dalej, żeby to kontynuować. Zapewne, gdyby to nie był zbiór opowiadań dałabym szansę, ale ta forma kompletnie do mnie nie przemawia :/. Nie i nie zapominajmy o tym, jak strasznie mnie wynudziło to 51%...

Nie spodziewałem się, że wyjdzie to tak dobrze. Przede wszystkim nie jest to zbiór opowiadań, co już zasługuje na spory plus. Postacie Arnolda jak i Katarzyny są bardzo fajnie napisane z charakterem oraz budują aurę tajemniczości na przyszłość. Zresztą liczne postacie poboczne też nie są tylko tłem i wnoszą coś do całej historii.
Chyba jak dotąd najlepsza część, ale jednocześnie zawiera najwięcej scen przeróżnej przemocy i erotyki. Może nie jakoś znacząco, patrząc na poprzednie części, ale jednak. Mnie to nie przeszkadza, bo trafiałem już na znacznie bardziej "bogate" książki z podobnymi treściami, jednak osoby mniej doświadczone, mogą być na to uczulone.

Nie spodziewałem się, że wyjdzie to tak dobrze. Przede wszystkim nie jest to zbiór opowiadań, co już zasługuje na spory plus. Postacie Arnolda jak i Katarzyny są bardzo fajnie napisane z charakterem oraz budują aurę tajemniczości na przyszłość. Zresztą liczne postacie poboczne też nie są tylko tłem i wnoszą coś do całej historii.
Chyba jak dotąd najlepsza część, ale...