I znowu Anna zaskakuje - głębią, trafnością spostrzeżeń, oryginalnością myśli i poglądów. Nie boi się głosić swoich śmiałych sądów, nie boi się pytać. Jest w niej czysta ciekawość, jeszcze nie zduszona, nie zignorowana. Fynn nieco onieśmielony jej mądrością, starający się sprostać jej oczekiwaniom i potrzebom poznawczym.

I znowu Anna zaskakuje - głębią, trafnością spostrzeżeń, oryginalnością myśli i poglądów. Nie boi się głosić swoich śmiałych sądów, nie boi się pytać. Jest w niej czysta ciekawość, jeszcze nie zduszona, nie zignorowana. Fynn nieco onieśmielony jej mądrością, starający się sprostać jej oczekiwaniom i potrzebom poznawczym.

Odnaleźli się pewnej listopadowej nocy w 1935 roku. On miał lat 19, ona – około czterech. Była mała, brudna i zmarznięta, lecz okazała się być ślicznym, rudowłosym dzieckiem. Postanowiła u niego zamieszkać. On – Fynn przygarnął dziewczynkę do siebie i tym sposobem odmieniło się całe jego życie.
Na lepsze.
Anna wniosła do domu Fynna powiew świeżości. Była sprytna, rezolutna i urocza. Ciągle o coś pytała, potrafiła zainteresować się dosłownie wszystkim. Była ciekawa świata i… goniła za pięknem. A piękno to Bóg!

„Tak więc Anna odnajdywała Boga w najdziwniejszych miejscach – na biletach tramwajowych, w trawie, w matematyce, a nawet w brudzie na swoich rękach i w tym, że ktoś kazał je umyć!”

Ta mała dziewczynka była niezwykłym obserwatorem. Dostrzegała najdrobniejsze szczegóły. Pytała, eksperymentowała, zbierała, szukała, bawiła się. Żyła bardzo intensywnie i była… mądra. Tak po prostu. Posiadała ogromną, choć nieco dziecinną mądrość. Filozofowała, a jej myśli były niesamowicie dojrzałe, jej spostrzeżenia bardzo trafne. Jednak w życiu Anny najważniejsza była miłość – czyli Pan Bóg w najczystszej postaci. Ona kochała całym swoim sercem, dążyła za miłością i poznała ją. Była nią całą przepełniona.
Dzięki jej przyjacielowi – Fynnowi, możemy poznać jej myśli przelane na papier. Osobiste rozważania, tęsknoty, radości – po prostu notatki Anny.

„Ludzie w kościele som nieszczenśliwi bo ludzie śpiewajom smutne piosenki i smutne modlitwy i ludzie robiom z pana Boga tyrana a on nie jest bo on nie jest wielkim tyranem bo jest zabawny i kohający i miły i mocny. Kiedy paczysz na Fina to tak jak byś paczył na pana Boga ale Fin jest bardzo dziecinnym Bogiem i pan Bóg jest sto razy większy, wienc możesz powiedzieć jak miły jest pan Bóg.”

„Notatki Anny” to niepozorna książeczka. Składa się prawie pięćdziesięciu stron. Lecz ile wartości jest zawartych na tych stronach! Ile możemy nauczyć się od małej, czteroletniej dziewczynki! Pokory, ufności, bezgranicznego zawierzenia się Bogu, radości, odnajdywania piękna w drobnych sprawach! Niejeden dorosły tego nie potrafi. Może powinniśmy zacząć naśladować, chociaż w małej części, tę żywą, niepotrafiącą nawet poprawnie pisać Annę? (w książce zachowana jest pisownia oryginalna, czyli z wieloma błędami) Przecież:

„Jeśli się nie zmienicie i nie staniecie się jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego” (Mt 18, 3)

W przypadku Anny (i nie tylko, drodzy rodzice!) powiedzenie „dzieci i ryby głosu nie mają” staje się totalnym absurdem.

„Notatki Anny” to niezwykła książka. Spędziłam przy niej kilka miłych chwil. Wzruszałam się, przeżywałam, rozmyślałam. To „dzieło” zdecydowanie warte uwagi, pełne dziecięcej radości i… piękna w swojej prostocie. Polecam z całego serca.

Odnaleźli się pewnej listopadowej nocy w 1935 roku. On miał lat 19, ona – około czterech. Była mała, brudna i zmarznięta, lecz okazała się być ślicznym, rudowłosym dzieckiem. Postanowiła u niego zamieszkać. On – Fynn przygarnął dziewczynkę do siebie i tym sposobem odmieniło się całe jego życie.
Na lepsze.
Anna wniosła do domu Fynna powiew świeżości. Była sprytna, rezolutna...