Gdy w 1952 roku rodzina pułkownika Aleksandra Krzyżanowskiego „Wilka” wystąpiła do UB o wydanie zwłok ojca, Józef Różański stwierdził: „Chyba żartujecie!”. Ekshumacja mogła się odbyć dopiero pięć lat później. Ciało wydobyto z dołu na warszawskich Powązkach, zostało zakopane tam w trumnie bez wieka. Były komendant Okręgu Wileńskiego AK został rozpoznany po uzębieniu przez żonę, która była dentystką.

Ciało udało się wydostać od UB tylko dlatego, że Krzyżanowski nie został skazany i zamordowany strzałem w tył głowy. Oprawcy nie zdążyli tego zrobić, zmarł w 1951 roku w więziennym szpitalu, wycieńczony trzyletnim śledztwem. Pogrzeb, w którym wzięło udział 700-800 osób, w tym wielu podkomendnych „Wilka” zamienił się w patriotyczną demonstrację.
W szykowanym przez komunistów akcie oskarżenia stwierdzono, że Krzyżanowski „wraz z podległym mu sztabem komendy okręgu, składającym się z podobnych mu „dwójkarzy” i oficerów zawodowych, kierował pod dyktando wywiadu angielskiego i przy ścisłej współpracy z Niemcami akcją dywersyjno-szpiegowską mającą na celu rozpracowanie i likwidację oddziałów partyzantki radzieckiej”…

Na ironię historii zakrawa fakt, że to właśnie „Wilk” był oficerem, który w 1944 roku musiał wykonać fatalny rozkaz Komendy Głównej AK o pomaganiu Sowietom w zdobywaniu Wilna. Jest to jedna z najbardziej tragicznych postaci naszej najnowszej historii. Znakomita biografia „Wilka” pióra profesora Krzysztofa Tarki jest zaś lekturą wstrząsającą.

Gdy w 1952 roku rodzina pułkownika Aleksandra Krzyżanowskiego „Wilka” wystąpiła do UB o wydanie zwłok ojca, Józef Różański stwierdził: „Chyba żartujecie!”. Ekshumacja mogła się odbyć dopiero pięć lat później. Ciało wydobyto z dołu na warszawskich Powązkach, zostało zakopane tam w trumnie bez wieka. Były komendant Okręgu Wileńskiego AK został rozpoznany po uzębieniu przez...